Αν συμφωνήσουμε, ότι το δεύτερο παιχνίδι στην Μόσχα ξεκίνησε από τη στιγμή που τελείωσε το πρώτο, τότε ο Παναθηναϊκός, δεν κατάφερε να συνέλθει από τον σοκαριστικό τρόπο που ξέφυγε η νίκη μέσα από τα χέρια του τη Μ. Τετάρτη. Λες και μαζί με την ευκαιρία έχασε το κουράγιο και την αυτοπεποίθησή του.

Κι αν αναλογιστούμε ότι η ΤΣΣΚΑ είναι μια ομάδα μισού γηπέδου, που προτιμά ένα σταθερό τέμπο, δεν τρέχει και δεν φημίζεται για τα εκρηκτικά ξεσπάσματά της, τότε ο τρόπος που έκανε το 2-0, αποδείχθηκε γι' αυτήν μια υπόθεση ρουτίνας. Πιοεύκολα απ' όσο θα περίμενε κι η ίδια, μετά από ένα τόσο δυνατό καρδιοχτύπι.

Πολλές φορές τα στατιστικά είναι ένα εργαλείο για να πεις κομψά ψέμματα. Όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι αποκαλυπτικά. Η "ρωσική αρκούδα", μια ομάδα που από φιλοσοφία δεν κυνηγάει τις πολλές επιθέσεις, τελείωσε με ποσοστά για όσκαρ: 64.9% στα δίποντα, 60% στα τρίποντα. Και μάλιστα χωρίς να επιχειρήσει τρελά σουτ, εκτός λογικής, από αυτά που να σε κάνουν να πιστέψεις ότι ήταν στη βραδιά της.

Αυτό σημαίνει ότι η άμυνα του Παναθηναϊκού, δεν κατάφερε, ούτε στο ελάχιστο, να αλλοιώσει την αποτελεσματικότητά της. Και το χειρότερο απ' όλα, είναι ότι ενώ "κυνηγούσε" συνέχεια να καλύψει μια διψήφια διαφορά, δεν επιστράτευσε καν το συνηθισμένο, σκληρό του πρόσωπο, για να αλλάξει την κατάσταση. Η ΤΣΣΚΑ, που συνήθως στην έδρα της παίρνει τα σφυρίγματα με χαρακτηριστική ευκολία, τελείωσε το ματς έχοντας εκτελέσει, όλες κι όλες, 4(!!!!) βολές. Δηλαδή χωρίς να νιώσει την παραμικρή πίεση. Σε αντίθεση με το προηγούμενο ματς, που ο Λάσμε έπεσε ...υπέρ βωμών και εστιών (5 φάουλ) πριν τελειώσει η κανονική διάρκεια, σε τούτο, μόλις δυο παίκτες του Παναθηναϊκού, Γκιστ και Μαυροκεφαλίδης, έφτασαν τα 4 φάουλ κι αυτοί μέσα από μια φάση απογοήτευσης.

Μία πιθανή ερμηνεία, είναι ότι ο Παναθηναϊκός της Μ. Παρασκευής, προσπάθησε να αντλήσει αυτοπεποίθηση από την επίθεσή του, αλλά προδόθηκε. Δεν είναι λίγο, ότι στο πρώτο ημίχρονο, μέτρησε τουλάχιστον πέντε χαμένα λέι απ, ενώ τα περισσότερα ξεμαρκάριστα σουτ, βρήκαν σίδερο. Το κακό είναι ότι ανασπαστούμε αυτή την ερμηνεία, το πρόβλημα ίσως να γίνεται μεγαλύτερο από όσο μαρτυρά το 0-2 που καλείται να ανατρέψει, αν θέλει να ξαναβρεθεί στην Μόσχα την ερχόμενη Παρασκευή.

Και βέβαια σαφώς βασανιστικότεροακόμη κι από τη μοιρολατρική σκέψη ότι, φέτος, η ΤΣΣΚΑ δεν είναι για τα δόντια του. Είναι σα να δεχόμαστε ότι , ξαφνικά, ο Παναθηναϊκός απαρνήθηκε την ταυτότητά και τον χαρακτήρα πάνω στον οποίο βασίστηκε για να φτάσει ως εδώ. Κι ομολογουμένως αυτή είναι μια πολύ επικίνδυνη προσέγγιση. Στην προκειμένη περίπτωση, θαρρώ ότι είναι πιο ρεαλιστικό να δεχθούμε ότι δεν είχε δυνάμεις να χτυπήσει το συγκεκριμένο ματς, ότι παρασύρθηκε στον ρυθμό ενός ποιοτικού αντιπάλου και τελικά συνθηκολόγησε.

Ότι... ρινορράγησε, όπως ο Δημήτρης Διαμαντίδης στο ξεκίνημα της κούρσας. Και πως την Δευτέρα του Πάσχα, με την βοήθεια της έδρας, που σε τίποτα δεν θα θυμίζει την κατανυκτική ατμόσφαιρα του "Universal Sports Hall", θα ξαναβρεί, σε σωστές δόσεις, το κουράγιο, την αποφασιστικότητα και την ηρεμία που του χρειάζεται για να διεκδικήσει μια νίκη-εφαλτήριο για την τελική αντεπίθεση. Και όπου βγει... Άλλωστε, πλέον δεν έχει τίποτα να χάσει.

Καλή Ανάσταση...