Σύμφωνοι: η παρ’ ολίγον νίκη είναι η χειρότερη ήττα. Όταν δημιουργείς τέτοιες ευκαιρίες για break, όπως αυτή της Μ. Τετάρτης, καλό είναι να τις πιάνεις από τα μαλλιά, όπως για παράδειγμα έκανε η Μακάμπι στο Μιλάνο. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη ξεχωριστή φυσιογνωμία των play off της Euroleague, η οποία πέρα από αγωνιστική διαδικασία είναι και πνευματική.

Το βασικό ζητούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι με ποιο τρόπο θα μετασχηματίσουν τα δεδομένα από την εξέλιξη της πρώτης μάχης οι δυο ομάδες. Η ΤΣΣΚΑ θα αισθανθεί ακόμη πιο δυνατή, από την στιγμή που γλίτωσε από του χάρου τα δόντια, ή θα γεμίσει αμφιβολία; Ο Παναθηναϊκός θα νιώσει απογοήτευση ή ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση γιατί κατάλαβε ότι μπορεί; Πάντως, αν κρίνουμε από το πρόσφατο παρελθόν, οι «πράσινοι» έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν και την εμπειρία (ως κλαμπ και ως στελέχη) και τον χαρακτήρα να ξεχνάνε πολύ γρήγορα και τις μεγάλες νίκες, αλλά και τις ήττες που πονάνε.

Υπό αυτή την έννοια, ο Παναθηναϊκός ναι μεν έχασε μέσα από τα χέρια του το πρώτο παιχνίδι της σειράς, όμως αποκόμισε πολλά σημαντικά οφέλη από τον τρόπο που στάθηκε στο παρκέ του «Universal Sports Hall”.

Το βασικότερο από όλα είναι ότι «πείραξε το μυαλό» της ΤΣΣΚΑ, γιατί ανέδειξε, από το πρώτο κιόλας ραντεβού,την μεγαλύτερη αδυναμία της. Κι αυτή εντοπίζεται ξεκάθαρα στην θέση του πλέι μέικερ. Και μόνο αν μετρήσει κανείς πόσες φορές ο Τζάκσον και ο Πάργκο σταμάτησαν αδικαιολόγητα την ντρίπλα στο κεφάλι και μετά έψαχναν αμήχανα πού θα δώσουν την μπάλα είναι μια βασική ένδειξη ότι μπορεί να διαθέτουν ταλέντο, όμως τους λείπει η προσωπικότητα για να χειριστούν τόσο δύσκολες καταστάσεις. Όχι πως ο Τεόντοσιτς που έλειπε φημίζεται για τις οργανωτικές του ικανότητες, αλλά –αν μη τί άλλο- τουλάχιστον εκείνος έχει και θράσος και στόφα να δημιουργήσει μια επιπλέον απειλή.

Αυτός λοιπόν ήταν ένας βασικός λόγος που οι «πράσινοι» έβγαλαν την ομάδα του Μεσίνα από την ενεργειακή της ισορροπία και της τάραξε τα chakras. Με τίμημα και τα φάουλ που στοίχισαν στον δραστήριο Στεφάν Λάσμε την αποβολή και «όπλο» την άμυνα, την ανάγκασαν να χαλάσει τις γωνίες της και να μη βασιστεί στους ψηλούς , όπου έχει πραγματικό πλεονέκτημα, αλλά να παίξει το ματς με περιφερειακά σουτ.

Η ΤΣΣΚΑ, τελικά έπεσε από το Κρεμλίνο και στάθηκε όρθια, κυρίως χάρη στον Σόνι Ουίμς, ο οποίος ουσιαστικά έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά. Ο δε Χάϊνς αποδείχθηκε καθοριστικός κυρίως από την θέση «τέσσερα» γιατί ξέρει να κάνει κλεφτοπόλεμο,την ώρα που ο Κρστιτς και ο Κάουν έμεναν θεατές.

Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός έφτασε στην πηγή, χωρίς να κάνει δα και καμία σπουδαία εμφάνιση, πράγμα που σημαίνει ότι έχει τις προδιαγραφές να πάρει αυτό που θέλει.

Με τον Διαμαντίδη, για δεύτερο μεγάλο παιχνίδι-μετά το ΣΕΦ- μακριά από τον καλό του εαυτό, να ξοδεύει την πιο κρίσιμη επίθεση του κανονικού αγώνα, επειδή παγιδεύτηκε και δεν κατάφερε να πασάρει ή να περάσει στα πόδια τους δυο αντίπαλους ψηλούς που βγήκαν να τον αναχαιτίσουν.

Με άλλους σημαντικούς συντελεστές (Ούκιτς, Μπράμος, Κάρι, Μπατιστ) να μην έχουν μπει στο πνεύμα του ματς.

Με εκνευριστική αστοχία στα τρίποντα στην αρχή (0/11) και στο τέλος (0/8), με ένα ενδιάμεσο κρεσέντο (6/6) που τον έβαλε για τα καλά στο κόλπο.

Και δεν λογαριάζουμε τις κρίσιμες χαμένες βολές, γιατί ούτε η ΤΣΣΚΑ τα πήγε καλύτερα σε αυτόν τον τομέα.

Το σίγουρο είναι ότι σε επίπεδο τακτικής η ελληνική ομάδα έδειξε να υπερέχει. Κι επιπλέον να διαθέτει μεγαλύτερη ποικιλία στο επιθετικό του παιχνίδι, όπως του την προσφέρει η διεισδυτικότητα και η αποτελεσματικότητα του Ζακ Ράιτ.

Με αυτά τα δεδομένα, πάμε σε ένα δεύτερο παιχνίδι, στο οποίο είναι φυσιολογικό να περιμένουμε ένα διαφορετικό σενάριο. Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί από τον τρόπο που η κάθε ομάδα θα αντιδράσει στο κάθε λογής απρόοπτο ή διαφοροποίηση, που μπορεί να προκύψει.

Ο Παναθηναϊκός καλείται να διατηρήσει την ίδια αμυντική αφοσίωση, να βάλει περισσότερους παίκτες στην επιθετική εξίσωση, να αξιοποιήσει το γεγονός ότι η έδρα της ΤΣΣΚΑ είναι «εκκλησία» και ότι πολλοί σημαντικοί παίκτες της παίζουν σε διαφορετική θέση από την κανονική τους.