Δεν είναι ότι νίκησε μέσα στην Βιτόρια - μια έδρα από την οποία δεν είναι εύκολο να περάσει ο οποιοσδήποτε- ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Ούτε ότι ξεκίνησε το ΤΟΡ 16 με 2 στα 2 και ήδη μπήκε στο κεφάλι του ομίλου, χέρι-χέρι με την Μπαρτσελόνα. Άλλωστε, όλοι συμφωνούμε ότι ακόμη είναι πολύ νωρίς για να προεξοφλήσουμε το παραμικρό. Για παράδειγμα, μη μου πείτε ότι υπάρχει έστω κι ένας που να βιάζεται να ξεγράψει την Φενέρ του Ομπράντοβιτς, επειδή δεν έχει κάνει σεφτέ;

Το σημαντικό είναι ότι ο Παναθηναϊκός είναι πλέον μια ομάδα με συγκεκριμένη ταυτότητα. Και το σπουδαιότερο, ότι επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία την ποιότητα και τον χαρακτήρα που απαιτείται για να την επιβάλει, με ένα τρόπο που αγγίζει τα όρια του κυνισμού.

Δεν χρειάζεται να είσαι ο Μπόμπι Νάϊτ για να καταλάβεις ότι είναι μια ομάδα που ξεκινάει με βασικό «όπλο» την άμυνα και στόχο να καταστρέψει τον ρυθμό του αντιπάλου, προκειμένου να τον κρατήσει κάτω από τους 70 πόντους. Μια ομάδα που συνειδητοποιημένα πηγαίνει (σχεδόν) όλες τις επιθέσεις της στο «πέντε εναντίον πέντε» γιατί έχει την ικανότητα να διαβάσει τις καταστάσεις και να χτυπήσει στις απέναντι αδυναμίες.

Ο,τι συνέβη στην «Φερνάντο Μπουέσα Αρένα» με την Λαμπορά, είχε συμβεί με μικρές παραλλαγές και μία εβδομάδα πριν, στο ΟΑΚΑ με την Αρμάνι. Το είχαμε δει και στον ημιτελικό κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός νίκησε παίζοντας “by the book” . Για την ακρίβεια “by …his book” . Πάνω σε ένα πλάνο που χτίστηκε αργά αλλά σταθερά, μέσα από δυσκολίες ,σκαμπανεβάσματα και αμφισβήτηση.

Ξέρουν το "πώς θα χάσουν"

Από τις 23 Δεκεμβρίου και μετά , όσοι αντιμετωπίζουν τους «πράσινους» ξέρουν καλά τι τους περιμένει σε επίπεδο τακτικής. Δεν αιφνιδιάζονται. Έλα όμως που δεν μπορούν να βρουν τον κωδικό και να παραβιάσουν, πρώτα και πάνω απ’ όλα, την συνέπειά και την συνοχή τους. Ή μήπως ο Σκαριόλο δεν είχε υποψιαστεί ότι ο Γκιστ θα μπορούσε, να βγει για να μαρκάρει τον Ερτέλ, ώστε να μην προκύπτουν mish match στις πράσινες αλλαγές; Αποκλείεται να μην είχε δει το ίδιο τρυκ απέναντι στον Σπανούλη.

Πάντως, νιώθω ότι, ειδικά αυτή την εποχή, η μεγάλη δύναμη του Παναθηναϊκού είναι πνευματική και ψυχολογική. Γι αυτό άλλωστε καταφέρνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να λύσει τις επιθετικές δυσλειτουργίες του. Είτε με ατομικά ξεσπάσματα σαν κι αυτό του Ραμέλ Κάρι, είτε βάζοντας όλα τα μεγάλα σουτ που του χρειάζονται. Αυτό σημαίνει ότι έχει την αντοχή και την υπομονή και την ηρεμία να δρέψει τους καρπούς της τακτικής του σε βάθος χρόνου. Έχει επίσης και τις προσωπικότητες εκείνες που θα βάλουν την μπάλα στο καλάθι όταν αυτή αρχίζει και βαραίνει και η άμμος στην κλεψύδρα του χρόνου λιγοστεύει.

Κάπως έτσι δεν του στοίχισαν τα γρήγορα και φθηνά φάουλ του «καυτού» Γκίστ, η παροδική αφλογιστία έξω από την γραμμή των 6.75 , τα παιδαριώδη λάθη της τρίτης περιόδου που του στοίχισαν μια μικρή ολιγωρία στο αμυντικό transition. Αν δεν τα έκανε κι αυτά τα τελευταία, θα ήταν ζήτημα αν η Λαμποράλ ξεπέρναγε τους 50 πόντους στην επίθεση.

Παρεμπιπτόντως, μια ομάδα όπως ο συγκεκριμένος Παναθηναϊκός, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει από έναν παίκτη. Πολλώ δε μάλλον τον Πλάις. Θα φανώ υπερβολικός αν υποστηρίξω ότι η Λαμποράλ πάτησε μεγάλη πεπονόφλουδα από την στιγμή που κατέστησε τον Γερμανό σέντερ Πλάις βασικό άξονας της επιθετικής έκφρασής της; Η μόνη δικαιολογία της ήταν ότι δύσκολα καλύπτεται μια απουσία της τελευταίας στιγμής , όπως αυτή του Χάμιλτον.

Ιεραρχία

Τέλος είναι πολύ σημαντικό ότι ο Πεδουλάκης, έχει πλέον αξιολογήσει και ιεραρχήσει το υλικό του με βάση αυτό που θέλει να παρουσιάσει στο παρκέ. Δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να τους έχει όλους ευχαριστημένους.

Αφενός γιατί αυτό δεν γίνεται. Κι αφετέρου, γιατί ευχαριστημένα πρέπει να είναι όλα τα μέλη της ομάδας, όταν αυτή κερδίζει. Ο κόουτς έχει καταλήξει σε οκτώ (βασικούς) παίκτες που του κάνουν τη δουλειά και έχει περιορίσει κάποιους άλλους που αισθάνεται ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν –τη δεδομένη φάση- στο σχέδιό του.

Γι αυτό δεν υπάρχει χώρος στην Ευρώπη για τον Μαυροκεφαλίδη, τον Γιάνκοβιτς , τον Μπατίστ και τον Παππά. Το σημαντικό γι αυτούς είναι να ξέρουν ότι η σεζόν είναι μεγάλη και ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή που θα έχουν την ευκαιρία να αποδειχθούν πολύτιμοι. Αρκεί όταν θα τους δοθεί να είναι έτοιμοι να την αξιοποιήσουν.