Το κάτι παραπάνω, που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός για να ...βάλει πλάτη την Μπαρτσελόνα, δεν το βρήκε.Έτσι υπέκυψε, απέναντι σε μια ομάδα που έδειξε περισσότερα ποιοτικά χαρακτηριστικά χάρις στα οποία έφυγε πανηγυρίζοντας από το ΟΑΚΑ , για δεύτερη φορά φέτος.

Τηρουμένων των αναλογιών και μετά το στραπάτσο της Μακάμπι στο Βελιγράδι, οι "μπλουγκράνα" πήραν κεφάλι στο κυνήγι της δεύτερης προνομιούχου θέσης, αν συμφωνήσουμε ότι η Ρεάλ Μαδρίτης -την οποία θα υποδεχθούν στην Βαρκελώνη-έχει ήδη παράσταση πρωτιάς.

Ακόμη κι επιφανειακά να προσέγγιζε κανείς το συγκεκριμένο ματς, με μόνο κριτήριο την αίσθηση που του εβγαζαν οι δυο ομάδες που έπαιζαν στο παρκέ, ήταν φανερό ότι η Μπαρτσελόνα απαντούσε στα ζητούμενά του, πιό εύκολα από τον Παναθηναϊκό. Με 25 ασίστ (έναντι 18), το καλάθι (βλέπε Ντόλμαν) ερχόταν με περισσότερη ποικιλία, καλύτερη κυκλοφορία και εντέλει με μεγαλύτερη άνεση. Τα ριμπάουντ τα μάζευε σε πρώτο χρόνο και όχι με υπερπροσπάθεια.

Η ...σκιά από τα μακρυά κορμιά της (Τόμιτς, Πλάις), προκαλούσε πνευματική και εκτελεστική ανασφάλεια κάθε φορά που οι "πράσινοι" έκαναν να πλησιάσουν την ρακέτα. Το πρώτο δεκάλεπτο ήταν απλά η εξαίρεση που επιβεβαίωσε τον κανόνα αυτού του σκληρού ντέρμπι που πήρε χρώμα από τους 17 χιλιάδες ανθρώπους που βρέθηκαν στην εξέδρα.

Επιπλέον, η Μπάρτσα, είχε την ευτυχία να έχει στο παρκέ έναν Ναβάρο, που θύμισε τον "La bomba" μιας άλλης εποχής.Από την στιγμή λοιπόν που το παιχνίδι πήγε στο "μία σου και μία μου", ήταν δεδομένο ότι οι φιλοξενούμενοι θα είχαν τον πρώτο λόγο.

Από τον Παναθηναϊκό, δεν έλειψε η τακτική . Ίσα ίσα, είχε, και την ακολούθησε με όση συνέπεια μπορούσε. Έλειψε η καλώς εννοούμενη τρέλα, όπως συνηθίζουμε να μεταφράζουμε με τον όρο: άγνοια κινδύνου. Μη ξεχνάμε ότι τις μεγάλες εντός έδρας νίκες του τις είχε πάρει σουτάροντας πολύ και με ψηλά ποσοστά ευστοχίας. Αυτή τη φορά, τα τρίποντα που μπήκαν μαζεμμένα (Διαμαντίδης, Γκιστ, Σλότερ) μπήκαν απλά για να τον βοηθήσουν να μείνει με την ελπίδα, μέχρι να βγει η ψυχή του.

Κακά τα ψέμματα, σε ματς με ελεγχόμενο -από τους πάγκους- ρυθμό το βάθος χρόνου ευνοεί εκείνη με την μεγαλύτερη ομοιογένεια και την καλύτερη ισορροπία. Κι αυτή ήταν η Μπαρτσελόνα. Η Μπαρτσελόνα η οποία δεν κέρδισε το ματς στο τρίλεπτο φινάλε τους πρώτου ημιχρόνου, όταν έτρεξε το 12-0 και πήρε την πρώτη διαφορά, αλλά επενδύοντας πάνω σε αυτό το διάστημα που της έδωσε την ευκαιρία να νιώσει καλύτερα.

Ο Παναθηναϊκός, αν μη τί άλλο, έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος . Παλεύοντας κάθε μπαλιά και χωρίς να συνθηκολογήσει, σε φάσεις που η κατάσταση άρχισε να στραβώνει.Μοναδικό κεφάλαιο στο οποίο θα μπορούσε να αναζητήσει περισσότερα οφέλη, ήταν το pick and roll από την κορυφή και σημάδευε το απέναντι "πεντάρι". Ο Τόμιτς ( χωρίς να φανεί επηρέασε πολύ την μορφή του παιχνιδιού) και ο Πλάις ( έκανε μια από τις πιο ουσιαστικές φετινές εμφανίσεις), όχι μόνο δεν έβγαιναν δυναμικά, αλλά επιδεικτικά έμεναν δυο βήματα πίσω, λες και πρόσφεραν απλώχερα πεδίο βολής για ένα σουτ από τα 5 ως τα 7 μέτρα. Τις ευκαιρίες αυτές ο Παναθηναϊκός, όχι απλά δεν τις αξιοποίησε, ούτε καν τις πήρε.

Πλέον, η διεκδίκηση του πλεονεκτήματος έδρας είναι σε χέρια ισπανικά . Για τον Παναθηναϊκό, η επόμενη δοκιμασία που θα αποτελέσει κριτήριο αν μπορεί να μείνει και να ελπίζει μέχρι τέλους ότι μπορεί να σπάσει το δίδυμο της Ιβηρικής είναι το εντός έδρας ματς με την Ρεάλ Μ. Σε κάθε περίπτωση η δική του δουλειά είναι να προσπαθήσει να αφομοιώσει τον Λαβάλ το συντομώτερο και να ετοιμάζεται για τα play off, περιμένοντας την έκβαση του "καβγά" Ολυμπιακού, ΤΣΣΚΑ και Φενέρ για το "1-2" του άλλου ομίλου.