Το "θέλω" έγινε "μπορώ"

Από την στιγμή που στο τρίτο παιχνίδι, οι «δείκτες πάθους» (άμυνα, ριμπάουντ) αποδείχθηκαν σημαντικότεροι από τους «δείκτες ποιότητας» (ασίστ, λάθη) , ο Παναθηναϊκός δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Το «θέλω» , έγινε «μπορώ» και η ΤΣΣΚΑ έφτασε στις κρίσιμες φάσεις σα ζαλισμένο κοτόπουλο. Δεν ήταν τυχαίο ότι στις τελευταίες κατοχές, ακόμη και οι πιο έμπειροι παίκτες του Μεσίνα, έκαναν λάθη παιδικής χαράς, θολωμένοι από την πράσινη αποφασιστικότητα. Την ίδια ώρα ο Δημήτρης Διαμαντίδης ξανάβρισκε την ηρεμία του, έστειλε την μπάλα εκεί που έπρεπε και αξιώθηκε να συνδυάσει την αναρρίχησή στην κορυφή της λίστας των ασίστ με μια ομαδική νίκη χαρακτήρα.

Μπορεί το 2-1 και το μαξιλαράκι ενός (πιθανού) πέμπτου αγώνα στην Μόσχα να εξακολουθεί να παρέχει πλεονέκτημα στην ΤΣΣΚΑ, αλλά το σημαντικότερο για τον Παναθηναϊκό ήταν ότι την κατάλληλη στιγμή ξαναβρήκε την αγωνιστική του ταυτότητα και άφησε την ελπίδα ότι η κατάρρευση του δεύτερου αγώνα, ήταν μια κακή παρένθεση.

Το βασικό “όπλο” του, ήταν η σκυλίσια άμυνα που έπαιξε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Δεν ήταν μόνο ότι κράτησε την ομάδα του Μεσίνα στους 59 πόντους. Ήταν κυρίως ότι της κατέβασε πολύ τα ποσοστά, την εμπόδισε να αξιοποιήσει τα μακριά, βαριά και μονοκόμματα κορμιά της και δεν της επέτρεψε να κάνει ούτε μία επίθεση της προκοπής στο τελευταίο τρίλεπτο. Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι οι παίκτες του κίνησαν τα χέρια τους και τα έβαλαν πάνω στην μπάλα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δυσκολεύοντας και την ντρίπλα και την πάσα.

Η δεύτερη μεγάλη απόδειξη του πάθους που κατέθεσαν στο παρκέ του ΟΑΚΑ οι παίκτες του Φραγκίσκου Αλβέρτη , ήταν ο τρόπος που διεκδίκησαν και κατέβασαν 13 επιθετικά ριμπάουντ, τα οποία τους βοήθησαν να ανανεώσουν πολλές άστοχες επιθέσεις και μέσα στην αναμπουμπούλα που δημιούργησαν να πάρουν πολλά μεγάλα καλάθια.

Το τρίποντο του Ούκιτς από τα 10+ μέτρα, το επιθετικό ριμπάουντ και το κάρφωμα (γκολ φάουλ) του Γκιστ και τα δυο περίτεχνα καλάθια του Λουκά Μαυροκεφαλίδη , που αξιοποίησε την πλαστικότητα των επιθετικών κινήσεών του, ήρθαν σε στιγμές επικίνδυνης ισορροπίας , που δεν ήθελε πολύ για να στραβώσει το πράγμα.

Πάντως, αν κάπου μπορεί να αναζητήσει κανείς την ειδοποιό διαφορά στην προσέγγιση του συγκεκριμένου αγώνα , ήταν στην πολυδιάστατη συνεισφορά του Ζακ Ράιτ. Ο Αμερικανός αποδείχθηκε μανούλα στον «κλεφτοπόλεμο». Φύτρωνε εκεί που δεν τον «έσπερναν», έδωσε ανάσες σε άμυνα και επίθεση και παράλληλα κάλυψε με τον καλύτερο τρόπο την κακή βραδιά του Κάρι.

Σύμφωνοι, ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην είχε ρυθμό και ιδέες στην επίθεση και πολλές φορές να φάνηκε ότι ποντάρει περισσότερα απ’ όσα θα έπρεπε στην πείρα και την ικανότητα συγκεκριμένων παικτών (Φώτσης, Λάσμε) , αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις αυτά τα ματς δεν τα παίζεις, τα κερδίζεις. Δεν είναι ώρα να…. μάθεις ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα.

Η ΤΣΣΚΑ, για μια ακόμη φορά έδειξε ότι υστερεί στη θέση του πλέι μέικερ, με ή χωρίς τον Τεόντοσιτς. Σου δίνει την εντύπωση ότι ο Τζάκσον και ο Πάργκο εκπέμπουν σε άλλο μήκος κύματος από τους υπόλοιπους συμπαίκτες τους. Από την στιγμή που οι ψηλοί της δεν έχουν ακόμη πληγώσει ανεπανόρθωτα τον Παναθηναϊκό, μένει ο Ουίμς ως μια μόνιμη απειλή, τόσο με το μακρινό σουτ, όσο και με τις διεισδύσεις του.