Μόνοεφόσον ο ίδιος ο Παναθηναϊκός την αντιμετωπίσει ως καταστροφή, μπορείη εντός έδρας ήττα από την Λαμποράλνααποδειχθεί καταστροφική. Πόσωμάλλον, από την στιγμή που απομένουν πέντε ολόκληρες αγωνιστικές, μέσα στις οποίεςσυμπεριλαμβάνονται τρεις μονομαχίες μεάμεσουςανταγωνιστές στο κυνήγι της πρόκρισης για τα πλει οφ:με την Φενέρ και τηνΜάλαγα εντόςκαι με Ολυμπιακό εκτός.

Οι συγκεκριμένες είναι πιο κρίσιμεςαπό τις άλλες δυο (με Εφες και Μπαρτσελόνα εκτός)για τον απλούστατο λόγο ότι τα σκορ τουςθα μετρήσουνπλέον διπλά, ειδικάστην πιθανήπερίπτωση ισοβαθμιών.

Σύμφωνοι, με την Λαμποράλ,ήταν ένα κακό αποτέλεσμα, προϊόν μιας κάκιστης εμφάνισης, που του περιορίζει τον ορίζοντα τωνπράσινων διεκδικήσεων , όμωςσε καμία περίπτωση δενήταν ένα αποτέλεσμαέξω από την λογική και την φυσιογνωμία του ΤΟΡ16.

Αντίθετα, αυτές πουδεν θεωρώρεαλιστικές, είναιτιςπαρορμητικέςπροσεγγίσεις και τους υπολογισμούςπου γίνονται (από την αρχή της σεζόν),με γνώμονα τηνεπιθυμία να καταλήξει και τέταρτη συνεχόμενη κούπα, σε χέρια ελληνικά.

Όχι πως δεν το ευχόμαστε, αλλά ειλικρινά, αν αυτό συμβεί,κατά την ταπεινή μου γνώμη,θα πρέπει να αρχίσουμε να αναζητούμεμεταφυσικές εξηγήσεις.

Κακά τα ψέματα, αυτή τη στιγμή υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ομάδες πρώτης γραμμής με σαφώςπιο ποιοτικά ρόστερ : η Ρεαλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα και η ΤΣΣΚΑ, οι οποίες δικαιούνται –θεωρητικά τουλάχιστον- να έχουν σοβαρό προβάδισμα, έναντι όλων των υπολοίπων. Για να μην προσθέσω τα χρήματα που έχουν ξοδέψει η Αρμάνι και η Φενέρμπαχτσε, που τόσα χρόνια κυλιούνται στη λάσπη.

Όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, μια θέση στα πλει οφ, θα είναιαξιοσημείωτη, μια πρόκριση στο φάϊναλ φορ, επίτευγμα και μια κατάκτηση , άθλος, που θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Τώρα αν οι κακομαθημένοι( ή καλομαθημένοι)οπαδοί των «αιωνίων» πιστεύουν ότι ηEuroleagueείναι σαν το ελληνικό πρωτάθλημα, που το διεκδικούν μόνο δύο, δικό τους πρόβλημα.

Ο βασικός λόγος που ο Παναθηναϊκός έχασε από την Λαμποράλ ήταν απλός: έδωσε σε μια ομάδα, που δεν είχε άγχος και τίποτα να χάσει, το δικαίωμα να νιώσει άνετα στο παρκέ. Παγιδεύτηκε στον αργό ρυθμό της και από την στιγμή που δεν μπορούσε να αλλάξει το ρυθμό από την επίθεση ,δεν βρήκε τρόπο νατον αλλάξειούτε από την πιεστικήάμυνα. Για να είμαστε ακριβείς, το έκανε,αλλάόταντο έκανε ήταν πια αργά και είχε φορτωθεί όλη την πίεση στη πλάτη του. Για μια στιγμή, βλέποντας τον Ποέτα να κάνει βόλτα μπροστά από τον Μπράμο και να βάζει λει απ, νόμιζα ότι πρόκειται για οφθαλμαπάτη. Ίσως για πρώτη φορά, ολόκληρη τη σεζόν ο Παναθηναϊκός ήταν τόσο οκνηρός σε τέτοιες φάσεις, οι οποίες υποτίθεται ότι είναι το δυνατό του σημείο.

Μέσα σε όλα μπόρεσε να βρειαντίδοτο για το μέγεθος του Πλάις, μόνο όταν ο Γερμανός αποβλήθηκε με 5 φάουλ. Μέχρι τότε, δενταλαιπωρούσεμόνο τους προσωπικούς του αντιπάλους, αλλά απασχολούσε ολόκληρο τον αμυντικό μηχανισμό με αποτέλεσμα να βγουν ξεμαρκάριστα σουτ για τον Μοτσιόνι, τον Σαν Εμετέριο αλλά και διάδρομοι για τον Κοσέρ, τον Ερτέλ και τον Γιέλινεκ.

Δεν (θέλω να) πιστεύω ότι οι «πράσινοι» υποτίμησαν την Λαμποράλ, ενσυνείδητα τουλάχιστον. Περισσότερο έχω την αίσθηση ότι υπερεκτίμησαντις δικές του δυνάμεις. Νατους παρέσυρε προς αυτή την κατεύθυνση η καλή εικόνα που είχε βγάλει ο Ράϊτ στα ματς που προηγήθηκαν και να πίστεψανότι με την απόκτησή του,έλυσαν όλα τους τα προβλήματα; Δεν αποκλείεται.

ΥΓ1:Γιατί πιστεύω ότι το κακό για τον Παναθηναϊκό ξεκίνησε από την στιγμή πουο Λαμάρ Οντομ ένιωσε ενοχλήσεις και έμεινε στην Βιτόρια;

ΥΓ2: Πέρα από την δεδομένη απειρία του Γιάνκοβιτς, αναδείχθηκε χθεςκαι άλλο έναλεπτό σημείο: πόσο εύκολος στόχος είναι οι νεαροί παίκτεςγια τους διαιτητές. Δεν είμαι σίγουρος ότι και τα 5 φάουλ που του σφύριξαν του Βλαδίμηρου , μέσασε 8 λεπτά , θα τα χρέωναν τόσο εύκολα στον Μασιούλις ή στον Διαμαντίδη.