Ο αποκλεισμός των δυο ελληνικών ομάδων, ένα βήμα πριν από το φάιναλ φορ του Μιλάνου και η φυσιολογική αποσυμπίεση που προκάλεσε στα ελληνικά media, μου έδωσε την ευκαιρία να ανασύρω ένα τεστ παρατηρητικότητας, το οποίο επαναλαμβάνω σε τακτά χρονικά διαστήματα. Το βρίσκω πάρα πολύ χρήσιμο και πολύ κατατοπιστικό.

Απλώνω πάνω στο τραπέζι , ή στο desktop του υπολογιστή τις φωτογραφίες των πρωταθλητών Ευρώπης της τελευταίας δεκαετίας. Επεξεργάζομαι κυρίως τους φαινότυπους των αθλητών και, όσο περίεργο αν σας φαίνεται, αντλώ πολύ χρήσιμες πληροφορίες για τις τάσεις που επικρατούν στο μπάσκετ, την εκάστοτε εποχή. Άλλωστε, μιλάμε για τα προϊόντα της προπόνησης (φυσική κατάσταση, βάρη κτλ), οι ανάγκες της οποίας διαμορφώνεται από τις εκάστοτε απαιτήσεις της τακτικής του παιχνιδιού.

Ε, λοιπόν, όσο πλησιάζουμε προς το 2014, τόσο διαπιστώνουμε ότι επικρατεί το μοντέλο του καλογυμνασμένου αθλητή με αναπτυγμένη μυϊκή μάζα και περιορισμένο λίπος. Σταδιακά, εξαφανίζονται οι παίκτες, οι οποίοι από την θωριά τους και μόνο, δεν πείθουν ότι μπορούν να ακολουθήσουν τους γρήγορους ρυθμούς ενός αγώνα με τον τρόπο που παίζεται στις μέρες μας.

Αυτό σημαίνει, ότι για να σταθεί πλέον ένας παίκτης στο επίπεδο της Euroleague, αξιολογείται πρώτα και πάνω απ' όλα από το πόσο καλός αθλητής είναι. Έχουμε φτάσει σε σημείο -μας αρέσει, δεν μας αρέσει- τα τεχνικά χαρακτηριστικά του να έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Κακά τα ψέμματα, ακόμη και το μεγαλύτερο ταλέντο , χωρίς την σωστή νοοτροπία και την πνευματική δύναμη να προπονηθεί για να υποστηρίξει αυτές τις αρετές του, είναι πλέον πολύ εύκολο να αποτύχει να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο.

Αν έχει τόσο αργά πόδια που να αποτελεί εύκολο στόχο της αντίπαλης επίθεσης, αν δεν μπορεί να ακολουθήσει τις αμυντικές περιστροφές, αν δεν ανταποκρίνεται στο transition, αν θέλει χρόνο και χώρο για να σουτάρει και δεν μπορεί να κερδίσει τις περισσότερες προσωπικές μονομαχίες στις οποίες εμπλέκεται, το πολύ που μπορεί να διακριθεί είναι ως σκόρερ μιας μέτριας ομάδας που παίζει για να σωθεί. Μιας ομάδας που έχει την πολυτέλεια να τον κρύβει, να τον περιμένει ή να θυσιάζει φάσεις και παιχνίδια για να επωφεληθεί από τα χαρίσματά του.

Ο πειρασμός

Και πάμε στο δια ταύτα. Υπό όλες αυτές τις συνθήκες, έχουν αναβαθμιστεί και έχουν κερδίσει έδαφος και πάλι οι Αμερικανοί μπασκετμπολίστες. Κυρίως γιατί ξεκινάμε με δεδομένο ότι διαθέτουν την απαραίτητη αθλητική υποδομή και απομένει να εκπαιδευτούν στον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού για να βελτιώσουν το επίπεδό τους και να διαμορφώσουν την αξία τους στο χρηματιστήριο. Γι αυτό άλλωστε και πολλές ευρωπαϊκές ομοσπονδίες διαλέγουν παίκτες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τους εξασφαλίζουν διαβατήριο και τους χρησιμοποιούν για να καλύψουν τη μία θέση του νατουραλιζέ που επιτρέπεται σε κάθε εθνική ομάδα. Δεν ξεχνάμε ότι οι Ρώσοι κατέκτησαν το χρυσό του Ευρωμπάσκετ του 2007, μέσα στην Μαδρίτη, με πλέι μέικερ τον θρυλικό Τζέι Αρ Χόλντεν που σκότωσε την Ισπανία. Πρόσφατα, η Τουρκία “φόρεσε φέσι” στον αστέρα της Αρμάνι, Κιθ Λάνγκφορντ.

Μη βιάζεστε, δεν πάει το μυαλό μου στην δική μας Εθνική, ούτε τολμώ να διανοηθώ ότι η ΕΟΚ, που σε αυτό το ζήτημα έχει τηρήσει μια αξιέπαινη, θα υποκύψει στον πειρασμό και θα ...δαγκώσει το μήλο.

Ωστόσο, από όποια πλευρά κι αν το εξετάσει κανείς, συνεχίζω να μην μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο , στο ελληνικό πρωτάθλημα εξακολουθεί να ισχύσει ο περιορισμός που αναφέρει ότι επί συνόλου έξι ξένων που δικαιούται να χρησιμοποιεί κάθε ομάδα, οι Αμερικανοί (μη κοινοτικοί για να είμαστε και τυπικά εντάξει) μπορούν να καταλάβουν maximum τις τέσσερις θέσεις. Γιατί όχι και τις έξι, αν αυτό επιθυμεί η εκάστοτε ομάδα;

Ούτως ή άλλως, το βασικό ζητούμενο κάθε τέτοιου περιοριστικού μέτρου, αποβλέπει στην (αριθμητική) προστασία των θέσεων των Ελλήνων, η οποία δεν διαταράσσεται στο παραμικρό. Συν τοις άλλοις θεωρείται πια δεδομένο ότι μια ομάδα έχει μέλλον αν μπορεί να δημιουργήσει έναν δυνατό κορμό γηγενών.

Και άντε, να δεχθούμε ότι υπερασπιζόμαστε μέχρι τελευταίας ρανίδας, δυο θέσεις προς χάρη των κοινοτικών. Για ποιους κοινοτικούς μιλάμε; Τους Αμερικανούς που βρήκαν τον ...τρόπο να αποκτήσουν κοινοτικό διαβατήριο, μέσω του γνωστού κύκλου εργασιών που αποτελεί ολόκληρη ...βιομηχανία; Ο Ματ Λοτζέσκι, που παίζει στον Ολυμπιακό ως Βέλγος, Αμερικανός δεν είναι; Ο Ζακ Ράιτ που παίζει στον Παναθηναϊκό ως Βόσνιος, Αμερικανός δεν είναι; Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας δηλαδή.

Ποια συμφέροντα;

Διευκρινίζοντας ότι θεωρώ χρήσιμο να υπάρχει στην Α1 , ο περιορισμός των έξι ξένων, εξακολουθώ να μην μπορώ να αντιληφθώ ποιόν εξυπηρετεί να υφίσταται ο συσχετισμός 4 (μη κοινοτικοί) +2 (κοινοτικοί).

Μήπως αγωνιστικά; Μα από τη στιγμή που συμφωνήσαμε ότι πλέον το παιχνίδι γίνεται περισσότερο αθλητικό και απαιτεί ταχύτητα, πιο χρήσιμοι για την προπόνηση των Ελλήνων παικτών δεν θα ήταν οι εκ φύσεως αθλητικοί Αμερικανοί; Ίδια επιρροή έχουν στο παιχνίδι οι “πλάβυ” (ή οι Ρώσοι και οι Λιθουανοί), β' διαλογής που έχουν απομείνει στην πιάτσα και μέχρι πρότινος λογίζονταν ως οι ...Αμερικανοί της Ευρώπης;

Ειδικά το στυλ των Σέρβων που κάποτε έκαναν την διαφορά , αρχίζει να φαντάζει αναχρονιστικό, επειδή κανένας δεν έχει την πολυτέλεια να κρατάει την μπάλα 20 δευτερόλεπτα και πηγαίνοντας “κώλο-κώλο” να πλησιάζει στο καλάθι για να δείξει την τεχνική του υπεροχή. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το μοντέλο συνέχισε να επενδύει , όπως έκανε τις παλιές καλές εποχές του Παναθηναϊκού, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς στην Φενέρ, ξόδεψε του κόσμου τα χρήματα (Μπιέλιτσα,Ζόριτς, Κλέιζα) αλλά ...τζίφος.

Ζούμε στην εποχή που κυρίαρχα δόγματα είναι το “speed of move, speed of pass” και το “act , όχι react” . Στο φινάλε, οι μεγάλοι Ευρωπαίοι σταρ, που ανταποκρίνονται στα σύγχρονα δεδομένα, είναι πλέον πανάκριβοι, αγκαζέ από τις μεγάλες ομάδες της πατρίδας τους. Το πολύ να κινούνται σε ένα μικρό κύκλο πλούσιων κλαμπ που μπορούν να διαθέσουν αυτά τα ποσά για να τους πληρώσουν. Σε καμία περίπτωση δεν είναι για το βαλάντιο των δικών μας ομάδων, ειδικά αυτή την δύσκολη εποχή.

Ας μην πάμε μακρυά. Δεν λέω για τον Ναβάρο στα ντουζένια του. Ούτε για τον Ρούντι Φερνάντεζ και τον Σέρχι Ροντρίγκεζ. Ποια ελληνική ομάδα μπορεί να πληρώσει για να πάρει τον Γιούλ από την Ρεαλ Μ.;

Μήπως θέλετε να το εξετάσουμε οικονομικά; Γιατί μια μικρομεσαία ομάδα να πληρώσει σε έναν κοινοτικό που δεν είναι ικανός να κάνει την διαφορά 10 χιλιάρικα τον μήνα και να μην μπορεί να φτιάξει πιο μαχητική και ανταγωνιστική ομάδα πληρώνοντας έναν Αμερικανό με 500 ευρώ το μήνα; Δηλαδή, όπως πάνω κάτω συνέβη με τον Ερικ ΜακΚόλουμ όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά πέρυσι με την φανέλα του Απόλλωνα Πάτρας. Εσείς πού πιστεύετε ότι εντοπίζεται η φετινή δύναμη της Κηφισιάς και του ΚΑΟΔ που φέτος έκαναν σε όλους, το βίο-αβίωτο;

Και στο φινάλε, γιατί να ρίχνουμε νερό στον μύλο της παραοικονομίας προκειμένου να εξυπηρετούνται τα μεγάλα συμφέροντα των μάνατζερ που έχουν βρει τον τρόπο να εξασφαλίζουν κοινοτικά διαβατήρια να φάνε και οι κότες. Γιατί η τιμή του Λάνγφορντ και του κάθε Λάνγκφορντ να εκτοξεύεται όπως το σπρεντ του 10ετούς ελληνικού ομολόγου τις παραμονές της υποβολής αίτησης ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης στις αρχές του Μαΐου του 2010;

Γιατί να μην είμαστε πιο ευέλικτοι και να επιλέγουμε μια λύση που μπορεί να ανακουφίσει και τους ασθενέστερους, χωρίς να θίγει τους ισχυρούς, οι οποίοι στο φινάλε θα κάνουν αυτό που τους βολεύει;