Κρατούμενο Νο 1: Αυτά τα ματς, σαν το χθεσινό, δεν είναι για θέαμα. Είναι για τρίποντα. Πρεμιέρα – εκτός έδρας – μετά από αποτυχίες στην Ευρώπη και πίεση.

Κρατούμενο Νο 2: με τις ανατροπές γενικώς… δεν το έχει αυτός ο Παναθηναϊκός. Κάθε φορά – σπάνια – που τα καταφέρνει, γίνεται είδηση. Όπως πέρυσι στα 2-3 επί του Πλατανιά και του ΟΦΗ.

Κρατούμενο Νο 3: Η επιστροφή στο 4-4-2 και ο τρόπος με τον οποίο έπαιξε ο Παναιτωλικός (όχι «ταμπούρι», σε γενικές γραμμές «απλωμένος» και με την τετράδα της άμυνάς του αρκετά ψηλά), βοήθησε τους Πράσινους να φτάσουν στη νίκη.

Κρατούμενο Νο 4: Αμφότερα τα γκολ προήλθαν από αβίαστα λάθη του αντιπάλου. Η τύχη βοήθησε τον Παναθηναϊκό, αφού προηγουμένως, όταν την έφτιαχνε μόνος του και όχι από ανοησίες του Παναιτωλικού, την πετούσε απερίσκεπτα και γενναιόδωρα στα σκουπίδια (τρεις φορές ο Καρέλης, δύο ο Ταυλαρίδης, μία ο Πράνιτς, μία σε κενή εστία ο Μπεργκ!).

Κρατούμενο Νο 5: «Βαρυσήμαντη» νίκη. Πώς λένε για τις ομιλίες των πολιτικών; Ε, κάπως έτσι. Άλλο το βάρος αυτού του τρίποντου, άλλο αυτό επί της Καλλονής αν τα καταφέρει το Τριφύλλι την Κυριακή στη Λεωφόρο. Μικρή υπέρβαση βάσει της εξέλιξης του αγώνα και της ατμόσφαιρας στην ομάδα.

Επί του προκειμένου. Πάλι ο Παναθηναϊκός ήταν ανώτερος από τον αντίπαλό του – όπως στο Μπακού – πάλι κινδύνευσε να χάσει βαθμούς λόγω της αστοχίας του στην τελική προσπάθεια και των ατομικών σφαλμάτων στην άμυνα. Στο «μικρό κάδρο» βλέπουμε την κλάση του Μπεργκ, τη σπουδαία εμφάνιση του Στιλ που έχει «βγάλει» δυο πολύ δύσκολα (Κάπελ στο α’ μέρος, Ρουσκουγέδα στο 93’), τη δυστοκία του Καρέλη, ο οποίος έχει βελτιωθεί από την πρώτη χρονιά στην τελική φάση και στο οφσάιντ, αλλά συνεχίζει να παίρνει πολλές λανθασμένες αποφάσεις την κρίσιμη στιγμή (χαρακτηριστική η φάση στο 9’, από το ριμπάουντ στην ασταθή απόκρουση του Στεφανάκου στο σουτ του Νίνη).

Οι βελτιώσεις και οι «ασθένειες»

Στο «μεγάλο κάδρο». Ο Παναθηναϊκός αρχίζει να παίρνει καλά πράγματα από περισσότερους παίκτες. Από τον Στιλ. Από τον Νάνο που χθες ταλαιπωρήθηκε από τον Κάπελ, μα βοήθησε πάρα πολύ στο παραγωγικό σκέλος. Από τον Νίνη που προσαρμόζεται όλο και περισσότερο στις ανάγκες της ομάδας του. Από τον Σάντσεθ που έμεινε στον πάγκο, μα προσθέτει τη σωστή «30άρα» στο επιθετικό μενού (βέβαια για στόπερ αποκτήθηκε, όχι για play maker από την πρώτη ζώνη…). Παίρνει περισσότερα πράγματα και σε ομαδικό επίπεδο. Σουτ εκτός περιοχής (Νίνης – Πράνιτς). Ευκαιρίες από στατικές φάσεις (Ταυλαρίδης – Καρέλης). Περισσότερη πειθαρχία στη μεσαία γραμμή του. Και ταυτόχρονα, περιμένει τον Εσιέν και τον Αμπέντ, ίσως και έναν επιθετικό στο στυλ του Μήτρογλου, του Μπαράλες, του Μάντζιου.

Όμως την ίδια στιγμή, οι «ασθένειες» δεν αντιμετωπίζονται εύκολα. Πρώτον, η έλλειψη συγκέντρωσης, όπως στο πέναλτι που αποκρούει ο Στιλ και οι Νάνο – Ταυλαρίδης – Πράνιτς απλώς… παρακολουθούν, λες και ο Αγγλος δεν έχει αποκρούσει πέναλτι ποτέ στην καριέρα του (τρία πέρυσι). Δεύτερον, οι στιγμιαίες απίθανες επιλογές στην άμυνα. Τη δυσκολία της αντιμετώπισης του Μαρκόσφκι και του Κάπελ την καταλαβαίνω, έχουν και οι αντίπαλοι τα προτερήματά τους. Τα τραβήγματα φανέλας, το πέναλτι του Ταυλαρίδη στον… γιο του (υψομετρικά μιλώντας για τον «Φαραώ» Ουάρντα), και το «άνετο» γυριστό του Ρουσκουγέδα εντός περιοχής στο 93,’ δεν τα καταλαβαίνω. Τρίτον, η ανάπτυξη από τη δεξιά πτέρυγα, όπου με τον Μπούρμπο αντί του Βέμερ, οι Πράσινοι πήραν μεγαλύτερη αμυντική αξιοπιστία, αλλά περισσότερες ημιτελείς ή αποτυχημένες επιθετικές πρωτοβουλίες.

Ο Σιδηρόπουλος και το «60%-40%»

Οσο για τον ρέφερι; Όταν ο κατά τεκμήριο κορυφαίος Ελληνας διαιτητής τον παίζει «60%-40%» στο Αγρίνιο, ουδεμία… τύχη για τον Παναθηναϊκό στη συνέχεια. Να τα λέμε τώρα, που νίκησε, όχι όταν θα χάσει βαθμούς. Το πακέτο «αρνητικός» διαιτητής + αντίπαλος θα το νικήσεις 1-2-3 φορές στο πρωτάθλημα. Όχι σε κάθε ματς που ο ref. σε αδικεί. Αυτά από τον Σιδηρόπουλο επαναλαμβάνουμε, που είναι από τους «υπεράνω υποψίας». Στο Αγρίνιο, που δεν είναι δα και η πιο σκληρή οπαδική έδρα του πρωταθλήματος. Εναντίον του Παναιτωλικού που διαφεντεύεται από έναν άνθρωπο που θεωρείται από όλους (και είναι πράγματι) «εκτός δορυφορικού συστήματος», τον Φώτη Κωστούλα. Όχι, δεν καθόρισε αποτέλεσμα ο διαιτητής. Αλλά: 1. Δίνει το πέναλτι σωστά στο ανόητο σπρώξιμο του Ταυλαρίδη – δεν δίνει το πέναλτι στο σπρώξιμο του Καρέλη από τον Κούσα στο 57’ (έκταση χεριού μετά το αρχικό «ώμο με ώμο»). 2. Τιμωρεί σωστά με κίτρινες νωρίς Ταυλαρίδη – Κουτρουμπή – δεν τιμωρεί με δύο κίτρινες για σκληρά μαρκαρίσματα τον Κέβιν που θα έπρεπε να είχε αποβληθεί με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά. Αυτά αρκούν για… αρχή, σε ματς που κρίνεται στην κόψη του ξυραφιού. Είπαμε, 60%-40% ήταν, όχι και ο Σπάθας στην Τρίπολη.

Κατά τα λοιπά: έχει κάνει λάθος ο πρώτος βοηθός στη φάση του 38’, όταν ο Ταυλαρίδης ολομόναχος (αλλά από θέση οφσάιντ που δεν υποδεικνύεται!) αστοχεί με κεφαλιά, μετά από «τζούφιο» σουτ του Πράνιτς και κόντρα. Επίσης, επειδή πολλοί λένε για τη φάση του πέναλτι πως είναι άδικο και άλλοι πως ο Ταυλαρίδης έπρεπε να αποβληθεί με δεύτερη κίτρινη: και πέναλτι είναι το σπρώξιμο (δεν διαμαρτύρεται καν ο στόπερ του ΠΑΟ) και δεύτερη κίτρινη δεν έπρεπε να πάρει. Δεν συνεπάγεται ΚΑΘΕ πέναλτι την αποβολή ή την τιμωρία με κίτρινη. Αν η παράβαση ήταν εκτός περιοχής, θα ήταν ένα «απλό» φάουλ: σωστός ο Σιδηρόπουλος σ΄ αυτή τη φάση συνολικά. Και πάμε παρακάτω, μετά από – σε γενικές γραμμές – καλές διαιτησίες στην πρεμιέρα…

• Follow me on Twitter: Seretinio