Σε πρόσφατο σημείωμα, πριν από το ντέρμπι της Τούμπας, υπογραμμίσαμε τους βασικούς “ποδοσφαιρικούς” λόγους για τους οποίους εφέτος η κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό με αντίπαλο αυτόν τον Ολυμπιακό, ανάγεται στο επίπεδο της... συνωμοσίας του σύμπαντος. Αναμφισβήτητη είναι η ποιοτική διαφορά στο έμψυχο δυναμικό των δύο ομάδων, ακόμη και η... ποσοτική, αν σκεφτεί κάποιος ότι ο Σίλβα περιμένει τα ματς Κυπέλλου ή κάποια απουσία λόγω τραυματισμού/τιμωρίας για να δώσει χρόνο συμμετοχής σε παίκτες όπως o Γιαννιώτας, ο Κολοβός, ο Αυλωνίτης (σκόρερ του περυσινού ντέρμπι στο Φάληρο), ο Καπίνο, ο Ντα Κόστα, ενώ είναι νοκ άουτ οι Μανιάτης, Μπουχαλάκης, Φουστέρ, Μπεν, Γούτας, εσχάτως και ο Καμπιάσο.

Αν το καλοσκεφτούμε, δε, θα αντιληφθούμε ότι οι τέσσερις πιο ηχηρές και θεωρητικά πλέον “βαρύνουσες” μεταγραφές του Ολυμπιακού, δεν έχουν προσφέρει τα αναμενόμενα, παρότι οι Ερυθρόλευκοι πάνε... τρένο! Ο Ερνάνι παλεύει να πείσει κόουτς, δημοσιογράφους και φιλάθλους, ο Ντα Κόστα είναι αναπληρωματικός των Μποτία – Σιόβα, ο Φινμπόγκασον ψάχνει να βρει δεκάλεπτα και εικοσάλεπτα στη θέση του “θωρηκτού” Ιντέγε και τον θυμόμαστε μόνο για τη γκολάρα στο Emirates. Για τον ίδιο αγώνα θυμόμαστε ως τώρα και τον Εστεμπάν Καμπιάσο. Αντε, και για το 25λεπτο στην Τούμπα, όταν από τη στιγμή που μπήκε στο 64' αντί του Φορτούνη, “έσβησε” σαν να ήταν ο... Ποσειδώνας τη φουσκοθαλασσιά του ΠΑΟΚ και “κλείδωσε” το τρίποντο.

Η μεγάλη επιτυχία του Σίλβα δεν είναι ότι του “βγαίνουν” ο Ιντέγε και ο Πάρντο και ότι βελτιώνεται σταδιακά ο Σεμπά. Αλλά ότι μαζί του παρουσιάζουν σε διαφορετικούς τομείς καλύτερο πρόσωπο παίκτες οι οποίοι ήδη υπήρχαν στο ρόστερ της ομάδας του. Ντουρμάζ, Κασάμι, Μποτία, Σιόβας, Μιλιβόγεβιτς και ασφαλώς ο Φορτούνης προσφέρουν πολύ περισσότερα συγκριτικά με την περυσινή περίοδο. Πολύ πιο σωστά ενταγμένοι ως συστατικά σε ένα μείγμα που σταδιακά στέριωσε. “Έδεσε το γλυκό” σαν να λέμε... Έξι συνολικά.

Την ίδια στιγμή, ποιοι θεωρητικά παρουσιάζουν χειρότερο πρόσωπο συγκριτικά με την περυσινή περίοδο; Ο Μαζουακού; Να το δεχθούμε. Ο Ομάρ, που έχει πέσει πάνω στον καλύτερο παίκτη σχεδόν κάθε μεγάλου αντιπάλου του Ολυμπιακού (Ντόουγκλας Κόστα, Αλέξις Σάντσες, Φερνάντες στο Ζάγκρεμπ, Ροντρίγκες στην Τούμπα); Αντε, να το δεχθούμε κι αυτό. Για τον Ρομπέρτο, παρά τα λάθη του, ας θεωρήσουμε ότι είναι σε σταθερά υψηλό επίπεδο.

Αντιθέτως, στον Παναθηναϊκό, όπου στο τέλος της πρώτης σεζόν του Αναστασίου δεν έβρισκες ούτε έναν παίκτη που να έχει μείνει στάσιμος, ποιοι παρουσιάζονται καλύτεροι συγκριτικά με την προηγούμενη σεζόν; Ο εξής ένας, κι αυτός με... διαθλαστική ματιά: ο Νίκος Μαρινάκης (παρεμπιμπτόντως σημειώνεται η κυριακάτικη καταπληκτική ατάκα “ερυθρόλευκου” φίλου με τρομερό – ενίοτε και αυτοσαρκαστικό – χιούμορ για το ματς της Τούμπας: “μόνο σε έναν Μαρινάκη θα μπορούσε να δώσει από τον ΠΑΟ πέναλτι ο Αρετόπουλος”).

Σίλβα – Αναστασίου, λοιπόν, 6-1! Χωρίς να εξεταστούν μπάτζετ. Χωρίς να συνυπολογιστούν οι μεταγραφές και η αξιοποίησή τους. Αυτή είναι η καταμέτρηση στα μισά του πρώτου γύρου. Θα μπορούσε να συμπεριληφθεί από τον Παναθηναϊκό στους “βελτιωμένους” και ο Σωτήρης Νίνης, που ξεκίνησε στη σεζόν ως βασικός. Μετά τους δύο ελαφρείς τραυματισμούς, όμως, ο κόουτς δυσκολεύεται να τού εμπιστευτεί έστω μια θέση στον πάγκο σε ορισμένα ματς. Κατά τα λοιπά από τους περσινούς του Παναθηναϊκού; Για να μην πολυλογούμε...

• Χειρότερη είναι η εικόνα και η απόδοση των: Μπεργκ, Πέτριτς, Στιλ, Ταυλαρίδη, Κουτρουμπή.

• Στα ίδια επίπεδα με μικρές πάνω/κάτω αποκλίσεις των: Καρέλη, Ζέκα, Νάνο, Λαγού, Πράνιτς, Ατζαγκούν, Κοτσόλη, Μπούρμπου.

• Δεν μπορούν να αξιολογηθούν γιατί δεν έχουν παίξει πολύ οι: Κλωναρίδης, Χουχούμης, Δώνης, Τριανταφυλλόπουλος.

Είναι κι αυτό, ξέρετε, μια μονάδα αξιολόγησης για κάθε προπονητή. Αν και πώς κάποιοι παίκτες προοδεύουν και στα ατομικά χαρακτηριστικά τους και στη λειτουργία τους εν συνόλω. Ήταν ένα από τα θεμελιώδη επιχειρήματα όσων οπαδών του ΠΑΟ – σωστά – είχαν στηρίξει το πρότζεκτ του Παναθηναϊκού στην πρώτη χρονιά με Αναστασίου – Νταμπίζα. Οταν οι Πράσινοι έχαναν εντός έδρας από τον Πανθρακικό και τον Ατρόμητο για πρώτη φορά στην ιστορία τους, όταν δεν μπορούσαν να νικήσουν στη Λεωφόρο τη Βέροια, όταν έχαναν στον πρώτο γύρο και από τον ΠΑΟΚ και από τον Ολυμπιακό με το γκολ του Κώστα Μήτρογλου (0-1).

Στήριζαν, γιατί πίστευαν. Πίστευαν, γιατί κάτι έβλεπαν. Εβλεπαν, γιατί “κάτι” γινόταν. Η πίστη της κερκίδας τότε στη δύσκολη αρχή γέννησε στο τέλος της περιόδου το 0-3 στο Φάληρο, το 4-1 στον τελικό επί του ΠΑΟΚ, τις τριαρο-τεσσάρες στον β' γύρο με Βέροια, Αρη, Απόλλωνα, Καλλονή, Λεβαδειακό, Τώρα, δεν πιστεύουν γιατί δεν βλέπουν “κάτι”. Δεν βλέπουν, γιατί δεν “εξελίσσεται” κάτι. Μοιάζει με ποδοσφαιρικό έλος πια ο Παναθηναϊκός του Grexit από την Γκαμπάλα. Και για να βγει απ΄αυτό, (αν σύντομα δεν παρουσιάσει ως ομάδα σταθερές, ταυτότητα, παραγωγικότητα και αλλαγή) την απόφαση πρέπει να την πάρει μόνο ένας. Ο Γιάννης Αλαφούζος.

Δυστυχώς, όμως, για την ομάδα του, μάλλον μεγαλύτερη φαίνεται πως είναι - τουλάχιστον προς το παρόν - η ατζέντα της επικεφαλής του νομικού τμήματος, Αθηνάς Μπαλωμένου, παρά του αθλητικού διευθυντή, Τάκη Φύσσα.