Πολλές φορές, όταν το μυαλό είναι φορτωμένο με σκοτούρες και τα προβλήματα μοιάζουν βουνό καθώς προχωράς να τα αντιμετωπίσεις, έρχεται μόνη της η ζωή, για να δώσει τη λύση.

Αυτή ακριβώς τη φυσιογνωμία έχει και το ΤΟΡ16, με την μορφή που διεξάγεται την τελευταία διετία. Ξαφνικά, εκεί που στα τεφτέρια μας είχαν καταγραφεί ένα κάρο σενάρια για την πιθανότητα πρόκρισης των δυο ελληνικών ομάδων, ήρθε η 12η αγωνιστική να τα απλοποιήσει.

Η νίκη της Αρμάνι μέσα στην έδρα της Φενέρ, δίνει την ευκαιρία στους δυο «αιώνιους», να πάρουν μια βαθιά αναπνοή και να έχουν την ευκαιρία, με μια νίκη την εβδομάδα που έρχεται, αφενός να εξασφαλίσουν τον minimum ευρωπαϊκό στόχο του, που είναι η πρόκριση στα πλει οφ και αφετέρου να αποσυμπιέσουν την σημασία του «εμφύλιου» της τελευταίας αγωνιστικής. Εκτός αν … ( βλέπε τα 74 σενάρια )

Υπό αυτές τις συνθήκες ένας κυνικός και στυγνά υπολογιστής Παναθηναϊκός θα ήταν ευχαριστημένος και μόνο στη σκέψη ότι επέστρεψε στην Αθήνα πιο κερδισμένος απ’ όσο θα μπορούσε να φανταστεί όταν ξεκίναγε το ταξίδι για την Βαρκελώνη. Αν στο ξεκίνημα της δεύτερης φάσης, του έλεγαν ότι θα παίξει την πρόκριση, σε ένα παιχνίδι, μέσα στο ΟΑΚΑ και με αντίπαλο την ταλαιπωρημένη Μάλαγα, δεν θα έλεγε απλά «ευχαριστώ», αλλά θα τραγουδούσε και το «να ζήσω ή να πεθάνω, σε ένα φλαμένγκο επάνω»

Από την άλλη, ένας ρεαλιστής Παναθηναϊκός, δεν θα μπορούσε να μην ενοχληθεί. Όχι τόσο από την κακή εμφάνιση και την βαριά ήττα, αλλά κυρίως από τη υποχρέωση να συνειδητοποιήσει ότι δεν δικαιούται να θεωρεί εαυτό ισοδύναμο διεκδικητή , όταν υπάρχουν ομάδες όπως αυτή η Μπαρτσελόνα που ξαναείδαμε εμπρός μας. Η επίγνωση είναι μια απαραίτητη αρετή.

Δεν συμφωνώ ότι ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που με την απόδοσή του έδωσε στην ομάδα του Πασκουάλ, το δικαίωμα να κάνει, όσα έκανε, στο παρκέ του «Παλάου μπλαουγκράνα» το βράδυ της Παρασκευής. Το δικαίωμα το πήρε από μόνη της με τον τρόπο που παίζει τον τελευταίο καιρό. Μπάσκετ υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων. Ολοκληρωμένο παιχνίδι που συνδυάζει, προσόντα, ταλέντο, βάθος αλλά και ομαδικότητα.

Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε ότι η μεγάλη της δύναμη ξεκινάει από την άμυνα, συνεχίζεται με την ποικιλία που έχει στο παιχνίδι της και της δίνει την δυνατότητα να παίζει εξίσου αποτελεσματικά γρήγορα αλλά και οργανωμένα. Η στελέχωση από παίκτες υψηλού επιπέδου, για όλα τα γούστα και μια μοντέρνα προπονητική προσέγγιση του παιχνιδιού κάνουν πράξη την απαίτηση του δόγματος «speed of move , speed of pass”. Μια τέτοια ομάδα, μάλιστα. Δικαιούται να θεωρείται (ως ένα από τα δυο- τρία) φαβορί, ανεξάρτητα αν στο τέλος τα καταφέρει ή όχι.

Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός, παραήταν εύκολο θήραμα. Ειδικά εξαιτίας της αδυναμίας του να σταθεί ικανοποιητικά κάτω από το καλάθι και να μαζέψει τα ριμπάουντ στα πρώτα άστοχα τρίποντα των Καταλανών. Επιθετικά έδειχνε μονοδιάστατος και εγκλωβισμένος στα μακριά κορμιά που έβλεπε απέναντι. Είναι και σε μια φάση που, υπό τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, προσπαθεί ταχύρυθμα, να αλλάξει ορισμένα κεφάλαια στο παιχνίδι του, τα οποία δεν προσφέρονταν για εφαρμογή απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο. Το θέμα είναι να μην τον μπερδέψουν σε ματς που «πρέπει να νικήσει» , όπως αυτό με τη Μάλαγα. Αν κάπου βγήκε κερδισμένος , είναι ότι επέστρεψε ο Γκιστ, θα πάρει άλλο ένα ματς στα πόδια του για το ελληνικό πρωτάθλημα και θα είναι πιο έτοιμος την ερχόμενη εβδομάδα. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Κάρι.

ΥΓ1 : Ο Αμπρίνες είναι 21 ετών…

ΥΓ2: Όσα έγιναν μεταξύ Ομπράντοβιτς και Αρτεάγκα στην Πόλη, έμοιαζαν με γραμμάτια του τελικού του 2009 στο Βερολίνο.

ΥΓ3: Πίστωση χρόνου δεν χρειάζεται μόνο ο Ομπράντοβιτς στην Φενέρ , αλλά όλοι οι προπονητές, παντού . Πάντως, πέρυσι, ο Πιαντζάνι, δεν την είχε.