Τόλμη και γοητεία

Το σημαντικότερο δεν είναι ότι ο Παναθηναϊκός πέτυχε τον minimum ευρωπαϊκό στόχο, όπως τον έθεσε μόνος του μέσα από τις συντηρητικές δηλώσεις των στελεχών του στο ξεκίνημα της σεζόν, αλλά ότι τον πέτυχε και με στυλ. Ένα στυλ που συνδύασε τόλμη και γοητεία.

Ειδικά σε έναν τόσο δύσκολο όμιλο, είναι άλλο να περνάς στο ΤΟΡ 16 με μια νίκη την τελευταία αγωνιστική, με ισοβαθμίες και με τα χίλια ζόρια κι άλλο να εξασφαλίζεις μαθηματικά το εισιτήριο, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος, έχοντας φορτώσει με 20άρες, ακριβοπληρωμένες ομάδες όπως η Φενέρ και η Αρμάνι κι ένα σκληρό καρύδι όπως η Μπάγερν, η οποία υποτίθεται ότι ήταν βασικός ανταγωνιστής.

Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι κέρδισε με πειστικό τρόπο αυτή την πρώτη σημαντική μάχη, δεν ήταν τα αποτελέσματα. Κατά τη προσωπική μου άποψη, ήταν η προσέλευση και η ατμόσφαιρα του ΟΑΚΑ (και) στο ματς με τους Γερμανούς. Γιατί με την Φενέρ, την Αρμάνι και την Μπαρτσελόνα (όταν θα παίξουν), μπορεί κανείς να την θεωρήσει αναμενόμενη.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, ήδη τοποθέτησε τον εαυτό του σε ένα υψηλότερο επίπεδο από αυτό που τον είχαμε τοποθετήσει όλοι, πριν ξεκινήσει η πρώτη φάση. Δεν είναι από τις ομάδες που μπορείς να νικήσεις, αν δε φτύσεις αίμα. Η δύναμη της φανέλας και η ικανότητα του Ιβάνοβιτς τον βοήθησαν να... κόψει δρόμο και να βρεθεί ξαφνικά σε πατώματα που του επιτρέπουν να αγναντεύει ακόμη πιο μακριά.

Σύμφωνοι, δεν μπορεί να καταταχθεί στο ψηλότερο ράφι, στο οποίο βρισκόταν για τόσα χρόνια, μαζί με την ΤΣΣΚΑ, την Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ Μ., αλλά στο γκρουπ των ομάδων που μπορεί να "γλυκοκοιτάξει" τα πλέι οφ και κατ’ επέκταση να αποκτήσει το δικαίωμα να κυνηγήσει την υπέρβαση, δηλαδή να βρεθεί τον Μάιο στην Μαδρίτη, ανήκει πλέον δικαιωματικά.

Ένα επιπλέον στοιχείο που του δίνει αυτό το δικαίωμα, είναι ότι δεν έφτασε μέχρι εδώ χωρίς προβλήματα που έπρεπε να ξεπεράσει. Χωρίς να παίξει δευτερόλεπτο ο Ντεμάρκους Νέλσον. Κι όμως, δεν επηρεάστηκε η αποτελεσματικότητά του. Στην Πολωνία έλειπε ο Φώτσης και δεν φάνηκε. Με την Μπάγερν έλειπε ένας βασικότατος πυλώνας του επιθετικού παιχνιδιού του, ο Μπατίστα και πάλι δεν φάνηκε. Είναι ανεκτίμητο να μπορείς να νικάς με άνεση, κρίσιμα ματς χωρίς να χρειαστεί να πιάσεις μεγάλη απόδοση. Αυτό αποδεικνύει ότι έχεις αποκτήσει και ταυτότητα αλλά και σταθερές που σου επιτρέπουν να μπορείς να αντιμετωπίσεις την περιστασιακή έλλειψή τους.

Μπορεί να φανείς κουραστικό, αλλά μετά από ένα ακόμη παιχνίδι, είμαστε υποχρεωμένοι να επαναλάβουμε μια διαπίστωση η οποία δεν "κομίζει γλαύκα εις Αθήνας". Όμως, τί άλλο μπορούμε να κάνουμε αν ο ίδιος φροντίζει να το επιβεβαιώνει και να το υπενθυμίζει: "Πως θα είναι ο πράσινος μπασκετικός κόσμος, όταν έρθει η στιγμή να πει "αντίο" ο Δημήτρης Διαμαντίδης". Έτσι όπως παίζει, είναι ξεκάθαρο ότι μπορεί να κάνει μάγκα όποιον θέλει, όποτε θέλει. Ειδικά φέτος, που οι προπονητές έχουν βρει τον τρόπο να τον συντηρούν καλύτερα, το κάνει με περισσότερο κέφι και χαμόγελο.

Αρχίζω να πιστεύω ότι αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος που ο Λάσμε διάλεξε να φορέσει το νούμερο "13" (το φόραγε και στην Παρτίζαν) και στην Εφές: για να τιμήσει τον "3D" που του ανέβασε το κασέ. Φάσεις όπως αυτές που μετά από ένα side pick and roll με τον Μαυροκεφαλίδη, βυθίστηκε δυο επιπλέον βήματα πιο κοντά στην αντίπαλη base line για να ανοίξει το χώρο για να σουτάρει ελεύθερος ο Λουκάς ή εκείνη που ξανάδωσε αστραπιαία πίσω την πάσα στον Σλότερ που είχε ανοιχτό πεδίο για να πάρει τρίποντο (μπήκε) δείχνουν πόσο πιο όμορφο μπορεί να γίνεται το απλό.

Δεν ήταν τυχαίο ότι ο Ομπράντοβιτς το είχε παραδεχθεί πολλάκις και ανοιχτά, αλλά οι περισσότεροι πίστευαν ότι το έκανε για να ασκήσει επικοινωνιακή πολιτική: "Όταν τα πράγματα γίνονται ζόρικα, εμείς έχουμε εκείνον με το "13" που ξέρει τι πρέπει να κάνει". Πόσα δεν θα έδινε για να τον έχει μαζί του στην Φενερ, αντί για τους "κωλοτούμπες" που βρήκε ή επέλεξε.