Κακά τα ψέματα, η αποστολή του Παναθηναϊκού στα play off, κόντρα στην ΤΣΣΚΑ του Ιτούδη είναι εξαιρετικά δύσκολη. Με βάση το υλικό αλλά και την εικόνα που έχουν βγάλει οι δυο ομάδες στα 24 ματς που έχουν παίξει μέχρι τώρα στη σεζόν οι πιθανότητες να ανατρέψει τα εις βάρος του δεδομένα και να προκριθεί στο final four της Μαδρίτης είναι περιορισμένες. Για την ακρίβεια, η εξέλιξη της σειράς εξαρτάται σε συντριπτικό ποσοστό από τα κέφια της "ρώσικης αρκούδας"

Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι από τη μία θα σταθεί η ομάδα που έφτασε στα play off τρέχοντας το καλύτερο ρεκόρ απ’ όλες: 22 νίκες και 2 ήττες. Κι από την άλλη η ομάδα, που μαζί με την Εφές του Ίβκοβιτς, έχει την χαμηλότερη επίδοση της παρέας (12-12. Παναθηναϊκός και Εφές έβαλαν στην τσέπη τους τα δυο τελευταία εισιτήρια, γιατί είχαν το προνόμιο η τύχη τους να κρέμεται από τα χέρια σοβαρών κλαμπ, όπως η πρωταθλήτρια Ευρώπης Μακάμπι (νίκησε μέσα στο Βερολίνο και εξουδετέρωσε την Άλμπα) και η πρωτοπόρος του ισπανικού πρωταθλήματος Μάλαγα (δεν χαρίστηκε στην Λαμποράλ).

Ακόμη κι αν προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε συμμάχους, οι οποίοι θεωρητικά θα μπορούσαν να σταθούν στο πλευρό του Παναθηναϊκού, σε ψυχανάλυση της ΤΣΣΚΑ θα χρειαστεί να εμπλακούμε.

Για παράδειγμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πόση πίεση πρέπει να νιώθει με τόσες συσσωρευμένες αποτυχίες στην πλάτη της την τριετία που προηγήθηκε: Το κάζο της Πόλης και την ταπείνωση του Λονδίνου από τον Ολυμπιακό, την ψυχρολουσία του Μιλάνου από την Μακάμπι. Μια πίεση που έχει εναποτεθεί ολόκληρη στις πλάτες του Δημήτρη Ιτούδη, ο οποίος καλείται αφενός να αξιοποιήσει και αφετέρου να αναμετρηθεί με το παρελθόν του, αν θέλει να πετύχει όσα δεν κατάφεραν ο Καζλάουσκας και ο Μεσίνα

Κι επιπλέον να διαχειριστεί μια ειδική κατάσταση στην οποία θα εμπλακεί για πρώτη φορά, επιστρέφοντας στο ΟΑΚΑ ως αντίπαλος, μετά από 13 λαμπρά χρόνια και ένα διαζύγιο που δεν ήταν και τόσο βελούδινο, όσο θα (του) άρμοζε. Σειρά του λοιπόν, όχι απλά να διαχειριστεί, αλλά να απομονώσει το συναίσθημα, όποια απόχρωση κι αν έχει πάρει, δυο χρόνια μετά το "αντίο".

Η ΤΣΣΚΑ υπερέχει σε μάκρος, πρόβλημα που ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ούτε με την προσθήκη του Γκάνι Λαβάλ. Στο πρόσωπο του Νάντο ΝτεΚολό βρήκε έναν ποιοτικό γκαρντ που μπορεί να περιορίσει -στο μέτρο του δυνατού- την εξάρτησή της από τους δαίμονες του Τεόντοσιτς. Κι επιπλέον δεν θα εμφανιστεί ανυποψίαστη για τις ιδιομορφίες μιας σειράς που δεν κρίνεται σε επτά μήνες , αλλά μέσα σε λίγες ημέρες. Το περσινό 3-2, πριν το Μιλάνο, είναι ένα καλό παράδειγμα.

Κατανοώ ότι είναι δύσκολο για μια ομάδα, όπως ο εξάκις πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός, να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι την τελευταία τριετία το ευρωπαϊκό του επίπεδο έχει αλλάξει. Όμως αν ανατρέξουμε στα αποτελέσματά του θα δούμε ότι αυτή η αλλαγή τείνει να παγιωθεί. Το φετινό του ρεκόρ είναι ακριβώς το ίδιο με το περσινό στις αντίστοιχες φάσεις(12-12) και κατά τι πεσμένο από το προπέρσινο (15-9). Μόνο το στυλ του έχει αλλάξει. Πέρυσι και πρόπερσι βασιζόταν στην άμυνα και στο αργό τέμπο για να κατεβάσει το σκορ, φέτος στην επίθεση με πιο χαρισματικούς εκτελεστές και καλύτερο "ένας εναντίον ενός", το οποίο του έχει δημιουργήσει μια τεράστια δυσκολία μακριά από το ΟΑΚΑ.

Ωστόσο, παραμένει ένα πανίσχυρο brand name που υποχρεώνει κάθε αντίπαλο να τον σέβεται και να τον υπολογίζει γιατί ξέρει ότι αν θέλει να τον αποκλείσει, θα πρέπει να τον νικήσει σε κάθε μάχη. Και καμία μάχη δεν είναι ποτέ χαμένη αν δεν δοθεί μέχρις εσχάτων.