Έτσι όπως εξελίσσεται ο όμιλος και έτσι όπως (εξακολουθεί να) παίζει, ο Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται κυνικά. Να κοιτάει την βαθμολογία και , κατ’ αρχήν, να ψάχνει τις νίκες που του χρειάζονται για να προκριθεί στο ΤΟΡ16.

Κάτω από αυτό το πρίσμα και με δεδομένο ότι την ίδια ώρα η Λαμποραλ πέρναγε από το Τελ Αβιβ, η επικράτηση επί της Λιέτουβος Ρίτας μετράει διπλή. Αφενός γιατί ο Παναθηναϊκός έζησε και αφετέρου γιατί άφησε την Λιέτουβος να… πεθάνει. Με 1 νίκη σε 6 παιχνίδια, η ομάδα του Μπάουερμαν δεν μπορεί να θρέφει ουσιαστικές ελπίδες πρόκρισης.

Συνεχίζοντας λοιπόν στην ίδια λογική, το επόμενο καθοριστικό παιχνίδι δεν είναι αυτό που έρχεται, με την Λαμποράλ στην Βιτόρια, αλλά με τον Ερυθρό Αστέρα στο ΟΑΚΑ. Είναι η δεύτερη ομάδα που μπορεί ο Παναθηναϊκός να βάλει ξεκάθαρα από κάτω του και να νιώσει ότι εκπλήρωσε τον βασικό κανόνα της (κάθε) Euroleague, όπως τον προσδιορίσαμε πριν το ξεκίνημα της σεζόν, το περίφημο : stayin’ alive.

Στην Βιτόρια, λοιπόν δεν θα ταξιδέψει για έναν ακόμη τελικό. Πάει χωρίς την πίεση που ένιωθε την Πέμπτη το βράδυ γυρίζοντας στο σπίτι του υποχρεωμένος να νικήσει. Είναι όμως από τα παιχνίδια που μπορούν να του δώσουν την ευκαιρία να αλλάξει το κλίμα και να επαναπροσδιορίσει την δυναμική του. Να αφήσει στην άκρη το μοιρολατρικό "όσο ζω ελπίζω" και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Να διώξει αυτό το βάρος που ο ίδιος έχει φορτώσει στον εαυτό του.

Είναι προφανές ότι οι «πράσινοι» δεν πατούν καλά και ότι ακόμη χρειάζονται χρόνο για να βρουν τη χημεία τους. Είτε ανακαλύπτοντας τη σωστή δόση με τα υπάρχοντα υλικά, είτε παίρνοντας τις αποφάσεις που κρίνουν απαραίτητες, πριν ριχτούν στην μάχη του ΤΟΡ 16. Ακόμη και με την Λιέτουβος, μια ομάδα που τη χαρακτηρίζει έλλειμμα προσωπικότητας - αν συμφωνήσουμε ότι μόνο τέτοια μπορεί να χαρακτηριστεί από την στιγμή που έχει αναγορεύσει σε ηγέτη της έναν παίκτη με τα χαρακτηριστικά του Ρεϊνάλντας Σεϊμπούτις- έπρεπε να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο για να αντιδράσει.

Είναι θετικό ότι αντέδρασε και ειδικά μέσα από την άμυνα. Είναι εξίσου θετικό ότι βρήκε στο πρόσωπο του Τζέϊμς Γκιστ τον ηγέτη που έψαχνε για να βγάλει το κάρο από την λάσπη του πρώτου ημιχρόνου και να καλύψει το κενό του Λάσμε. Αλλά είναι εξαιρετικά ανησυχητικό ότι για να πετύχει το μίνιμουμ στόχο του βασίζεται σε ατομικές εξάρσεις. Μη ξεχνάμε ότι την πανάκριβη νίκη στην Χάλα Πιονίρ την πήρε γιατί ο Παππάς έκανε το παιχνίδι της ζωής του.

Ζητείται σταθερότητα. Μια αρετή την οποία αυτή την περίοδο εκφράζει με απαράμιλλη συνέπεια ο Γιόνας Μασιούλις, ο οποίος τείνει να εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς. Είναι ο παίκτης που –τηρουμένων των αναλογιών- κάνει τα περισσότερα πράγματα στο γήπεδο με το υψηλότερο ποσοστό αποτελεσματικότητας.

Όσο για τον Διαμαντίδη; Μπορεί να φανεί παράξενο σε κάποιους, αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στην στατιστική, με μέσο όρο 7.7 ασίστ και μόλις 1 λάθος, κάνει μια από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας του. Απλώς, αν ανατρέξουμε σε παλαιότερα ρόστερ του Παναθηναϊκού, όταν και ήταν νεότερος θα δούμε ότι δίπλα του είχε τον Σπανούλη, τον Γιασικεβίτσιους, τον Καλάθη και δεν χρειαζόταν να βγάζει αυτός τα κάστανα από τη φωτιά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.