Stayin' alive

Όταν οι Bee Gees έγραφαν τον ύμνο της disco, που έντυσε μουσικά την ταινία «Πυρετός στο Σαββατόβραδο»(1978) , οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις για να κατακτήσει μια ομάδα το Κύπελλο Πρωταθλητριών ακολουθούσαν την φιλοσοφία της εποχής.

Μια δεκαετία αργότερα, από τότε δηλαδή που θεσπίστηκε το φάϊναλ φορ ως διαδικασία που κρίνει τον πρωταθλητή Ευρώπης τα δεδομένα άλλαξαν. Έκτοτε όσες διαφοροποιήσεις έγιναν, πρόσθεταν και νέα στοιχεία που χρειάζονταν για να βοηθήσουν τις ομάδες να προσαρμοστούν και να αναβαθμίσουν το software και το hardware της λειτουργίας τους.

Καλύπτοντας ανελλιπώς την διοργάνωση, όλα αυτά τα χρόνια των φάιναλ φορ, και συνυπολογίζοντας αλλαγές του συστήματος και φυσικά το αποτέλεσμα, πρόσθετα και αφαιρούσα κανόνες , προσπαθώντας να κωδικοποιήσω τα «Do” και “Do not” και να παρουσιάσω τον «Δεκάλογο της επιτυχίας».

Δεν διστάζω να ομολογήσω ότι ματαιοπονούσα. Έχω συνειδητοποιήσει πλέον ότι όλα αυτά, μπορούν πλέον να αντικατασταθούν από έναν χρυσό κανόνα. Κι αυτόν τον δανείστηκα από τους «Bee Gees” που λέγαμε προηγουμένως.

Ο χρυσός κανόνας, λοιπόν, είναι : «Staying Alive”.

Οι κρίσιμες μάχες ενός ολόκληρου ταξιδιού γεμάτου Σειρήνες, Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες είναι εκείνες που σε βοηθούν να μένεις ζωντανός και να αποκτάς το δικαίωμα να παίζεις το επόμενο παιχνίδι.

Το ζητούμενο είναι να καταφέρνει μια ομάδα να πορεύεται, αντιμετωπίζοντας τα απρόοπτα-ευχάριστα ή δυσάρεστα- τις μεγάλες νίκες ή τις μεγάλες ήττες, λες και έχει κάνει απονεύρωση στον οδοντίατρο. Και μέχρι να φτάσουμε στο φάϊναλ φορ , έχει ο Θεός.

Ούτε η πρεμιέρα, ούτε τα εντός έδρας παιχνίδια, ούτε τα μονά ματς των πλει οφ κι ενδεχομένως ούτε καν ο τελικός να μην είναι τα πιο σημαντικά ματς μιας τόσο μακριάς σεζόν.

Είμαι πεισμένος ότι η πιο μεγάλη νίκη του περσινού Ολυμπιακού ήταν εκείνη η φτωχή, χτικιάρικης νίκη επί της Τσεντεβίτα, στον πρώτο γύρο της α’ φάσης.

Ο Παναθηναϊκός το 2011, δεν κατέκτησε την Ευρωλίγκα στην τελευταία στροφή της Βαρκελώνης, αλλά μόλις απέκλεισε την Μπαρτσελόνα στα πλει οφ , με μειονέκτημα έδρας.

Το 2004 η Μακάμπι έκανε περίπατο στο Τελ Αβίβ, διαλύοντας στον τελικό την Φορτιτούντο με 118-74.Όμως η μεγαλύτερη στενωπός που πέρασε ήταν όταν χρειάστηκε το τρίποντο του Σαρπ στην εκπνοή για να στείλει το ματς με την Ζαλγκίρις στην παράταση, να νικήσει και να προκριθεί από το ΤΟΡ 16. Εάν ο Σαρπ δεν έβρισκε στόχο, το ταξίδι θα είχε σταματήσει εκεί.

Φυσικά υπάρχουν και τα δραματικά φινάλε, με τα νικητήρια καλάθια που έγραψαν ιστορία (βλέπε Τζόρτζεβιτς, Τόμσον, Πρίντεζης) γιατί άλλαξαν το ρου της ιστορίας, αλλά αυτά μοιάζουν με εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον (χρυσό) κανόνα.

Καλή σεζόν…