Δεν νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι ουσιαστικό στην συζήτηση που αφορά την διαδικασία ανάδειξης του Παναθηναϊκού ως πρωταθλητή Ελλάδας για 34η φορά στην ιστορία του. Σας θυμίζω ότι αυτό ήταν το δεύτερο σερί νταμπλ που κατέκτησε ο Εξάστερος, μετά την αποχώρηση του μεγάλου Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς.

Είναι προφανές ότι, ειδικά στην Ελλάδα, ως κλαμπ, παραμένει κυρίαρχο. Έχει τη δυναμική , τους αυτοματισμούς και τον τρόπο να βγαίνει από τα σχοινιά με αυτοπεποίθηση, ανεξάρτητα αν η αγωνιστική εικόνα του ήταν χειρότερη από πέρυσι και επίσης ανεξάρτητα ποιος κάθεται στον πάγκο του. Ακόμη και η συμπεριφορά των οπαδών του είναι εναρμονισμένη και πορεύεται με την ίδια αυτή λογική.

Πέρυσι, με κόουτς τον Αργύρη Πεδουλάκη, “σκούπισε” με 3-0 τον πρωταθλητή Ευρώπης , παρότι ξεκίνησε με μειονέκτημα έδρας.

Φέτος, με τον πρωτάρη Φραγκίσκο Αλβέρτη στον πάγκο, ενώ υπέστη ένα μπρέικ που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αποδειχθεί οδυνηρό, όχι απλά απάντησε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αλλά φύλαξε την καλύτερη εμφάνισή του για τον κρίσιμο τελευταίο αγώνα.

Το ζήτημα που καλείται να λύσει, ο Παναθηναϊκός της επόμενης μέρας, εκτός από εκείνο του προπονητή, είναι ο τρόπος που θα φρεσκάρει το υλικό του . Σε ηλικία και σε ταχύτητα. Ειδικά η περιφέρειά του , είναι αυτή που χρειάζεται το μεγαλύτερο lifting , ώστε να μην ξεζουμίζεται σε τέτοιο βαθμό ο μέγιστος Διαμαντίδης. Γιατί αν συνεχίσει έτσι, κάποια στιγμή θα τον μαζεύουμε με τα κουταλάκια. Δίπλα του χρειάζεται φρέσκους παίκτες, με γρήγορα πόδια που θα του προσφέρουν μια καλύτερη προοπτική και μεγαλύτερες αξιώσεις, ειδικά στην Euroleague.

Βάσεις

Ο Ολυμπιακός απέτυχε φέτος. Κι απέτυχε , γιατί είμαστε υποχρεωμένοι αυτές τις ομάδες να τις κρίνουμε με βάση τους τίτλους που κατακτούν. Ουσιαστικά η αποτυχία του αυτή εντοπίστηκε στα δυο τελευταία ματς, που όμως ήταν όλα τα λεφτά.

Μετά το μπρέικ (2-1) που έκανε μέσα στο ΟΑΚΑ, δεν έδειξε τον απαραίτητο χαρακτήρα. Ούτε για να τελειώσει τη δουλειά μέσα στο σπίτι του, ούτε για να σηκωθεί και να πολεμήσει , μετά το στραπάτσο του 2-2.

Έτσι, δεν μετουσίωσε την καλή αγωνιστική εικόνα που έβγαλε στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, σε αποτελέσματα. Του έμεινε το διηπειρωτικό που κατέκτησε στο ξεκίνημα της σεζόν, όταν ακόμη ήταν πλήρης.

Ωστόσο, είχε κι ένα όφελος. Μετά την αποχώρηση βασικών στελεχών των θριάμβων, όπως οι Χάινς, Λο και Παπανικολάου (για μένα αυτές είναι οι ουσιαστικές απώλειες), ανανέωσε σε μεγάλο βαθμό το ρόστερ του. Αναζήτησε και βρήκε κάποιους φθηνότερους παίκτες, με μηδενική εμπειρία από αυτό το επίπεδο, πάνω στους οποίους φάνηκε ότι μπορεί να ποντάρει στο άμεσο και το απώτερο μέλλον : Ντάνστον, Λοτζέσκι, Πέτγουει, Παπαπέτρου.

Το θέμα του Σπανούλη , προφανώς και υπάρχει. Είναι ιδιαίτερο και εννοείται ότι είναι το πρώτο που πρέπει να λυθεί για να μπορέσουν να προχωρήσουν όλες οι υπόλοιπες αποφάσεις, όπως η παραμονή του Μπαρτζώκα ή όχι. Αν συνεχίσει κανονικά ο αρχηγός , όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ο Ολυμπιακός , δείχνει να χρειάζεται λιγότερες διορθωτικές κινήσεις σε θέματα έμψυχου υλικού από αυτές που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός.

Από την άλλη, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός δεν έχει βρει ακόμη κώδικες συγχρονισμού , ούτε με την εξέδρα του. Η αμφισβήτηση του Σπανούλη, το ασυγχώρητο κράξιμο στον Κόλινς με την Αρμάνι, τα βεγγαλικά και η διακοπή στον τέταρτο τελικό του ΣΕΦ, μόλις η διαφορά έπεσε στο -6. Κι ένα σωρό αντίστοιχα παραδείγματα που προκαλούν αμηχανία.

Κι όποιος κατάλαβε...

“Υπάρχουν χαρακτήρες όμως που, ολοκληρωτικά ή μερικώς , δεν ξέφυγαν ποτέ από τον μικρό, ανήθικο,άγριο , πρωτόγονο μέσα τους. Ξέρουν μόνο το ποθώ. Να είναι οι ίδιοι που επινόησαν την τόσο δημοφιλή θεωρία: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Ίσως την πιο διεστραμμένη και επικίνδυνη δικαιολογία της γης; Απ' αυτήν και τον δικό της πρόστυχο καθησυχασμό έχουν ριζώσει οι πιο καταστροφικές επιχειρήσεις προσωπικής και ομαδικής συμπεριφοράς, οι πιο διαβρωτικές μολύνσεις της συνείδησης. Νομίζω πως ακριβώς σε αυτό, το πώς αντιμετωπίζεις τα “μέσα” οδεύοντας προς τον σκοπό σου, βασίζεται η βαθιά συνείδηση, η βαθιά ηθική και το ήθος.

Διότι είναι τα “μέσα” που καθορίζουν ή βρομίζουν τα έργα μας. Με τα μέσα, και περισσότερο από όσο στο σκοπό, συνεργάζεται η πρόθεση που ορίζει μια ενέργεια....”

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη: Μια μεγάλη καρδιά, γεμίζει με ελάχιστα).