Βγήκε σκασμένος από τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού στις 00:35. Φόρεσε το κράνος του, καβάλησε στο μηχανάκι του οδηγού του, χάθηκε.

Σκυθρωπός. Είχε μόλις βιώσει τη μεγαλύτερη αποτυχία του ως πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, είχε συζητήσει μέσα στην ιστορική έδρα της πιο επιτυχημένης ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη επί 20 λεπτά με τους οπαδούς της για μια από τις πιο βαριές αποτυχίες στην ιστορία του συλλόγου.

Θα έχει πολλές ημέρες για να σκεφτεί πώς θα διαχειριστεί την σοβαρότερη κρίση επί των ημερών του o Γιάννης Αλαφούζος.

Σοβαρότερη και από την εποχή του αλησμόνητου Φάμπρι: στην τελευταία σεζόν που ο Παναθηναϊκός έμεινε εκτός Ευρώπης. Τότε, «μπαμ και κάτω», από το καλοκαίρι. Τώρα, είναι χειρότερο. Δεν έχει πάρει… Εσπάρθα, Κάιπερ και Καζιγιάμα. Εχει πάρει Σάντσεθ, Εσιέν και Αμπέντ. Εχει Μπεργκ και Πέτριτς και Νίνη. Και τον Γιάννη Αναστασίου για τρίτη διαδοχική σεζόν στον πάγκο να ακούει όταν ανέβαινε στο πούλμαν «Κατέστρεψες τον Αλαφούζο, κατέστρεψες τον Παναθηναϊκό, παίζαμε με τοπική ομάδα». Αποδοκιμασίες, «ου» και «πετάξτε τις φανέλες και φύγετε από’ δω». Λογικά όλα, στη στιγμή. Στο Κύπελλο και μετά το 0-3 στο Φάληρο, αποθέωση. Τώρα, αποδοκιμασία. Το εκρηκτικό μίγμα οργής – πίκρας – απογοήτευσης το γεύτηκαν όλοι. Εχουν ξαναγίνει, δεν είναι καινούρια στον Παναθηναϊκό. Είναι εικόνες «εποχής Τζίγκερ». Κατάλαβαν και οι παίκτες στην πράξη αυτό που λεγόταν από την αρχή της σεζόν: «ανοχή και υπομονή τέλος». Και οι ξένοι και οι Ελληνες. Ολοι. Όπως και ο Αναστασίου. Τρομερή η πίεση για πρώτη φορά. Το είχε καταλάβει, τα ήξερε, ίσως να μην τα περίμενε σε τέτοια ένταση.

Ανοιξαν πολλές πληγές μαζεμένες στον Παναθηναϊκό. Ποια να πρωτοκλείσει και πώς θα τις κλείσει, θα φανεί σταδιακά. Την οικονομική, της απώλειας 7 εκατ. ευρώ από την πριμοδότηση του «κοινοτικού ταμείου»; Την απώλεια κινήτρων και έξτρα φιλοδοξίας σε παίκτες και προπονητικό τιμ; Τη βαθύτερη και σημαντικότερη όλων: τη σχέση οπαδών – ομάδας; Δυσεύρετο το φάρμακο μετά από τόσο βαριά αποτυχία και ποδοσφαιρική ντροπή. Πάει και τελείωσε και η ιστορία έγραψε: Γκαμπάλα! Θα τη θυμόμαστε εις τους αιώνες των αιώνων. Ολοι. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού που θα δεχτούν τώρα την καζούρα, οι φίλοι όλων των ομάδων. Όπως θυμούνται τη Μακάμπι, τις «καρδούλες» της Χερενφέιν, τους.. «ψαράδες» της Ρόζενμποργκ για την αντίστοιχη καζούρα παλαιότερων ετών οι φίλοι του Ολυμπιακού. Ετσι είναι αυτά…

Ατυχία; Ναι, τρία δοκάρια σε δύο ματς. Μα περισσότερο θολούρα, γιόμα, επιθετικός εγκλωβισμός και ασφαλώς άμυνα για… ανέκδοτο. Με τον Ντοντό, όχι με τον Τοτό. Τέσσερις φορές πάτησαν οι Αζέροι στην περιοχή του Παναθηναϊκού, δύο γκολ – δύο ευκαιρίες. Το δίδυμο Σάντσεθ – Ταυλαρίδη είχε και έχει πολλά προβλήματα. Κάτι ήξερε ο Αναστασίου όταν έβαλε τον Κουτρουμπή στόπερ στο Αγρίνιο. Κάτι ήξερε περισσότερο για τη «χημεία» των δύο παρτενέρ.

Ψυχραιμία χρειάζεται τώρα και νίκες. Τίποτα άλλο. Οποιος πιστεύει ότι η πληγή θα γιάνει σύντομα, κάνει λάθος. Το τραύμα βαθύ εντός της ομάδας, βαθύτερο στην επικοινωνία της με τον φίλαθλο. Οχι μόνο τον οργισμένο που θα ρίξει το μπινελίκι του, άμα λάχει και τη… σφαλιάρα του. Και τον βαθιά πικραμένο, αυτόν που έχει πάρει το εισιτήριο διαρκείας όχι στη «13» και στην «14».

Το διαζύγιο με τον Αναστασίου; Ανώφελο. Ποιος να έρθει, τι να αλλάξει, πώς θα μάθει; Το είχε κάνει το 2006, με την Ζαπορίζια μετά το 1-1 στην Πάτρα, όταν έγινε το «ντου» στον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Απολύθηκε ο Χανς Μπάκε. Η εύκολη λύση. Αποσυμπίεση. Προσωρινή όμως. Τι έγινε; Μια τρύπα στο νερό με τον Βίκτορ Μουνιόθ. Η σεζόν του Νίνη και του χαμένου τελικού από τη Λάρισα. Η λύση δεν είναι αυτή. Και δεν υπάρχει «λύση». Ποδόσφαιρο είναι. Υπάρχει μόνο η προοπτική της πρόοδου.

Μετά από όσα έχει (και έχουμε) ζήσει (με) αυτή την ομάδα, η διδαχή είναι πως προτιμότερος είναι ο δύσκολος δρόμος. Τα κεφάλια μέσα, μεγαλύτερη ευθύνη, καλύτερο ποδόσφαιρο και νίκες όσες μπορείς περισσότερες. Πάντα, όμως, τώρα πια, υπό διαφορετικές εργασιακές συνθήκες. Με πίεση από οπαδούς και media. Αυτό είναι που αλλάζει η Γκαμπάλα στη ζωή του Παναθηναϊκού.

• Follow me on Twitter: Seretinio