Ουδέν καλό αμιγές κακού

Όσο οξύμορο κι αν ακούγεται, στο Μόναχο ο Παναθηναϊκός "πλήρωσε" την... ενίσχυσή του. Γιατί, κάθε προσθήκη ενός νέου παίκτη και κάθε επιστροφή ενός τραυματία από μακρά αποχή, όσο βάθος κι αν προσθέτει άλλο τόσο χρόνο απαιτεί για την αφομοίωσή του. Οι ρόλοι αναδιανέμονται, το rotation διαφοροποιείται αλλά μέχρι να βρεθεί το νέο κέντρο βάρους η εσωτερική ισορροπία γίνεται εξαιρετικά ασταθής. Χρειάζεται ένας νέος μικρόκυκλος προετοιμασίας για να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη.

Τέτοια τάξη στο παρκέ της "Audi dom" δεν υπήρξε. Φάνηκε από τις φωνές που έβαζε ο Ιβάνοβιτς για να υπενθυμίσει στους παίκτες του ότι άλλα ζητούσε κι άλλα γίνονταν. Αν είχε δικαίωμα για έξι τάιμ άουτ σε κάθε περίοδο, μπορεί και να μη του έφταναν. Ειδικά η αμυντική επικοινωνία, κάποιες κρίσιμες στιγμές, έφτασε στο σημείο να είναι προβληματική.

Στοίχησε και με το παραπάνω, από την στιγμή που η Μπάγερν έκανε την διαφορά που ξεκινούσε και τελείωνε σε μία θέση: στο "τέσσερα". Ο Σαβάνοβιτς και ο Γιάγκλα, περισσότερο πόνεσαν τους "πράσινους" με την αναστάτωση που τους προκάλεσαν με τη συζήτηση "ποιός έπρεπε να είχε βγει και δεν βγήκε" για να μη βρεθούν να σουτάρουν μόνοι τους τα περισσότερα από τα 4 (στα 5) τρίποντα που ευστόχησαν, παρά με τους 24 πόντους που πέτυχαν.

Φάνηκε επίσης από τον τρόπο που δεν κατάφεραν , ούτε στιγμή, να μπουν στο πνεύμα του παιχνιδιού, δυο βασικά επιθετικά "όπλα": ο Παππάς και ο Γκιστ. Αν στην δική τους εξαφάνιση προσθέσουμε την αφλογιστία του Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος μπορεί να μοίρασε 7 ασίστ αλλά δεν βρήκε το στόχο σε κανένα από τα 8 σουτ που δοκίμασε, αντιλαμβανόμαστε γιατί στην τελευταία περίοδο ο Παναθηναϊκός στέρεψε από ενέργεια, από αυτοπεποίθηση και συνεπώς από λύσεις. Την ίδια στιγμή που οι Βαυαροί έβρισκαν στα πρόσωπα του Γκαβέλ και του Ντζέντοβιτς τους εκτελεστές που είχαν ανάγκη.

Υπό αυτές τις συνθήκες, πάλι καλά που στο τέλος ο Αντώνης Φώτσης κράτησε τα μπόσικα και με το τελευταίο τρίποντο που έσταξε, ψαλίδισε την διαφορά στο ανατρέψιμο επίπεδο των 6 πόντων. Σε αυτό τον όμιλο της πυρκαγιάς, ό,τι κερδίζεις, καλό είναι. Εκεί ήταν , επίσης, που φάνηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό η διαφορά χιλιομέτρων που έχουν γράψει τα κοντέρ των δυο ομάδων στους ευρωπαϊκούς δρόμους.

Από εδώ και πέρα και με βάση τα μηνύματα που έστειλαν οι δυο πρώτες αγωνιστικές, ο Ιβάνοβιτς και οι παίκτες του αντιλαμβάνονται πόσο σημαντική είναι πλέον κάθε νίκη μέσα στο ΟΑΚΑ και πόσο απαραίτητο είναι να περάσουν από την έδρα της Τούροβ στο ξεκίνημα του δεύτερου γύρου. Η πίστα αρχίζει να δυσκολεύει επικίνδυνα, με την επίσκεψη της υποψιασμένης Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς, η οποία φέτος δεν θα έχει να διαχειριστεί το βαρύ συναισθηματικό φορτίο που επωμίστηκε εξαιτίας της περσινής υποδοχής του "Ζοτς" στο γήπεδο που μεγαλούργησε. Όσο κι αν είναι νωρίς να κάνουμε μια τέτοια κουβέντα από την δεύτερη κιόλας αγωνιστική, η πραγματικότητα είναι ότι για τους "πράσινους" ξεκινάει μια σειρά ένας αγώνων, τα αποτελέσματα των οποίων μπορούν διαμορφώσουν, ου μην και να καθορίσουν, τις προϋποθέσεις διεκδίκησης του μίνιμουμ φετινού ευρωπαϊκού στόχου, που είναι η πρόκριση στο ΤΟΡ16.

Κυρίως όμως, θα τον βοηθήσουν να βγάλει ο ίδιος κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για τον εαυτό του, που δεν είχε την ευκαιρία να τα βγάλει στην προετοιμασία. Η διαχείριση της (πρώτης φετινής) ήττας, η αίσθηση ότι οι αντίπαλες άμυνες αρχίζουν να προετοιμάζονται για να αντιμετωπίσουν ( με double team) τις επιθετικές δεξιότητες του Μπατίστα στο low post και η προσοχή που τραβάει η σαφής εξέλιξη του Γιάνκοβιτς είναι πρόχειρα διαγωνίσματα που θα τον υποχρεώσουν να ανακαλύψει όλες τις πιθανές πηγές ενέργειας που έχει εντός του.