"Hγέτης". "Σκόρερ". "MVP". 100% επαγγελματίας. "Εμπνευστής". Η’ ακόμη και "σημαιοφόρος". "Παράδειγμα". "Παικταράς". "Αλαλα τα χείλη" χθες, όπως είχε πει ο Αλέξης Σπυρόπουλος στη "σαν να μην πατάει στο έδαφος – σαν να πετάει" μαγική περιγραφή του στο τέταρτο γκολ με… χορούς και πανηγύρια επί του ΠΑΟΚ στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας.

Αμέτρητα τα επίθετα και οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούνται για την περιγραφή του Μάρκους Μπεργκ. Απίστευτη η δυναμική της παρουσίας του. Όποιος δεν βρισκόταν στη Λεωφόρο, δεν μπορεί να το αντιληφθεί! Ούτε από τον τηλεοπτικό δέκτη, ούτε από τα highlights του στην οθόνη του υπολογιστή. Σαν να σκορπίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο, τον πάγκο της ομάδας και την εξέδρα εκατομμύρια vibes που περιείχαν τον μαγικό ζωμό του Αστερίξ. Εκατομμύρια ιόντα με κοκτέιλ θετικής ενέργειας και ψυχικής ανάτασης.

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως ο ίδιος ο Μπεργκ αντιλαμβάνεται το μέγεθος της προσφοράς του στον "μνημονιακό" Παναθηναϊκό. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι είναι έστω σε θέση να ψυχανεμιστεί την αξία όσων κάνει. Διότι αυτά που κάνει είναι τα "κανονικά" για εκείνον! Η προπόνηση, τα σουτ, τα γκολ, οι κινήσεις με ή δίχως τη μπάλα, η ένταση, ο αγωνιστικός εγωισμός, ο τσαμπουκάς ορισμένες φορές, το "πάμε γερά", η συνέπεια στην περίοδος της επανένταξής του. Όλα αυτά έχει μάθει να τα κάνει. Σε όλους εμάς και ειδικότερα στους οπαδούς του Παναθηναϊκού μεγεθύνονται! Στην πάμφτωχη από "ευρωπαϊκού επιπέδου" παίκτες Σούπερ Λίγκα, στον Παναθηναϊκό που έχει τρεις εν ενεργεία διεθνείς ποδοσφαιριστές.

Δεν έχει αντιληφθεί, δηλαδή, τι ακριβώς ο "Αγιος Μάρκος" του Παναθηναϊκού; Πως είναι αυτός στον οποίο προσωποποιείται συσσωρευμένη όλη η ελπίδα του πράσινου! Δυστυχώς ή ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό, αυτή είναι η πραγματικότητα. Ευχή και "κατάρα" μαζί. Με τα καλά τους και τα στραβά τους, την προσφορά τους και τα σφάλματά τους, τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες τους, ο Αλαφούζος, ο Αναστασίου, ο Νταμπίζας, ο Φύσσας, ο Δημήτρης Σαραβάκος, ο Γιάννης Σαμαράς, η Λεωφόρος, οι οργανωμένοι οπαδοί, οι πιτσιρικάδες της Ακαδημίας, οι υπόλοιποι ξένοι παίκτες της ομάδας. Το παναθηναϊκό φρόνημα, όμως, τα τελευταία δύο χρόνια στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό το κρατά ψηλά αυτός! Πέρυσι με σόου στο ιστορικό 0-3 του Φαλήρου, με 2 γκολ στον ημιτελικό και χατ τρικ στον τελικό, με "καθάρισμα" στα πλέι οφ.

Εφέτος, τώρα στα πολύ δύσκολα για τον Παναθηναϊκό, μόνο και μόνο με την επιστροφή του. Χωρίς να το… επιδιώκει. Με "αυτό" που είναι ως παίκτης και ως προσωπικότητα. Ταιριάζει απόλυτα, βλέπετε, το DNA του με αυτό που θέλουν οι περισσότεροι Παναθηναϊκοί. Και με την κερκίδα και με τους συμπαίκτες. Και "φορίσιος" εγωισμός του γκολτζή και ομαδικός. Και γκολ και ασίστ. Και πανηγυρισμός στη "13" και αφιέρωση στον φυσιοθεραπευτή και τον φροντιστή της ομάδας. Γουστάρει όπως κάθε οπαδός το πάθος, το δεσμό του ποδοσφαιριστή με τη φανέλα και την κερκίδα, όμως δεν είναι το πρωτεύον για εκείνον. Γι’ αυτό και μπορούσε ανέκαθεν να διακρίνει ως ύψιστη την αξία ενός Βαζέχα, ενός Χένρικσεν και ενός Ζιλμπέρτο Σίλβα.

Ο Μπεργκ είναι ό,τι παλαιότερα ο Λάγιος Ντέταρι για τους φίλους του Ολυμπιακού. Η ελπίδα και η τρέλα τους στην περίοδο της παρακμής. Ο παίκτης που στα "πέτρινα" τα χρόνια που περνούν όλες οι σπουδαίες και "μεγάλες" ανά χώρα ομάδες (αλλά σπάνια σβήνουν, γι’ αυτό και παραμένουν "μεγάλες", κυρίως λόγω των πολυπληθών οπαδών και φίλων τους) τους δίνει το επιχείρημα να τη "λένε" στον «αλλόθρησκο» αδελφό, συγγενή, φίλο, κολλητό, συνάδελφο. Παλαιότερα στην παρέα, στη δουλειά, στην καφετέρια, εσχάτως και στο πληκτρολόγιο. Να νιώθουν για κάποιον "δικό" τους, καλύτεροι, ανώτεροι, περήφανοι. Παρότι γνωρίζουν πως η ομάδα δεν είναι δα και στην καλύτερη στιγμή της ιστορίας της.

"Ντέταρι" δεν είχε τότε ο Παναθηναϊκός. Κι ας μην πήρε πρωτάθλημα με τους Ερυθρόλευκους (ας όψεται ο Τάκης Καραγκιοζόπουλος και τα δοκάρια), παρά μόνο ένα Κύπελλο: ένα, κι αυτό με δικό του σόου στον τελικό. Όπως ο Μπεργκ… Είχε, όμως, Ζάετς και Ρότσα και Σαραβάκο. Και Βάντσικ και Βαζέχα και Μπορέλι λίγο αργότερα. "Μπεργκ" δεν έχει τώρα ο Ολυμπιακός. Εχει Μήτρογλου και Τσόρι και Ρομπέρτο και Κασάμι και Αφελάι. Μακάρι, βεβαίως για τον Παναθηναϊκό και τη Σούπερ Λίγκα ο Σουηδός να μην φύγει στη διετία, όπως τότε ο "Λάγιος ο Θεός, Λάγιος ισχυρός", ο οποίος ασφαλώς ουδεμία σχέση έχει με τον Μπεργκ σε νοοτροπία. Άλλος τύπος ο αλέγκρος Ούγγρος σολίστ εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Δεν τον έλεγες και… πρότυπο στην προπόνηση και την πειθαρχία. Άλλες εποχές κιόλας! Μετρούσε περισσότερο το ταλέντο και η ικανότητα, λιγότερο η εργατικότητα, η βελτίωση, η εκγύμναση, το τέμπο, ο ρυθμός.

Όλα, ως προς το παναθηναϊκό μέλλον του Μπεργκ, εξαρτώνται από εκείνον και τη σύζυγό του, Ζοζεφίν Ρίνγκμπλομ. Και διπλάσιες αποδοχές – που λέει ο λόγος - να του δώσουν οι Πράσινοι (450.000 ευρώ η αμοιβή του εφέτος), "ξενερωμένο" αυτόν τον παίκτη δεν μπορείς να τον κρατήσεις στο ελληνικό πρωτάθλημα αν αποφασίσει πως θέλει κάποια στιγμή να φύγει για top class ομάδα. Οχι για "Στόουκ", "Αϊντραχτ Φρανκφούρτης", "Μπολόνια" και "Λιλ".

Το μόνο που μπορείς να κάνεις (και αυτό θα προσπαθήσει ο Παναθηναϊκός όταν έρθει εκείνη η ώρα και γι’ αυτό "μαγειρεύει" από τώρα) είναι να προσποριστείς όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα. Ίσως, βεβαίως, να μην φύγει ποτέ από την Ελλάδα ο Μάρκους. Πιθανώς, ακόμη κι αν τολμήσει το επόμενο βήμα, όταν κρεμάσει τα παπούτσια του να επιστρέψει για μόνιμη εγκατάσταση στα νότια προάστια. Όπως ο "κολλητός" του, Μίκαελ Νίλσον, που βοήθησε πολύ και τον ίδιο προσωπικά και την οικογένειά του στην Ελλάδα.

Μα αυτή την περίοδο προσφέρει στο club πολύ περισσότερα από τα φανερά. Η αύρα στο εσωτερικό της ομάδας, στα γραφεία των υπαλλήλων και των διοικούντων, στα αποδυτήρια, στους οπαδούς μέσω της κερκίδας και των media, είναι αξία άϋλη. Δεν αποτιμάται (μόνο) σε τίτλους, κούπες, φράγκα. Δεν μετριέται με αριθμό γκολ και ασίστ. Λέξη για να αποτυπώσω επακριβώς τη ΣΥΝΟΛΙΚΗ βαρύτητα του Μπεργκ αυτή την περίοδο στον Παναθηναϊκό, δυστυχώς δεν έχω. Είναι ό,τι (μαζί!) ο Ντέμης ως παίκτης παλαιότερα και ο Μελισσανίδης τώρα για τον ΑΕΚτσή: ο "δικός" του, ο ενθουσιασμός, η ελπίδα και το στήριγμά του. Ο,τι (μαζί!) ο Πάμπλο Γκαρσία μέχρι πριν από τρία χρόνια και ο Σαββίδης τώρα για τον οπαδό του ΠΑΟΚ: ο "δικός" του, η ποδοσφαιρική τεστοστερόνη, η προσδοκία και η ονείρωξή του για ένα καλύτερο μέλλον.

Το ξαναλέω: έχει τα καλά του και τα στραβά του η "εξάρτηση" από έναν. Δεν είναι το… φυσιολογικό. Μα αυτή είναι η πραγματικότητα τουλάχιστον ως προς το παναθηναϊκό "ηθικό" και φρόνημα, το οποίο διατηρεί ψηλά σταθερά ο Panathinaikos BC με τα καλά του και τα στραβά του επίσης…

Follow me on Twitter: Seretinio