Ούτε στον εχθρό μου

Από τη μία αναρωτιέσαι «γιατί σου κάνει εντύπωση, αφού στο μπάσκετ συμβαίνουν αυτά;». Από την άλλη σκέφτεσαι ορισμένα πράγματα και καταλήγεις ότι "στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο". Αυτό το ρημάδι το παιχνίδι, είναι τόσο συναρπαστικό…

Από τη μία είναι η αναγνώριση για την ποιότητα και την αξιοσύνη της Ρεάλ Μαρδίτης, η οποία κατάφερε να συνέλθει από το περσινό στραπάτσο στο Λονδίνο και να επιστρέψει δριμύτερη για να κυνηγήσει το όραμα του “novena”. Είναι φυσικά ο σεβασμός για την μαχητικότητα και την υπερηφάνεια της Μακάμπι, η οποία με το σπαθί της απέκτησε το δικαίωμα να ονειρεύεται ότι μπορεί να ολοκληρώσει το κατόρθωμά της, κόντρα στα προγνωστικά και απέναντι στο απόλυτο φαβορί της φετινής σεζόν.

Ας τους αφήσουμε όμως αυτούς τους δυο για λίγος. Άλλωστε, τον δικό τους επίλογο θα τον γράψουν, με τα ίδια τους τα χέρια, την Κυριακή το βράδυ, στον μεγάλο τελικό, που θα αναδείξει τον διάδοχο του Ολυμπιακού στον μπασκετικό θρόνο της Ευρώπης. Ομολογώ, ότι τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, ήταν ίσως η πρώτη φορά μετά από 26 φάιναλ φορ, το μυαλό μου «κόλλησε» τόση ώρα στους ηττημένους. Και στους δυο! Δεν είναι ότι έχασαν το παιχνίδι. Έτσι συμβαίνει σε κάθε διοργάνωση με τους δυο από τους τέσσερις.

Όσο κι αν δοκίμασα, η φαντασία μου ήταν αδύνατον να πλάσει χειρότερο σενάριο για να αποκλειστούν, τόσο η Μπαρτσελόνα, όσο και η ΤΣΣΚΑ, από τους συγκεκριμένους αντιπάλους, μέσα στο κάδρο στο οποίο είχαν τοποθετηθεί όταν ξεκίναγαν την «επιχείρηση Μιλάνο». "Ούτε στον εχθρό μου…" για να δανειστώ τον τίτλο της Γαλλικής ταινίας που σκηνοθέτησε η Αν Φοντέν και έδωσε την ευκαιρία στην Ιζαμπέλ Ιπέρ να αποδείξει ότι μπορεί να λάμψει ακόμη και λιγότερο αβανταδόρικους ρόλους. Δεν είναι εύκολο να συνέλθεις από τέτοια στραπάτσα και να σταθείς στα πόδια σου.

Το υποσυνείδητο

Ειδικά η περίπτωση της ΤΣΣΚΑ, είναι από αυτές που εύκολα μπορούν να σε κάνουν να ξεφύγεις και να αρχίσεις να αναζητάς μεταφυσικές εξηγήσεις. Πολλοί το έκαναν ήδη , επικαλούμενοι το πρόσφατο παράδειγμα της ποδοσφαιρικής Μπενφίκα και την κατάρα του Μπέλα Γκούντμαν. Πόσο μεγάλη δύναμη έχει το υποσυνείδητο;

Ακόμη και ο τηλεοπτικός παραγωγός, δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο για να ρίξει το βίντεο με το νικητήριο καλάθι του Πρίντεζη στον τελικό της Κωνσταντινούπολης για να το αντιπαραβάλει με το νικητήριο καλάθι του Ράις. Εξίσου σατανικό ήταν ότι σε αυτό το φάιναλ φορ, βρήκε ο Τζόρντι Μπερτομέου να βραβεύσει τον Ραμούνας Σισκάουσκας , δηλαδή εκείνον που έχασε τις δυο βολές, πριν ξεκινήσει εκείνη η τελευταία επίθεση του Ολυμπιακού στον τελικό του 2012.

Είναι προφανές, ότι μετά κι από αυτό το πάθημα , η ΤΣΣΚΑ θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά ότι δεν είναι το παν να επενδύεις μόνο τα χρήματά σου σε παίκτες ή προπονητή , αλλά επιβάλλεται να αναζητήσεις ψυχολογική υποστήριξη. Γιατί μη μου πείτε ότι μόλις μπήκε το τελευταίο κρίσιμο πεντάλεπτο δεν αισθανθήκατε ότι άρχισαν τα συμπτώματα της κρίσης πανικού; Προσωπικά θυμήθηκα το ανέκδοτο με τον καπετάνιο. Εκείνον που για να μην δείξει στους ναύτες του ότι πάει φοβισμένος στην ναυμαχία, ζήτησε από τον λοστρόμο να του φέρει να φορέσει το …καφέ παντελόνι.

Υπάρχουν πολλές μεμονωμένες φάσεις που μπορείς να αναλύσεις. Μία από αυτές να μην είχε συμβεί, τώρα δεν θα τα συζητάγαμε όλα αυτά, ούτε θα παίζαμε με τον πόνο του Τεόντοσιτς που είναι ο εύκολος στόχος, ή του Μεσίνα , ο οποίος αίφνης βάδισε στα χνάρια του Καζλάουσκας και έγινε περίγελος, επειδή η μπάλα γλίστρησε από τα χέρια του Χριάπα λες και την είχαν αλείψει με γράσο.

Για παράδειγμα, εγώ θεωρώ ότι ματς θα τελείωνε νωρίτερα , αν ο Τζάκσον ευστοχούσε σε εκείνο το απελπιστικά ξεμαρκάριστο τρίποντο που θα πήγαινε την διαφορά στους 12. Κατόπιν εορτής, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να έχει και δίκιο.

Ωστόσο υπάρχει μια αλήθεια που μπορεί να εξηγήσει αυτή την νέα τρανταχτή αποτυχία της ΤΣΣΚΑ, χωρίς να χρειαστεί να διαβούμε τις …πύλες του ανεξήγητου. Είναι κάτι που είχε επισημανθεί από την αρχή της σεζόν, είχε επιβεβαιωθεί στην διάρκεια της σειράς με τον Παναθηναϊκό, αλλά και τονιστεί στις παραδοσιακές αναλύσεις που γίνονται πριν από κάθε φάιναλ φορ.

Αν θέλετε την άποψή μου, ι ο Μεσίνα κοουτσάρισε μια χαρά στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Το μεγάλο λάθος που πλήρωσε και αυτός και η ομάδα του, το έκανε το περασμένο καλοκαίρι ή στην πορεία που είχε το περιθώριο να επέμβει και δεν το έκανε. Είναι αδικαιολόγητο να μην προστατεύεις μια τέτοια επένδυση ,αφήνοντάς την-για δεύτερη χρονιά- χωρίς κλασσικό πλέι μέικερ. Μόλις με τρεις κοντούς χειριστές (Τεόντοσιτς, Τζάκσον, Πάργκο) οι οποίοι έχουν πρώτα στο μυαλό τους την εκτέλεση και μετά την οργάνωση. Χειρότερη ισορροπία κοντών-ψηλών από την φετινή ΤΣΣΚΑ , φρονώ ότι δεν είχε καμία από τις υπόλοιπες 23 ομάδες που ξεκίνησαν την φετινή Euroleague. Λες και έβαζες μια νταλίκα να κάνει βόλτα στο Μοναστηράκι. Αφήστε που εκτός των άλλων πολλοί παίκτες δεν έπαιζαν στη θέση τους, με κλασσικότερα παραδείγματα τον Χάινς τον Χριάπα, ή τον Ουίμς.

Κάπως έτσι, όταν τραυματίστηκε ο Τζάκσον και δεν ήταν ώρα να μπει κρύος ο Πάργκο των 3 εκατομμυρίων, αυτή η …νταλίκα κλήθηκε να αρχίσει τους ελιγμούς. Αλλά πώς να αντιπαρέλθει την πίεση και να ανοιχτεί στις γωνίες με τον Τεόντοσιτς και τέσσερις δίμετρους. Προφανώς οι πιθανότητες να συμβεί , ό,τι συνέβη στον Χριάπα, πολλαπλασιάστηκαν αυτόματα. Αν προσθέσεις και το παιχνίδι του υποσυνείδητου που λέγαμε προηγουμένως, δεν θέλει πολύ για να γίνει το κακό.

Είναι ξεκάθαρο ότι η ΤΣΣΚΑ, σε συνδυασμό και με την γενικότερη κατάσταση που έχει να αντιμετωπίσει, βρίσκεται στο σταυροδρόμι κρίσιμων αποφάσεων. Φαίνεται ότι θα αλλάξει προπονητή, από την στιγμή που και ο ίδιος ο Μεσίνα δήλωσε αδυναμία. Από εκεί και πέρα όμως , με δεδομένη την οικονομική της ευρωστία και το ποιοτικό υλικό που διαθέτει, είναι σίγουρο ότι με συγκεκριμένες κινήσεις μπορεί να επανέλθει δριμύτερη. Έχουμε μάθει καλά ότι δεν μετράει πόσες φορές πέφτεις, αλλά πόσες σηκώνεσαι;

Βατερλό

Και η Μπαρτσελόνα που φορτώθηκε την πιο βαριά ήττα σε ημιτελικό από τον «αιώνιο» αντίπαλό της; Πού να βρει το κουράγιο να σηκώσει κεφάλι μετά από ένα τέτοιο Βατερλό;

Κι εδώ βέβαια είναι ξεκάθαρο ότι αυτό που συνέβη στο παρκέ του «FORUM» δεν ήταν φυσιολογικό. Η εικόνα και το αποτέλεσμα δεν αποδίδει τον πραγματικό συσχετισμό των μεταξύ τους δυνάμεων. Πλην όμως αποδίδει την διαφορά του βαθμού ετοιμότητας και του βαθμού αυτοπεποίθησης με τον οποίο εμφανίστηκαν οι δυο ομάδες στο παρκέ.

Σε τέτοια παιχνίδια, αν η μία ομάδα έχει τον χαρακτήρα και την ικανότητα να αρχίσει να παίζει ρολόι έξω από το τρίποντο και η άλλη να μην μπορεί να σταυρώσει βολή, δεν είναι εύκολο να μαζευτεί το πράγμα. Κι άντε, ως Μπαρτσελόνα, τη μεγάλη βραδιά του Μίροτιτς , που έκανε παρέλαση ( και σκυταλοδρομία μαζί ) με τον Ρέγιες στο «τέσσερα» , μπορείς να την παλέψεις. Ή την πλημύρα που προκάλεσε ο Ντόρσι με την είσοδό του στο ματς να την μαζέψεις. Πώς όμως μπορείς να σταθείς στα πόδια σου σε ένα ματς ρυθμού που υστερείς τόσο εξόφθαλμα στη θέση του πλει μέικερ; Τι σχέση είχε σε καθαρό μυαλό, αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα ο Σέρχι Ροντρίγκεζ (δίκαιος MVP) με τον Χουέρτας, τον Σάδα ή τον Πούλεν;

Δεν έχω ακόμη πληροφορίες, άρα δεν γράφω …δημοσιογραφικά. Νιώθω όμως ότι αυτή η συντριβή θα παίξει καθοριστικό ρόλο για την περαιτέρω συνεργασία με τον Πασκουάλ (τον οποίο παρεμπιπτόντως εκτιμώ απεριόριστα), παρότι ο συγκεκριμένος οργανισμός, των (μόλις) 2 τίτλων σε 14 φάιναλ φορ, έχει μια διαφορετική οπτική για να αντιμετωπίζει τα πράγματα. Δεν αποκλείεται λοιπόν να σημάνει η ώρα της αλλαγής σελίδας. Πόσω μάλλον από την στιγμή που ο Ναβάρο βρίσκεται πλέον στην δύση της μεγάλης του καριέρας και η Ρεάλ Μ. φαίνεται ότι έχει πάρει τα σκήπτρα στην Ισπανία.

Τυχαίο;

Και για να επανέλθω στον πρόλογο και στο …«τίποτα δεν είναι τυχαίο». Μπορεί κανείς να ισχυριστεί πια ότι είναι τυχαίο πως ο Τεόντοσιτς έχει πάει τόσες φορές σε φάϊναλ φορ με τον Ολυμπιακό και την ΤΣΣΚΑ και συνέχεια βρίσκεται στην πλευρά των χαμένων; Είναι τυχαίο ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει στην Ισπανία με τον Άντε Τόμιτς; Μήπως τελικά είχε κάποιο σοβαρό λόγο η Ρεαλ Μ. που τον άφησε να πάει στην Μπαρτσελόνα , γιατί αν δεν κάνω λάθος από τότε άλλαξαν και τα κόζια;

Πάντως όσο οδυνηρό να ήταν αυτό που πέρασαν οι δυο χαμένοι στον ημιτελικό, δεν νομίζω ότι τους αξίζει να τους χλευάζουμε κι από πάνω. Μη ξεχνάμε ότι διένυσαν μια μακριά και δύσκολη διαδρομή .Πέτυχαν ένα σημαντικό στόχο φτάνοντας μέχρι το φάιναλ φορ, αφήνοντας έξω κάποιες άλλες ομάδες (μεταξύ των οποίων και οι δικές μας) που προσπάθησαν και το διεκδίκησαν με πείσμα. Γιατί στην Ελλάδα της εύκολης κριτικής , έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται πιο αποτυχημένος αυτός που έφτασε στον (ημι)τελικό και έχασε , από αυτόν που αποκλείστηκε από την πρώτη φάση.

Όσο για την Κυριακή το βράδυ; Στην Ρεαλ Μ., μένει να αποδείξει ότι ουσιαστικά το μεγάλο βήμα για να επιστρέψει στην κορυφή, μετά από 19 ολόκληρα χρόνια , το έκανε αποκλείοντας και εκθρονίζοντας με δυσκολία, τον κάτοχο του τίτλου, Ολυμπιακό, στα πλει οφ. Και στη Μακάμπι να προσπαθήσει να μιμηθεί τον Ολυμπιακό , ο οποίος δεν είχε πάει στην Πόλη και στο Λονδίνο με περισσότερες πιθανότητες απ’ όσες ελόγου της.