Ο Πούλεν και τα πουλέν
Περιμένοντας την επιστροφή του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς στο ΟΑΚΑ, ο Γιάννης Ντεντόπουλος, βάζει στο πικ απ, Μάνο Χατζηδάκι. Για να περάσει η ώρα, ψηλαφεί τα στατιστικά της αήττητης Μπαρτσελόνα και προσπαθεί να ερμηνεύσει ένα φαινόμενο.
Εξυπακούεται ότι η επιστροφή του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, ως αντίπαλου του Παναθηναϊκού, στο ΟΑΚΑ είναι μακράν το γεγονός της εβδομάδας στην Euroleague.
Ένα κατάμεστο γήπεδο, στο οποίο ακόμη αντηχεί το περίφημο "πέρομ πορόμ πομ πέρομ περόμ" , η "μονομαχία" του με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, τον οποίο ο ίδιος κατέληξε να αποκαλεί "καλύτερο αρχηγό που είχε ποτέ", παρά τον έντονο καβγά που είχαν την πρώτη σεζόν της συνεργασίας τους, αλλά και η βαθμολογική κρισιμότητα που έχει αυτή καθεαυτή η αναμέτρηση Παναθηναϊκού-Φενέρμπαχτσε, καθιστούν το συγκεκριμένο συναπάντημα εκ προοιμίου συγκλονιστικό.
Νιώθω ότι, τόση συναισθηματική φόρτιση, είναι δύσκολο να σου προσφέρει άλλο παιχνίδι στη φετινή σεζόν, ακόμη κι αν φτάσουμε να μιλάμε για τον τελικό, που θα κρίνει τον πρωταθλητή. Όπως επίσης θεωρώ ότι μια τέτοια κατάσταση, επειδή ακριβώς είναι ειδική και δεν έχει προηγούμενο, είναι δύσκολα διαχειρίσιμη. Απ’ όλους.
Αν έβαζα έναν τίτλο στο ματς, θα δανειζόμουν τους στίχους του Άρη Δαβαράκη , τους οποίους μελοποίησε αριστουργηματικά ο Μάνος Χατζηδάκις και μας χάρισε την "μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων". Προτιμώ λοιπόν να περιμένω σιωπηλός, όπως και ολόκληρη η μπασκετική Ευρώπη.
Επιτρέψτε μου
Θα ήθελα, στο χρόνο που μεσολαβεί, να γίνω λίγο πεζός και να ασχοληθώ με ένα ζήτημα που με "τρώει" τελευταία και πιστεύω ότι αποτελεί την πεμπτουσία των συζητήσεων ( που θα ήθελα να κάνω) για το μπάσκετ. Η επιβεβαίωση ότι σε αυτό το τόσο σύνθετο μέσα στην απλότητά του παιχνίδι, δεν είναι όλα «άσπρο» ή «μαύρο» Ενδιάμεσα υπάρχουν τόσες πολλές αποχρώσεις που χρειάζεται ιδιαίτερους αισθητήρες για να τις αντιληφθείς.
Το θέμα μου είναι ο περίφημος Τζέϊκομπ Πούλεν και ο ρόλος του στην μοναδική αήττητη ομάδα του ΤΟΡ16, την Μπαρτσελόνα.
Πριν δέκα μέρες, ο 25χρονος πια, απόφοιτος του Κάνσας Στέϊτ , με το « 00» στη φανέλα, που αποκτήθηκε το καλοκαίρι από την Μπολόνια, έκανε κάτι αναπάντεχο. Κόντρα στην Βαγιαδολίδ, όχι μόνο σκόραρε 42 πόντους, αλλά με 12 στα 15 τρίποντα έσπασε το ρεκόρ των εύστοχων τριπόντων στην ιστορία της Λίγκας, καταρρίπτοντας της επίδοση των 11 που κρατούσε από την σεζόν 1993-94 ο περίφημος Βραζιλιάνος σούπερ σταρ Οσκαρ Σμίντ.
Στην Euroleague, ο Πούλεν , από τα 20 παιχνίδια που έχουν γίνει , μέχρι και την αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό, η στατιστική του γράφει ότι έχει αγωνιστεί μόλις στα 9, με μέσο όρο χρόνου συμμετοχής τα 9 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα και μέσο όρο πόντων, 5 . Μάλιστα με τους «ερυθρόλευκους» λίγες μέρες μετά το τρομερό ρεκόρ του, ο Πασκουάλ, έκανε την …υπέρβαση και τον χρησιμοποίησε 11 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα. Σημειώστε, ότι την ίδια στιγμή ο Σάδα, που εμείς οι πολύξεροι τον αποκαλούμε «χρήσιμο ξυλοκόπο», έχει παίξει στους 19 αγώνες με μέσο όρο χρόνου συμμετοχής τα 14 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα.
Έχοντας παρακολουθήσει μπόλικα παιχνίδια της Μπάρτσα και στο Ισπανικό πρωτάθλημα, υπάρχουν πολλά θέματα για συζήτηση που μας προσφέρει η συγκεκριμένη περίπτωση:
* Ο Πούλεν, ο 12ος παίκτης της Μπαρτσελόνα , ακόμη και αν μιλάμε για ματς με την Βαγιαδολίδ, είχε την ικανότητα να σκοράρει 42 πόντους με 12 στα 15 τρίποντα. Για κάντε μια αναγωγή στους ξένους των δυο «αιωνίων» και αντιληφθείτε το επίπεδο του ανταγωνισμού.
*Ο Πούλεν, ένας παίκτης που έχει την δυνατότητα να σκοράρει με τέτοιο τρόπο, ως τώρα, έχει κριθεί ότι δεν είναι έτοιμος να παίξει περισσότερο από 9 παιχνίδια , μέχρι τώρα, και πάνω 9 λεπτά μέσο όρο. Προφανώς γιατί η παρουσία του στο νευραλγικό πόστο του πλει μέικερ , δεν κάνει την ομάδα καλύτερη. Η χημεία της απαιτεί παρόντα τον Σάδα σε πολλαπλάσιες καταστάσεις.
*Ο Πούλεν, είναι φετινό απόκτημα και είναι προφανές ότι δεν είναι εύκολο να μπει αμέσως σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή, που έχει συγκεκριμένη αγωνιστική τακτική με το «καλημέρα». Θέλει εκπαίδευση και προσαρμογή. Η Μπαρτσελόνα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι να μπαίνει ο καθένας και να κάνει το κομμάτι του. Εννοείται ότι η παρουσία συμπαικτών όπως ο Ναβάρο, ο Ολεσον, ο Χουέρτας και ο Σάδα, δίνει την δυνατότητα στον Πασκουάλ να μην πιέζεται να τον χρησιμοποιήσει και ο ίδιος να μην πιέζει τον παίκτη να κάνει πράγματα που ακόμη δεν είναι έτοιμος να κάνει.
Και τώρα πέστε μου: Τι δεν καταλαβαίνετε;