Take (the win) away

Προτιμώντας να ξεκινήσω πολύ νωρίτερα για το Havalimani* «Kemal Ataturk”, από το να ρισκάρω την πιθανότητα να εγκλωβιστώ στην χαοτική κυκλοφοριακή κίνηση του πρωινού, που τιμωρεί με το άγχος του τύπου «προλαβαίνω , δεν προλαβαίνω» όποιον «τολμάει» να ξεκινήσει με ταξί από την ασιατική πλευρά της πόλης, βρέθηκα καθισμένος σε ένα πολύβουο καφέ, να «σκοτώνω» την ώρα μου μέχρι το φωτεινό ταμπλό να δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες.

Χάζευα το ετερόκλητο πλήθος να πηγαινοέρχεται, όταν συνειδητοποίησα ότι το προηγούμενο βράδυ- μέσα σε λίγη ώρα- πήρα τρία διαφορετικά μηνύματα με την ένδειξη ότι η δύναμη της έδρας, στην Euroleague, έχει αρχίσει να μην αποτελεί πια το θέσφατο του παρελθόντος.

Το πρώτο, ήταν το «διπλό» του Ολυμπιακού μέσα στην κατάμεστη και επιβλητική «Ούλκερ Αρένα» επί της Φενέρμπαχτσε, το οποίο κάλυψα για λογαριασμό του «Sport24 radio”, το οποίο άρχισε πια να μπαίνει για τα καλά στην καθημερινότητα των απανταχού φιλάθλων.

Το δεύτερο ήταν η αποστροφή των λόγων του τελευταίου αποκτήματος της ομάδας του Ομπράντοβιτς, Νίκου Ζήση, ο οποίος επέμενε ότι «το σημαντικό είναι να προκριθείς στα play off» γιατί η εμπειρία του τον έχει πείσει ότι το μειονέκτημα της έδρας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αντιμετωπίζεται. Άλλωστε ο ίδιος ήταν μέλος της Σιένα που με μειονέκτημα απέκλεισε τον Ολυμπιακό, την πρώτη χρονιά του Ιβκοβιτς, πετυχαίνοντας τρεις σερί νίκες μετά από την αρχική κατραπακιά του διασυρμού με 89-41 .

Το τρίτο ήταν η διαπίστωση που έκανα χαζεύοντας την τηλεόραση: Το ενδιαφέρον του αθλητικού καναλιού NTV, μονοπώλησε το εντυπωσιακό πέρασμα της Γαλατασαράι από την “Kombank Arena” που κόχλαζε στην θλιβερή ανάμνηση της δολοφονίας του οπαδού του Ερυθρού Αστέρα, Μάρκο Ιβκοβιτς, στο ματς της πρώτης φάσης στην Πόλη.

Το επόμενο βήμα, είναι να σκεφτώ κάποιες από τις παραμέτρους που θα μπορούσαν να έχουν παίξει ρόλο στην αίσθηση ότι μια εκτός έδρας νίκη δεν είναι πια απαγορευμένος καρπός και γι αυτό τον λόγο δεν αντιμετωπίζεται ως θρίαμβος. Και κατέληξα…

* Η σεζόν έχει γίνει πλέον πολύ μακριά , με συνεχής αγώνες και συνεπώς είναι φυσιολογικό να υπάρχουν μεταπτώσεις στην απόδοση των ομάδων οι οποίες είναι αδύνατον να μην βρεθούν σε μια άσχημη μέρα ακόμη κι όταν παίζουν μπροστά στο κοινό τους. Η πρωτάρα Νίζνι, πέτυχε μπόσικη και έκανε φύλο- φτερό την Αρμάνι, η οποία με τη σειρά της απάντησε με νίκη στην έδρα της πρωτοπόρου του ισπανικού πρωταθλήματος, Μάλαγα. Ακόμη και στα play off , ένα brake, μπορεί να είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι δα και ολοκληρωτική καταστροφή, γιατί πλέον η πρόκριση κρίνεται στις 3 νίκες και όχι στις 2.

* Στις ομάδες έχει ατονήσει το εθνικό στοιχείο και κατ’ επέκταση ο φανατισμός. Συζητάμε συχνά με τους παίκτες και τους προπονητές ότι πηγαίνοντας να παίξουν-για παράδειγμα- στην Τουρκία δεν νιώθουν ότι πάνε να βουτήξουν σε εχθρικά χωρικά ύδατα. Για να μην πω ότι η ατμόσφαιρα στα γήπεδα της γειτονικής χώρας είναι πιο ευρωπαϊκή και πολιτισμένη από τα δικά μας. Στην Φενέρ παίζει ο Ζήσης, στην Εφες ο Περπέρογλου και στον πάγκο κάθεται ο Αγγέλου, ακολουθώντας τα χνάρια του Κακιούζη, του Ρεντζιά και των άλλων που με τη σειρά τους μπήκαν από την πόρτα που άνοιξε στις παρυφές του millennium ο Ιμπραήμ Κουτλουάι. Οι γηγενής , με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι μειοψηφία , με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

* Η ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι νόμοι της, έχει ανοίξει τα σύνορα στην μετακίνηση εργατικού δυναμικού η οποία έχει γίνει πλέον συνείδηση η οποία μεταφράζεται σε εξοικείωση με τις μετακινήσεις, οι οποίες γίνονται πια με άνεση και χωρίς ταμπού. Προς αυτή την κατεύθυνση έχει συμβάλει επίσης η εξέλιξη του Internet η γιγάντωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης η οποία επιτρέπει στον καθένα, με ένα απλό κλικ να βρίσκεται και να παίρνει πληροφορίες-κλίμα από παντού.

* Οι συνθήκες που παρέχει η Euroleague ως διοργανώτρια αρχή έχουν βελτιώσει σε τεράστιο βαθμό το περιβάλλον. Ξεκινώντας από τα μοντέρνα και άνετα γήπεδα που είναι υποχρεωτικά και φτάνει μέχρι την άμεση και αυστηρή παρέμβαση και την επιβολή ποινών στις περιορισμένες και ανεπιθύμητες εκτροπές. Η φροντίδα να τηρούνται οι νόμοι, έχουν μετατρέψει ακόμη και τις «στρίγκλες» του ελληνικού πρωταθλήματος (λέω εγώ) σε αρνάκια.

* Ο τρόπος που σφυρίζει η διαιτησία, η οποία υπό τον Έλληνα Κώστα Ρήγα, απασχολεί όλο και λιγότερο, ίσως και για όλους τους παραπάνω λόγους, δεν επηρεάζεται τόσο έντονα από τις κραυγές των οπαδών των γηπεδούχων που τα θέλουν όλα δικά τους. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν κακές διαιτησίες , σφυρίγματα ή μη σφυρίγματα που σε βγάζουν από τα ρούχα σου. Ή ακόμη και πονηρές αποφάσεις στην διάρκεια ενός αγώνα, αλλά κι αυτές είναι ελεγχόμενες. Ακόμη και η δυνατότητα της χρήσης του instant replay βοηθάνε τους διαιτητές να προφυλάσσονται από τις κακοτοπιές.

Το εντυπωσιακό είναι ότι όσο απενοχοποιείται διπλό, τόσο πιο χρήσιμο, σχεδόν αγαθό , μοιάζει η διαφύλαξη της έδρας, η οποία έχει μια συγκεκριμένη αλλά και μεγάλη δυσκολία στην διαχείρισή της: από την στιγμή που οι οπαδοί, ειδικά στην νοτιανατολική Ευρώπη, θέλοντας και μη, έχουν αποκτήσει συνείδηση συμπεριφοράς καλού φιλάθλου κι επειδή δεν μπορούν να ασκήσουν πίεση στον φιλοξενούμενο ή τον διαιτητή, όλα τα τοξικά συναισθήματά τους ασυναίσθητα τα στρέφουν κατά της ομάδας τους. Κι αυτό το κεφάλαιο παραμένει ως ένα από τα πιο δύσκολα στην διαχείρισή του.

Κάπως έτσι, πέρασε η ώρα και οι πληροφορίες που περίμενα εμφανίστηκαν.Παίρνοντας τον δρόμο για το check in παρατήρησα ότι το καφέ που καθόμουν τόση ώρα, λεγόταν «Take away”.

* «Αεροδρόμιο» στα τούρκικα.