Υπερηφάνεια και προκατάληψη

Πώς τα φέρνει καμιά φορά το ΤΟΡ-16. Ο (φετινός ) Παναθηναϊκός, μια κατ’ εξοχήν ομάδα έδρας, καλείται να ξεπεράσει την σαφή αδυναμία: να νικήσει εκτός έδρας προκειμένου να πετύχει τον minimum ευρωπαϊκό στόχο του και να προκριθεί ως 4ος στα play off, ανεξάρτητα τι θα γίνει στο Βερολίνο (Άλμπα –Μακάμπι)

Το κακό γι αυτόν είναι ότι θα πρέπει να το κάνει στην πιο «καυτή» έδρα της διοργάνωσης, κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα, την μοναδική ομάδα που ενώ είναι βαθμολογικά αδιάφορη έχει ένα σωρό (άλλου είδους) κίνητρα για να του κάνει τη ζημιά.

Να λοιπόν μια καλή άσκηση χαρακτήρα και υπερηφάνειας, η οποία ξαφνικά να αλλάξει τις αποχρώσεις του πράσινου πορτραίτου, όπως φιλοτεχνήθηκε μετά από τα 23 ματς που έχει παίξει ως τώρα στην διοργάνωση.

Και μόνο να σκεφτούμε ότι, αν τελικά τα καταφέρει, τότε αυτόματα θα μπορεί να καμώνεται ότι το πολυπόθητο εισιτήριο το εξασφάλισε χάρη σε δυο νίκες που πέτυχε μακριά από το σπίτι του: στο Βερολίνο και στο Βελιγράδι, φτάνει για να συντελεστεί μια (μικρή έστω) έκπληξη, ου μην και ανατροπή.

Θα μπορούσε να είναι πολύ άσχημο νέο το γεγονός ότι το μοναδικό σενάριο που τον αφήνει εκτός νυμφώνος, αφορά περίπτωση δικής του ήττας σε συνδυασμό με αποτέλεσμα που στέλνει «πακέτο» στην επόμενη φάση και τις δυο ομάδες που θα μονομαχήσουν στο Βερολίνο. Με νίκη της Άλμπα, προκρίνεται και η Γερμανική ομάδα (ως 3η) και η Μακάμπι (ως 4η). Πλην όμως οι θεωρίες συνωμοσίας εξουδετερώνονται αφού το ματς της “O2” ξεκινάει νωρίτερα και η Μακάμπι δεν έχει περιθώριο να ...σκεφτεί.

Από εκεί και πέρα, η αλήθεια είναι ότι η νίκη της Άλμπα, εκτός από ένα βαθμολογικό σοκ, προκάλεσε στον Παναθηναϊκό και ένα ψυχολογικό σοκ.

Αφενός γιατί είχε την ευκαιρία να τελειώσει την δουλειά μέσα στο ΟΑΚΑ. Όμως δεν το έκανε, όπως θα περίμενε κανείς με βάση τις μέχρι τώρα επιδόσεις του και την αίσθησης του άβατου που είχε δημιουργήσει, γονατίζοντας όλους τους άλλους εκτός από την Μπαρτσελόνα.Κι αφετέρου γιατί ήρθε δίκαια, με ένα πειστικό τρόπο, επειδή η ομάδα του Σάσα Ομπράντοβιτς έπαιξε το παιχνίδι ακριβώς στον ρυθμό που την βόλευε. Για την ακρίβεια, ήταν εκείνη που κατάφερε να έχει τον ίδιο ακριβώς ρυθμό από την αρχή(που δεν έβαζε τα σουτ), μέχρι το τέλος (που τα έβαλε)

Δεν ήταν καθόλου ευχάριστη η διαπίστωση ότι στο τελευταίο πεντάλεπτο, φάνηκε να παλεύει μόνος του να κρατήσει τα ίσα, ο αρχηγός Δημήτρης Διαμαντίδης. Την ίδια ώρα, πολλοί από τους συμπαίκτες του, οι οποίοι σε προηγούμενα παιχνίδια είχαν τεράστια συμβολή, έμοιαζαν πνιγμένοι και επηρεασμένοι από την πίεση της περίστασης. Δεν θέλει και πολύ για να γίνει η ζημιά, ειδικά όταν οι απέναντι βάζουν τα μεγάλα σουτ. Κι επιπλέον όταν (πάλι οι απέναντι) βγαίνουν νικητές από τις περισσότερες φάσεις στις οποίες η μπάλα ήταν διεκδικούμενη. Καθοριστική παράμετρος για ματς που κρίνεται στο ένα σουτ.

Μέσα από αυτές τις συνθήκες και βάση απλών συμπερασμάτων που βγαίνουν ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού, θεωρώ εξαιρετικά άδικο να φορτωθεί, περισσότερες ευθύνες από όσες του αναλογούν - για να μην πω όλες, όπως διαπίστωσα παρακολουθώντας το live chat που προηγήθηκε,ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Ειδικά από τη στιγμή που ακόμη και στην μεγαλειώδη νίκη επί της Ρεάλ Μ., όλη τη δόξα την μάζεψαν οι παίκτες. Συγνώμη, αλλά αυτή την νοσηρή ελληνική πρεμούρα αρνούμαι να την μοιραστώ. Πολύ περισσότερο τώρα που αντιλαμβάνομαι ότι στον Παναθηναϊκό ( με την ευρύτερη έννοια) έχει βρεθεί εκ των προτέρων αυτός που θα φορτωθεί όλα τα στραβά. Θεωρώ ότι είναι ό,τι πιο αρρωστημένο μπορεί να συμβεί σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό να υπάρχει ανά πάσα στιγμή ,έτοιμος, ένας συγκεκριμένος αποδιοπομπαίος τράγος όποιος κι αν είναι αυτός: πρόεδρος, προπονητής ή παίκτης. Και κυρίως, όταν κρίνεται ανεξάρτητα από τα πραγματικά γεγονότα και από υποθετικές προτάσεις.

Όπως αποδεικνύουν τα τέσσερα σενάρια που υπάρχουν , αυτή η ήττα δεν ήταν η καταστροφή. Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να έχει την τύχη στα χέρια του. Δηλαδή να προκρίνεται με δική του νίκη, χωρίς να τον ενδιαφέρει τι θα γίνει στο άλλο καθοριστικό ματς του ομίλου. Το υγιές λοιπόν είναι να αντιμετωπιστεί και η απώλεια και η μάχη που έρχεται, ως μια ευκαιρία και μια πρόκληση ταυτόχρονα για αυτό το φετινό γκρουπ να εξελιχθεί.

Ωστόσο, καλό θα είναι να συμφωνήσουμε από τώρα ότι σε περίπτωση που το «τριφύλλι» προκριθεί στa play off θα έχει κάνει το χρέος του και πλέον θα κυνηγά μικρές ή μεγάλες υπερβάσεις. Μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα και οι δυο προηγούμενες σεζόν κύλησαν σχεδόν με τον ίδιο τρόπο και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι όμως ενδεικτικό. Σε αντίθετη περίπτωση η αποτυχία θα αποτελεί μέτρο κρίσης για την αποτίμηση με βάση τα έργα και τις ημέρες όλων όσων έχουν συμμετοχή.