Η ΑΕΚ πήρε αυτό που ζήτησε από το ματς. Και το πήρε… αβασάνιστα. "Σβηστά". Ο Παναθηναϊκός έφυγε λαβωμένος. Με "ου", με αποδοκιμασίες εναντίον του Γιάννη Αλαφούζου και του Γιάννη Αναστασίου, με γκρίνια μπόλικη, με παγωμένους τους φίλους του. Μια ευκαιρία σε ολόκληρο 90λεπτο. Μια "καθαρή", με το δοκάρι του Μάρκους Μπεργκ, που αν αγωνιζόταν στην ΑΕΚ, η Ενωση θα τερμάτιζε σίγουρα δεύτερη εφέτος στη Σούπερ Λίγκα και ίσως να έφευγε νικήτρια από τη Λεωφόρο.

Στην έδρα του όπου είναι… είδηση όταν δεν σκοράρει, ο Παναθηναϊκός εγκλωβίστηκε εύκολα από μια "συμμαζεμένη" ομάδα με συνοχή, που τελικά κατάφερε και έβγαλε ένταση στο παιχνίδι της ακόμη και μετά το 60’ παρότι τα 9/11 της είχαν αγωνιστεί και την Τετάρτη στην Ξάνθη.

Μια ευκαιρία, με τον Μπεργκ, μια και η Ένωση στο απίθανο χαμένο τετ α τετ του Βάργκας με τον Στιλ στο 8’. Είχαν κάτι "ψιλά" αμφότεροι (ίσως με καλύτερη φάση την κεφαλιά του Κρισάντους στο 48’), αλλά σε γενικές γραμμές αλληλοεξουδετερώθηκαν. Κυρίως η Ένωση πρόσεξε περισσότερο να μην χάσει. Ήθελε το «Χ», το πήρε. Ο Παναθηναϊκός… ήθελε, αλλά δεν μπορούσε. Όταν "εξατμίστηκε" στο β’ μέρος και η ενέργεια του Νίνη, αφού προηγουμένως είχαν χαθεί όλα τα θετικά του Λουντ και τα ρήγματα που δημιουργούσαν οι Πράσινοι στη δεξιά πτέρυγα της Ένωσης, γκολ θα έμπαινε είτε από ατομικό σφάλμα, είτε από στατική φάση, είτε ως προϊόν του ατομικού ταλέντου κάποιου παίκτη του γηπεδούχου.

Όμως η ΑΕΚ απέφυγε τα σφάλματα και ήταν συγκεντρωμένη (όπως και οι Πράσινοι) στα κόρνερ και τα φάουλ του αντιπάλου. Το "0" από αμφότερες τις ομάδες ήταν το απολύτως λογικό όταν δημιούργησαν ουσιαστικά μόνο από μία ευκαιρία σε 94 λεπτά.

Ο Αναστασίου ήθελε το ματς περισσότερο, αλλά η απώλεια του Αμπέντ, ο τραυματισμός του Λαγού και κυρίως η αλλαγή του καλύτερου παίκτη του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο, Ρόμπιν Λουντ, αφαίρεσε μπόλικη ενέργεια από τη μεσαία γραμμή του. Αποδείχθηκε λανθασμένη η είσοδος του Ατζαγκούν αντί του Λουντ, θα μπορούσε να μπει εξ αρχής ο Κουτρουμπής (τον οποίο έβαλε στο 46’) και να μην "χαραμιστεί" μία από τις τρεις κινήσεις του από τον πάγκο (έχασε την επιλογή να βάλει τον Νάνο και να προωθήσει τον Πράνιτς ή να βάλει και τον Πέτριτς προς το τέλος του αγώνα).

Ο Πογέτ έστησε σωστά την ΑΕΚ, αλλά στο β' ημίχρονο θα μπορούσε να τολμήσει περισσότερο. Είτε με Πλατέλλα, είτε με Μπουονανότε. Προτίμησε τον Κορδέρο, ίσως γιατί "τρόμαξε" από την ορμητικότητα του Παναθηναϊκού στο πρώτο 15λεπτο του β' μέρους (κυρίως μετά το οριζόντιο δοκάρι στο γυριστό βολέ του Μάρκους Μπεργκ). Θα μπορούσε να έχει αντικαταστήσει τον Κρισάντους, να παίξει με ψευτοεννιάρι έναν εκ των Μπαρμπόσα – Μάνταλου. Δεν το προτίμησε.

Αρκέστηκε στην ισοπαλία και την πήρε εύκολα. Χάρη στον αμυντικό προσανατολισμό της, τη συνοχή της, τα τρεξίματα των μέσων της και τη σχετική σταθερότητα των δύο στόπερ της. Είναι σαφέστατα η ωφελημένη από το ντέρμπι. Και αν είχε αποκτήσει έναν σέντερ φορ το καλοκαίρι, θα λέγαμε ότι αυτή τη στιγμή θα ήταν το φαβορί για τη δεύτερη θέση.

Ούτως ή άλλως, εδώ και καιρό έχει επισημανθεί πως μιλάμε για πρωτάθλημα της… δεύτερης θέσης και πως θα είναι πιο ενδιαφέρουσα διοργάνωση εφέτος το Κύπελλο.

Υ.Γ. Καλή η διαιτησία του Μάνταλου, που δεν είχε ούτε μία δύσκολη φάση. "Έφαγε" ορισμένα εκατέρωθεν φάουλ, θα έπρεπε στο πρώτο ημίχρονο να δώσει τέσσερις κίτρινες κάρτες, σε Μαρινάκη, Σάντσεθ, Μάνταλο και Σιμόες.