"Όταν έκλαψε ο Ζοτς"

Το 1992, τότε που ο φημισμένος ψυχίατρος, Irvin D. Yalom, εξέδιδε το περίφημο πια best seller «Όταν έκλαψε ο Νίτσε», το οποίο στην πορεία μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς κατακτούσε το πρώτο, από τα οκτώ συνολικά , κύπελλα πρωταθλητριών που φέρουν την υπογραφή του, στην εκκίνηση της θαυμαστής προπονητικής καριέρας που συνεχίζει να διαγράφει. Τα πέντε από τα υπόλοιπα επτά, ως προπονητής του Παναθηναϊκού.

Η επιστροφή του Ομπράντοβιτς μέσα από το φακό του Sport24.gr

Η αποθέωση και τα ελληνικά του "Ζοτς"

Το χρονικό της επιστροφής του Ομπράντοβιτς

Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, αυτή την αλλόκοτη βραδιά της 20ης Μαρτίου του 2014, στο ΟΑΚΑ, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς (μάλλον) είχε δυο λόγους για να κλάψει , μπροστά σε 40 χιλιάδες βουρκωμένα μάτια που τον περίμεναν με λαχτάρα.

Ο ένας ήταν σίγουρα γιατί ένιωσε - πιο έντονα από ποτέ- πόσο όμορφο είναι να είσαι ξεχωριστός για την ιστορία ενός τόσο μεγάλου κλαμπ όπως ο Παναθηναϊκός. Ή μάλλον, ενός κλαμπ το οποίο ο ίδιος βοήθησε να μεγαλώσει τόσο πολύ.

Ο δεύτερος θα μπορούσε να είναι η εικόνα της Φενέρμπαχτσε η οποία ξόδεψε τόσα εκατομμύρια για να του κάνει τα χατίρια, αλλά, προς το παρόν, …τζίφος.

Δεν ( θέλω να ανήκω) στην κατηγορία εκείνων που έβλεπαν αυτή την ομάδα, την Φενέρ, να ξεκινάει φουριόζα την πρώτη φάση της Euroleague (άφησε πίσω της ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα) και ανέκραζαν ότι «ο μάγος την μετέτρεψε σε νικήτρια μέσα σε δυο μήνες».

Και φυσικά ούτε τώρα, επειδή στο ΤΟΡ16, δεν έχει κάνει ούτε μία σημαντική νίκη που να δείχνει χαρακτήρα ( κι αυτές που έκανε στην έδρα της ήταν με μπόλικο σπρώξιμο), θα είμαι ανάμεσα σε αυτούς που θα αρχίζουν να τραυλίζουν ότι «το υλικό που έχει στα χέρια του φταίει, γιατί δεν τον εκφράζει».

Μέγιστος προπονητής ο Ομπράντοβιτς, μακράν ο κορυφαίος στην σύγχρονη μπασκετική ιστορία της Ευρώπης, αλλά δεν γίνεται «μονά να κερδίζει και γράμματα να χάνουν οι άλλοι».

Και το λέω αυτό, γιατί πιστεύω ακράδαντα, ότι όση ευγνωμοσύνη του έδειξε η οικογένεια του Παναθηναϊκού σε αυτή την ανατριχιαστική υποδοχή, άλλη τόση ευγνωμοσύνη πρέπει να οφείλει και ο ίδιος στον Παναθηναϊκό και ειδικά στην οικογένεια Γιαννακόπουλου.

Για να προσεγγίσω αυτό που αισθάνομαι ότι συνέβη στον Παναθηναϊκό με την συνύπαρξη του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου με τον Ομπράντοβιτς, αυτά τα 13 χρόνια, θα δανειστώ, με σκοπό να παραφράσω, μια φράση που χρησιμοποίησε στο βιβλίο του, «Ζητούνται αλχημιστές», ο Μίμης Ανδρουλάκης για να περιγράψει την διαδικασία της ανάδειξης ενός ηγέτη. Γράφει λοιπόν: « Ηγέτης γίνεσαι όταν το εσωτερικό σου κάλεσμα συντονίζεται με το κάλεσμα της ιστορίας.»

Ο Ομπράντοβιτς, επειδή ήταν αυτός που ήταν, αποδείχθηκε ότι ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος που βρέθηκε στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή. Δεν είναι εύκολο να πετύχεις αυτό το ρημάδι το timing στη ζωή.

Τι βρήκε και τί άφησε

Έφτασε στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1999, έχοντας αποδείξει με το παραπάνω ότι αξίζει να τον εμπιστευτείς. Ότι ξέρει το «πώς» και το «γιατί» γίνεται μια ομάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το είχε καταφέρει με πενιχρά μέσα στην Παρτίζαν, με αρκετά περισσότερα στην Μπανταλόνα και με πολλά στην Ρεαλ Μαδρίτης, ανεξάρτητα αν στην Ισπανία και αργότερα στην Ιταλία δεν κατάφερε να πάρει πρωτάθλημα.

Βρήκε μια διοίκηση που δεν είχε πρόβλημα να ξοδέψει και για να τον αμείψει και για να του δώσει όλα τα εχέγγυα να δουλέψει με τον τρόπο που αυτός ήθελε. Μια διοίκηση που είχε ήδη πληρώσει και είχε μάθει από την εποχή της κυριαρχίας του Ολυμπιακού, του Κόκκαλη και του Ιωαννίδη.

Μια ομάδα που είχε ήδη κάνει ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάς. Είχε καταφέρει να ικανοποιήσει τα απωθημένα χρόνων και να απελευθερωθεί από τα συμπλέγματά της. Είχε ήδη στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1996, υπό τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Είχε ήδη γκρεμίσει, δύο συνεχόμενες φορές, τον Ολυμπιακό του Ιβκοβιτς από το θρόνο, υπό τον Λευτέρη Σούμποτιτς και μάλιστα την δεύτερη με μέσα στο ΣΕΦ, στον πέμπτο τελικό.

Εμφανίστηκε λοιπόν για να διατηρήσει τα κεκτημένα και να κυνηγήσει το κάτι παραπάνω. Ε, λοιπόν αυτό το παραπάνω, το πέτυχε και ταν κάτι το αξιοθαύμαστο. Τα πέντε Ευρωπαϊκά, η διάρκεια αλλά και η συνεκτικότητα που πέτυχε σε μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ με τις παθογένειες και τις ιδιαιτερότητες της, ο τρόπος που επηρέασε το παιχνίδι, ο τρόπος που διαχειριζόταν τις κρίσεις, ο τρόπος που απο ένα σημείο και μετά, τεχνητά τις δημιουργούσε για να τιθασεύσει και να δώσει κίνητρο στους μεγάλους παίκτες που ευτύχησε να έχει στα χέρια του.

Μη ξεχνάμε ότι πολλά από τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα Ελλάδας, ο Ομπράντοβιτς τα κατέκτησε χωρίς αντίπαλο δέος, σε μια εποχή πουο Κόκκαλης είχε αφήσει το μπάσκετ για να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο. Ο Άρης και ο ΠΑΟΚ είχαν παρακμάσει. Τρεις σερί χρονιές τον τίτλο τον κατέκτησε παίζοντας κόντρα στην ΑΕΚ και το Μαρούσι. Το πράγμα στην Ελλάδα άρχισε να αποκτά και πάλι ενδιαφέρον από την στιγμή που οι Αγγελόπουλοι ανέλαβαν τα ηνία και άρχισαν να επενδύουν, περνώντας από τα μονοπάτια που πέρασαν οι Γιαννακόπουλοι με όλα τα συμπαρομαρτούντα , μερικά χρόνια πριν βάλουν το νερό στο αυλάκι.

Όπως λοιπόν, στο έργο του Yalom, ο γιατρός Μπρόιερ δέχθηκε να αναλάβει τον περίεργο ασθενή με το όνομα «Νίτσε», που του πρότεινε η Σαλομέ και κατέληξαν , μέσα από μια δυνατή καθημερινή επαφή να κάνουν ανταλλαγή, δηλαδή ο γιατρός να κουράρει το σώμα του φιλοσόφου και ο φιλόσοφος να ελευθερώνει το μυαλό του γιατρού, κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός, βρέθηκε να τρέχει στο κατόπι της Ρεαλ Μαδρίτης των 8 ευρωπαϊκών. Και το χρέος του είναι να συνεχίσει να …τρέχει , με ή χωρίς τον Ομπράντοβιτς, με ή χωρίς τους Γιαννακόπουλους, αν συμφωνήσουμε ότι οι μεγάλες ομάδες , είναι πάνω από τα πρόσωπα.