Τέλος καλό, όλα… στραβά.

Πόσο ανακουφιστική ήταν για τον Παναθηναϊκό η νίκη επί του Ερυθρού Αστέρα και η εξασφάλιση της πρόκρισης στο ΤΟΡ 16, μπορεί να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε, αρκεί να αναλογιστεί πόσο μεγάλο θα ήταν το πατατράκ, αν έμενε έξω από την Euroleague, τόσο νωρίς.

Από εκεί και πέρα, εξαρτάται από ποιο πρίσμα θέλει να το εξετάσει κανείς: Βλέποντας το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ενώ τα άλλοθι είναι τόσα πολλά, δεν τολμά να ενστερνιστεί το «τέλος καλό, όλα καλά». Μάλλον το «τέλος καλό, όλα στραβά» ταιριάζει καλύτερα με την περίσταση.

Και δεν ήταν μόνο το ματς με τον Ερυθρό Αστέρα , το οποίο οι «πράσινοι» που το έπαιξαν με αφόρητη πίεση , χωρίς τον Παππά, με τραυματία τον Λάσμε, με τον Μαυροκεφαλίδη από γρίπη, ουσιαστικά « χωρίς» τον Διαμαντίδη ο οποίος έκανε μια από τις χειρότερες εμφανίσεις της καριέρας του και με τον πιο σταθερό σε απόδοση παίκτη του φέτος, τον Γιόνας Μασιούλις, να τραυματίζεται και να αποχωρεί μετά από 13 λεπτά συμμετοχής. Είναι ότι σε αυτό τον κύκλο των 8 αγώνων που έχει δώσει μέχρι τώρα στην Ευρώπη, σε κανένα δεν πραγματοποίησε έστω μία πειστική εμφάνιση (με διάρκεια και συνέπεια) που θα μπορούσε να εκληφθεί ως σπίθα αισιοδοξίας.

Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά στον φετινό Παναθηναϊκό. Κάποιες αποφάσεις-κινήσεις που θα δώσουν στην φετινή ομάδα, μια καλύτερη προοπτική, μοιάζουν απαραίτητες. Το βασικό πρόβλημα φαίνεται να είναι η χημεία , γιατί δεν είναι τυχαίο ότι ο Ραμέλ Κάρι έκανε αισθητή την παρουσία του μόνο σε αυτό το παιχνίδι, στο οποίο έλειψε ο Παππάς και συνεπώς η χρησιμοποίησή για μεγαλύτερο χρόνο του ήταν αναγκαστική.

Την Παρασκευή , είδαμε ένα ματς που είχε χαρακτήρα τελικού, αλλά ποιότητα παιχνιδιού προετοιμασίας. Με αυτή του την απόδοση ο συγκεκριμένος Παναθηναϊκός, δύσκολα θα την έβγαζε «καθαρή» , αν στην θέση του Ερυθρού Αστέρα ήταν μια άλλη ομάδα, πιο σοβαρή. Την …έβγαλε (καθαρή) όμως, γιατί έπαιζε στην έδρα του, γιατί ο κόουτς χρησιμοποίησε σχήματα που επέτρεπαν αλλαγές στα σκριν ώστε να πάρει κρίσιμες άμυνες, γιατί ο Αστέρας από το 63-61 και μετά είχε 0/4 βολές και γιατί στην πιο κρίσιμη στιγμή πετάχτηκαν τα ελατήρια των δυο πιο αθλητικών παικτών του (όσο ο Λάσμε είναι λαβωμένος) : του Γκιστ και του Μπράμου.

Και τώρα τί; Σε πρώτη φάση, ο νταμπλούχος Ελλάδας απέκτησε δυο επιπλέον συμμάχους που δεν είχε μέχρι τώρα: την αποφόρτιση από την πίεση που δημιουργούσε η απειλή ενός ανεπιθύμητου αποκλεισμού και το χρόνο για να ξεπεράσει τα προβλήματα που τον ταλαιπωρούν. Προβλήματα, τα οποία αντί να μειώνονται αυξάνονται. Μετά το σοκ του Παππά ήρθε και το χτύπημα με τον Μασιούλις.Τα στραβά που λέγαμε.

Φαντάζομαι ότι μέχρι να ξεκινήσει το ΤΟΡ 16, περισσότερο έχει στο μυαλό του τον ημιτελικό του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, στις 23 Δεκεμβρίου, παρά το αν θα πάρει κάποια καλύτερη θέση στον όμιλο για να αποφύγει ένα συναπάντημα που διαγράφεται , με την Φενέρ του Ομπράντοβιτς, την ΤΣΣΚΑ και τον Ολυμπιακό, σε έναν όμιλο « φωτιά». Άλλωστε, και στον άλλο όμιλο, με Ρεαλ Μ., Μπαρτσελόνα και λοιπές …δημοκρατικές δυνάμεις δεύτερης ταχύτητας να καταφέρει να χωθεί, αν ο ίδιος συνεχίσει να παίζει έτσι…