Στην ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού υπάρχουν δυο (και περισσότερες)αναγνώσεις. Ανάλογα ποια θα επιλέξει κανείς, προσδιορίζει και την τοποθέτησή του μετά την ήττα στο Κάουνας από την Ζαλγκίρις.

Η μία εκπορεύεται από την εκτίμηση ότι οι σπουδαίες νίκες που έχουν κάνει φέτος οι «πράσινοι» στην έδρα τους, οι οποίες - τις περισσότερες φορές- συνοδεύτηκαν και με χορταστικές εμφανίσεις ήταν κάτι περισσότερο από τα στάνταρ που θα έβαζε κανείς στο συγκεκριμένο υλικό, με την συγκεκριμένη στελέχωση, τον συγκεκριμένο προπονητή, την δεδομένη σεζόν.

Η δεύτερη από τηναίσθηση ότι οι φτωχές εμφανίσεις και οπενιχρός απολογισμός στα εκτός έδρας παιχνίδια είναι τα στοιχείαπου προσδιορίζουντην ταυτότητα της φετινής ομάδας, με το συγκεκριμένο υλικό, την συγκεκριμένη στελέχωση, τον συγκεκριμένο προπονητή, την δεδομένη σεζόν.

Ωςσυνήθως, το πιθανότερο είναι ότι η πραγματικότητα μπορεί να βρίσκεται κάπουανάμεσα, για τον απλούστατο λόγο ότι η μία δεν αναιρεί την άλλη. Ο φετινός Παναθηναϊκός, δίνει την αίσθηση ότι –μέχρι στιγμής τουλάχιστον- -είναι και τα δυο μαζί. Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενός νομίσματος που έχει την ίδια αξία, είτε το κοιτάξεις από την «κορώνα» , είτε από τα «γράμματα» και κυρίωςόταν έρθει η ώρα να το εξαργυρώσεις.

Για την ακρίβεια, «το υλικό, η στελέχωση και ο προπονητής της δεδομένης σεζόν» αυτό το μπάσκετ μπορούν να παρουσιάσουνγιατί εκεί τους οδηγείο τρόπος που επιλέχτηκαν και βρέθηκαν να δουλεύουν στην ίδια ομάδα.

Κατ’ αρχάς, σαν μια γενική εκτίμηση, ειδικά αν κάνουμε μια σύγκριση με την περσινή και την προπέρσινη ομάδα του Παναθηναϊκού , που είχε τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά, η πορεία που έχει διαγράψει δεν είναι ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη. Και τις δυο φορές βρέθηκε να παίζει σταplayoffμε μειονέκτημα έδρας. Και τις δυο φορές- όπως συμβαίνει και τώρα-συνειδητοποίησε ότι μέχρι να ολοκληρωθεί το ΤΟΡ-16 περισσότερο πρέπει να έχει το μυαλό της στους από κάτω, που καραδοκούν και προσπαθούν να την βγάλουνεκτός τετράδας , παρά τους από πάνω (Ρεαλ Μ. , Μπαρτσελόνα)που αποδεικνύουν στην πράξη ότιείναι υψηλότερου επιπέδου.

Ως εκ τούτου είναι άδικο, επειδή έχασε (και) στο Κάουνας,να απαξιωθεί, πληρώνοντας τον τρόπο που κατάπιε τους περισσότερους αντιπάλους τηςστο ΟΑΚΑ. Το πιθανότερο ήταν αν δεν συνέβαινε το ένα (θρίαμβοι εντός) να μην συνέβαινε ούτε και το άλλο (αδυναμία εκτός).

Είναι προφανές ότι η Παναθηναϊκός υποχρεώθηκε να αλλάξει ξανά αγωνιστική φυσιογνωμία, μετά από δυο σεζόν στις οποίες κατέκτησε το νταμπλ , αλλά οι περισσότεροι γκρίνιαζαν γιατί δεν έπαιζε ελκυστικό μπάσκετ. Ήταν επιβεβλημένο από την στιγμή που έφυγαν βασικά εργαλεία της αξιοθαύμαστης αμυντικής λειτουργίας που διέθετε (βλέπε Λάσμε, Μπράμος, Μασιούλις) και στην θέση τους επιλέχθηκαν παίκτες, μεκυρίωςμε βάση τις επιθετικές αρετές. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Μπατίστα.Το τρίποντο έγινε βασικό χαρακτηριστικό του παιχνιδιού του και απέκτησε σχέση εξάρτησης από τα ποσοστά του. Κι επιπλέον, ανεξάρτητα αν αποκτήθηκαν νεαροί και ταλαντούχοι παίκτες - εντελώς ανέτοιμοι να ανταποκριθούν στο επίπεδο τηςEuroleague, αλλάμε την προοπτική κάποια στιγμή να τα καταφέρουν- στο ρόστερ συναντά κανείς πολλά βασικά στελέχη πουδιανύουν το λυκόφως της καριέρας τους με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αυτά των δυο χαρισματικών αρχηγών, Διαμαντίδη και Φώτση. Δεν είναι τυχαίο ότι τον τελευταίο καιρό αυτοί που φαίνονται πιο ζωηροί, είναι εκείνοι που εκφράζουν ακριβώςτον μέσο όρο των δυο αυτών άκρων: οι 25χρονοι Γιάνκοβιτς και Παππάς.

Και πάμε στον Ιβάνοβιτς. Το βασικότερο χαρακτηριστικό της καριέρας του , εκτός από την πειθαρχία που ξεκινάει πρώτα από τον ίδιο του τον εαυτό, είναι ότι μπορεί να συνεισφέρει στην εξέλιξη κάποιων παικτών που αφενός ο ίδιοςκρίνει ότι έχουν προδιαγραφές και αφετέρου κατάφερναν να επιβιώσουν από το σκληρό πρόγραμμά του. Οι όποιοι τίτλοι του, ήρθανως συνέπεια και όχι ως αυτοσκοπός. Αυτός ήταν ίσως και ο βασικότερος λόγος που δεν ρίζωσε στην Μπαρτσελόνα αλλά συνδέθηκε άρρηκτα με την Λαμποράλ. Ανεξάρτητα αν στο Κάουναςέκανε κάποιες επιλογές στοrotationτου τελευταίου πεντάλεπτου, που δεν τον δικαίωσαν, αυτό που περισσότεροσυγκράτησαν από την εικόνα του, ήταν έναάγχος εκφρασμένο πιο έντονα από το κανονικό. Είναι η σειρά του να δείξει πως αντιδρά στην πίεση που είναι υποχρεωμένος να υποστεί ένας προπονητής που εργάζεται στον Παναθηναϊκό των 6 ευρωπαϊκών,είτε αυτή προέρχεται από τις απαιτήσεις του κόσμου, είτε της διοίκησης, που γίνονται μεγαλύτερες ειδικά όταν ηομάδα δεν είναι στα ντουζένια της.

Το καλό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι έχει στα χέρια του την υπόθεση πρόκριση. Κράτησε το αβερέιτζ από την Ζαλγκίρις και έχει την Άλμπα, την δεύτερη ομάδα που απειλεί να τον εκπαραθυρώσει από ταplayoff, στο γήπεδό του και ήδη την έχει νικήσει στο Βερολίνο. Το κακό είναι ότι μια εβδομάδα νωρίτερα θα πάει στην Πόλη για να αντιμετωπίσει την διαλυμένη Γαλατασαράϊ και «πρέπει» να την νικήσει γιατί αλλιώς τα …γάλαταθα σφίξουν επικίνδυνα. Εκτός αν τώρα που θα φιλοξενήσει την «βασίλισσα» (Ρεαλ Μ.)το νόμισμα δείξει «κορώνα». Σε κάθε περίπτωση, η πρόκριση στην οκτάδα παραμένει ο βασικός του στόχος. Ό,τι κυνηγήσει από εκεί και πέρα θα είναι για την υπέρβαση.

ΥΓ: Παρατηρείτεότι η φράση«μέχρι στιγμής» έχει συγκεκριμένη χρήση σε οποιαδήποτε μορφής κρίση κι αν γίνεται και αφορά μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός, ενώ η σεζόν είναι σε εξέλιξη. Είναι η μόνη φράση που απλάμας προειδοποιήσει ότι κάθε ομάδα είναι πάνω από όλα ζωντανός οργανισμός, άρα εξελίσσεται. Το αν εξελίσσεται προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο εξαρτάται από τους χειρισμούς και την ικανότητα των στελεχών της. Σίγουρα όμως, δενμπορεί να είναι η ίδια τον Σεπτέμβριο με εκείνη που θα τερματίσει τις υποχρεώσεις της τον Μάιο, ακόμη κι αν όλα τα μέλη τηςπαραμείνουν στη θέση τους. Πολλές φορές η διαφορά μπορεί να προκύψει από την ικανότητα διαχείρισης του απροόπτου και μόνο.