Αυτή ήταν η πιο δίκαιη νίκη του Ολυμπιακού στην εφετινή πορεία του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Όχι πως στο Λονδίνο και στο Ζάγκρεμπ επικράτησε… άδικα. Αυτή η νίκη, όμως, επί της Ντινάμο Ζάγκρεμπ, ήταν η πρώτη χωρίς να τον ευνοούν οι ποδοσφαιρικές συγκυρίες που είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι και όντας τούτη τη φορά σαφώς ανώτερος από τον αντίπαλό του.

ΣτοEmirates, πρώτη φάση – γκολ (δουλεμένη κομπίνα από κόρνερ). Γκάφα του Οσπίνα, 1-2. Πρώτη φάση μετά την ισοφάριση, 2-3. Στο Ζάγκρεμπ, δύο φορές «δοκάρι και έξω» οι Κροάτες, δύο ευκαιρίες – ένα γκολ ο Ιντέγε. Εκεί, στα ξένα, στο 50%-50% των δύο αναμετρήσεων, ο θεός της μπάλας ήταν μαζί του. Χθες, δεν το γούσταρε το κόκκινο!

Πρώτη φάση η Ντινάμο, 0-1. Δυο ευκαιρίες ο Ολυμπιακός, «αχ». Πέναλτι ο Φορτούνης, απόκρουση (και με «βηματάκι» μπροστινό από τονκίπερ, θα έπρεπε να καταλογιστεί επανάληψη). Οι «στιγμές» και οι λεπτομέρειες, χθες ήταν εναντίον του! Και κατάφερε να τις υπερκεράσει χάρη στην ποιότητά του και την ταυτότητά του την ποδοσφαιρική. Και χάρη στην έδρα του!

Ναι, ο κόσμος που βρίσκεται ΜΕΣΑ στο γήπεδο, παίζει μπάλα. Μην ακούτε όσους ισχυρίζονται πως οι κερκίδες στα γήπεδα δεν παίζουν κανέναν ρόλο και ότι το μόνο που μετράει είναι η ποιότητα και το βάθος του ρόστερ, μαζί με τον προπονητή. Η εξέδρα, παντού και πάντα θα παίζει ρόλο για τη ροή ενός ματς! Δεν είναι η πρωταγωνίστρια. Δεν βάζει γκολ, ούτε σφυρίζει, ούτε αποκρούει, ούτε τρέχει. Εχει όμως, πάντα το δικό της ποσοστό! Πολλές φορές θετικό, πολλές φορές, όμως και αρνητικό για τον γηπεδούχο και τον φιλοξενούμενο. Μικρό το μερίδιό της στη σούμα μιας νίκης. Μικρό, αλλά σημαντικό! Άλλη έδρα η Λεωφόρος, άλλη τα Χανιά, πώς να το κάνουμε. Άλλη η Τούμπα, άλλη το Παγκρήτιο. Άλλο το Εστορίλ, άλλο το «Σουκρού Σαράτσογλου». Και αυτή η έδρα χθες τον έσπρωξε όσο δεν πήγαινε τον Ολυμπιακό. Τον ώθησε στην επιμονή, του φώναξε «πάμε», δεν του γκρίνιαξε, δεν του μετέδωσε αρνητική ενέργεια μετά το 0-1, ούτε μετά την ολιγόλεπτη παγωμάρα του χαμένου πέναλτι.

Ακόμη και να μην έβαζε το 2-1 ο Πάρντο, ο φίλος του Ολυμπιακού θα έφευγε χορτασμένος με την ισοπαλία. Ίσως κάπως απογοητευμένος από το αποτέλεσμα, σίγουρα όμως θα τα είχε «καλά» με την ομάδα του. Ακριβώς, δηλαδή, το αντίθετο από τον φίλο του Παναθηναϊκού εφέτος, ο οποίος έχει φύγει ακόμη και μετά από εντός έδρας νίκες με μουρμούρα! Ακόμη και με την ισοπαλία, η οποία απλώς θα έδινε στην Αρσεναλ τη δυνατότητα πρόκρισης με «οποιαδήποτε» νίκη μέσα στο Φάληρο και όχι με δύο γκολ διαφορά, θα έφευγε «γεμάτος» χθες ο οπαδός του Ολυμπιακού. Γιατί είδε μια ομάδα που όχι μόνο είχε πολύ «καθαρή» τακτική και πλάνο (και με τις δυσκολίες της, αλλά και με τα ωραία της απέναντι σε μια ομάδα που εύκολα θα έβγαινε δεύτερη στο ελληνικό πρωτάθλημα), αλλά και ένα σύνολο που δεν κατέφυγε σε γιόμες και σε αντιδράσεις «πανικού», παρότι πάμπολλες φορές η πίεση και το «θέλω» της εξέδρας με το σκορ στο 0-1, εύκολα ωθεί σε τέτοιες πρακτικές.

Το μεγαλύτερο κέρδος του πρωταθλητή από τη χθεσινή αναμέτρηση δεν ήταν το σημαντικό βήμα πρόκρισης στους «16». Αν, θέλετε, μάλιστα, τη γνώμη μου, ΑΥΤΟΣ ο Ολυμπιακός (όπως και ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε) δεν θα έχει απολύτως κανέναν λόγο να «στενοχωριέται» σ’ ΑΥΤΟΝ τον όμιλο, αν τερματίσει στην τρίτη θέση. Ο ρεαλιστικά εφικτός στόχος – βάσει του ρόστερ και των δυνατοτήτων και του χαρακτήρα της ομάδας – είναι να φτάσει ψηλά στοEuropa League. Οι πιθανότητες να προχωρήσει πολύ ψηλά από τα νοκ άουτ ματς τουChampionsLeagueείναι ελάχιστες. Όμως το κέρδος του Ολυμπιακού είναι εδώ, είναι δεδομένο και για μένα δεν αλλάζει ούτε σε περίπτωση τεσσαρο-πεντάρας στο Μόναχο, όπου αν έχει όρεξη η Μπάγερν και της «πάει» το ματς, σμπαραλιάζει άμα λάχει και ομάδες επιπέδου Αρσεναλ.

Το σπουδαίο και "αφανές" όφελος είναι ότι ξανακέρδισε την εκτίμηση των πολλών φίλων του. Την εκτίμηση, όχι την αγάπη. Την ομάδα σου πάντα την αγαπάς! Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Στα καλά και στα στραβά. Γι’ αυτό και δεν την αλλάζεις ποτέ στα 50-60-70 χρόνια της ζωής σου που έχεις «οπαδική» ταυτότητα. Κέρδισε ξανά την εκτίμηση εφέτος!Όχι μόνο αυτών των 25.000 που – άλλος σπανιότερα – άλλος πιο συχνά – βρίσκονται στο "Γ. Καραϊσκάκης".

Αλλά αυτών που είναι στα νησιά, στην επαρχία, στις απομακρυσμένες περιοχές, στο εξωτερικό. Και είναι πολύ ωραίο πράγμα – ειδικά αυτή την περίοδο στην οποία τα βάσανα, τα νεύρα, οι εντάσεις, οι υποχρεώσεις και οι σκοτούρες της καθημερινότητας έχουν πολλαπλασιαστεί – να «ξεφεύγεις» με την ομάδα σου και να γουστάρεις! Είναι πολύ ωραίο πράγμα να νιώθεις υπερήφανος, να κάνεις την καζούρα στους φίλους σου, να μιλά ο γιος σου για τον Πάρντο και τον Ιντέγε, να προγραμματίζεις κάνα ταξίδι με την ομάδα σου αν έχεις την οικονομική δυνατότητα. Αυτά τα φαινομενικά "μικρά" άλλωστε, που είναι στην πραγματικότητα τόσο μεγάλα, είναι σε τελική ανάλυση η ουσία στη σχέση οπαδού - ομάδας.

Υ.Γ. Ναι, ο Πάρντο βεβαίως. Ανυπερθέτως. Πότε στο παρελθόν σε ματς Τσάμπιονς Λιγκ μπαίνει παίκτης αλλαγή, σκοράρει δις (χωρίς πέναλτι), παίρνει και αποβολή; Και ο Ιντέγε όμως; Και ο Κασάμι; Ναι, κι αυτοί!

Υ.Γ. 1: Κάθε ευρω-νίκη του Ολυμπιακού είναι «μαχαιριά» και πληγή για Παναθηναϊκό (κυρίως) – ΠΑΟΚ – ΑΕΚ. Τους βάζει τον πήχη πάρα πολύ ψηλά. Τους προσθέτει πολλαπλάσιους τόνους βάρους συγκριτικά με μια ήττα τους από τον Αστέρα Τρίπολης, τον Πανιώνιο, την Ξάνθη ή με μια αποτυχημένη μεταγραφή. Προσθέτει τόνους βάρους στους παίκτες και τους προπονητές, μα περισσότερο στους χρηματοδότες των τριών ΠΑΕ! Διότι είναι καθαρή ποδοσφαιρικά και πέραν κάθε αμφισβήτησης. Όχι, ασφαλώς τα πακιστανικά και τα κινέζικα κινητά δεν ξεχνιούνται. Ούτε από όσους κάνουν ότι... θέλουν να τα ξεχάσουν. Ούτε ο Γιάχος στον τελικό Κυπέλλου με το χέρι του Μανιάτη, ούτε ο προπέρσινος Σπάθας στην Τρίπολη, ούτε πολλά άλλα...

Mα ακόμη και όσοι δικαίως ισχυρίζονται «ε, κάθε χρόνο τουλάχιστον 20 μύρια, κάποια στιγμή θα έφτιαχνε και ομάδα που θα στεκόταν στην Ευρώπη», τώρα κοιτάζουν περισσότερο και τη δική τους καμπούρα. Καλό θα τους κάνει έχω την εντύπωση αυτή η πορεία του Ολυμπιακού. Θα τους «τραβήξει» προς τα καλύτερα. Ειδικά τον ΠΑΟΚ.

Υ.Γ. 2. Τα «+30» εκατ. Ευρώ από την εφετινή ευρω-πορεία του Ολυμπιακού προσθέτουν υποχρεώσεις και στον Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος κρατά χαμηλούς τόνους όπως φαίνεται και από τις (μη) δηλώσεις του μετά τις επιτυχίες. Όταν φτιάχνεις ποδοσφαιρικά κάτι πολύ ωραίο και είσαι ο πρωταθλητής Ελλάδας (και όχι Αγγλίας – Ισπανίας – Γερμανίας) η διατήρησή του και η ενίσχυσή του είναι πιο δύσκολη από τη δημιουργία του! Έχει αποδειχθεί και με τον Ολυμπιακό του Ερνέστο.

*Follow me on Twitter: Seretinio