Tελικώς, τελικός. Ο πρώτος που θυμάμαι να διεξάγεται Τρίτη. Όχι Κυριακή, Σάββατο, Τετάρτη. Ο πρώτος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου χωρίς θεατές. Όπως και να το κάνουμε, έχει μια ιστορικότητα η σημερινή αναμέτρηση στο ΟΑΚΑ.

Το… έχει το ζεύγος. Πριν από έξι χρόνια Ολυμπιακός και ΑΕΚ πρόσφεραν ΤΟΝ τελικό. Με το 4-4 και τα 29 εύστοχα πέναλτι. Απόψε, γράφουν διαφορετικά ιστορία, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Όπως είχαμε γράψει στην εποχή των επεισοδίων στο ελληνικό πρωτάθλημα, ούτε με κυανόκρανους δεν θα έπαιρνε το ρίσκο ο Σταύρος Κοντονής να βρεθούν σήμερα στο ΟΑΚΑ 20.000 ερυθρόλευκοι και 20.000 ΑΕΚτσήδες.

Άχρωμο, άγευστο, ψυχρό. ΑΨΥΧΟ. Ισχύει. Όσοι είχαμε κατά το παρελθόν την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ματς κεκλεισμένων των θυρών, το έχουμε νιώσει το κενό γήπεδο. Δεν έχει ψυχή, δεν έχει καρδιά, δεν έχει παλμό. Κατ’ ουσίαν, δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι «παραποδόσφαιρο». Είναι ένα ματς που «πρέπει» να παιχτεί. Επειδή έτσι προβλέπεται από τον κανονισμό. Θα ήταν ωραίο να πάνε μαθητές, παιδάκια και γυναίκες, όπως έχουν καθιερώσει οι Τούρκοι σε κάθε καφρία της Γαλατά, της Φενέρ και της Μπεσίκτας. Θα ήταν κάτι καινούριο, βρε αδερφέ, θα προσέλκυε το ενδιαφέρον όλων. Θα λέγαμε «να το δούμε και τούτο». Δυστυχώς, δεν έγινε ούτε κι αυτό. Σε άδειο Ολυμπιακό Στάδιο λοιπόν. Εκεί όπου έχουν διεξαχθεί ορισμένοι από τους πιο συγκλονιστικούς τελικούς όλων των εποχών. Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, ΑΕΚ – Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός – ΑΕΚ, Λάρισα – ΠΑΟΚ, ΟΦΗ – Ηρακλής μερικοί απ’ όσους έρχονται στο replay της μνήμης.

Το φαβορί και η υπέρβαση της Ενωσης

Ο Ολυμπιακός το πεντακάθαρο φαβορί, η ΑΕΚ το αδιαμφησβήτητο αουτσάιντερ. Στην πραγματικότητα δεν έχουν αλλάξει πάρα πολλά συγκριτικά με όσα είχαν αναφερθεί αμέσως μετά την πρόκριση της Ένωσης επί του Ατρόμητου. Η απουσία του τραυματία Μπαρμπόζα, το ένα «διαφορετικό» δεδομένο στα πλάνα του Στέλιου Μανωλά. Βασικοί Ερνάνι – Φουστέρ, πιθανότατα και ο Σιόβας αντί του ελαφρώς τραυματία Μποτία, εκτός 18άδας (γράφουν οι ρεπόρτερ) ο Τσόρι και ο Ντουρμάζ (!!!) στο σχέδιο του Μάρκο Σίλβα.

Ποιοτικά ανώτερος σε ΟΛΕΣ τις γραμμές. Με μεγαλύτερο βάθος στον πάγκο. Με προπονητή εξελίξιμο, σοβαρό, πειστικό. Με αυτοπεποίθηση και χωρίς «υποψία» υποτίμησης του αντιπάλου εναντίον της μοναδικής ομάδας που πανηγύρισε εναντίον του στο πρωτάθλημα. Πώς και γιατί να το χάσει ο Ολυμπιακός; Διότι είναι ποδόσφαιρο! Η ΑΕΚ θα χρειαστεί τύχη, ευνοϊκές συγκυρίες, συγκέντρωση/προσήλωση, αποφυγή ατομικών λαθών, ευστοχία στην τελική προσπάθεια. Για να πετύχει την τεράστια ΥΠΕΡΒΑΣΗ σε μια χρονιά διαδοχικών υπερβάσεων, κατά την οποία με πολύ μικρότερο μπάτζετ από Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ και δύο αλλαγές προπονητών, κατόρθωσε να σταθεί όρθια, να ανταποκριθεί στις ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ απαιτήσεις της σεζόν και να επιστρέψει όπως της έπρεπε στην Σούπερ Λίγκα.

Η καμπάνια για τη Λεωφόρο

Tην ίδια ώρα, ο Παναθηναϊκός που απέτυχε ΚΑΙ στο Κύπελλο παταγωδώς (πόσοι το θυμούνται ότι αποκλείστηκε από τον Ατρόμητο με… μισή ευκαιρία στη ρεβάνς του Περιστερίου;), τρέχει την καμπάνια του για την ανακαίνιση της ιστορικής έδρας του, χωρίς η ομάδα να υποστηρίζει με την απόδοσή της, τη διάθεση στήριξης της προσπάθειας από τους φίλους της.

Ο αθεόφοβος Στραματσόνι ακόμη και στις δηλώσεις για τη «νέα Λεωφόρο» βρήκε τον τρόπο να περάσει το μήνυμα για μεταγραφές, ο Ζιλμπέρτο είπε το λογικό: «Θα κάνω ότι μπορώ και από την ομάδα περιμένω να κάνει ότι πρέπει. Όλοι θα συνεργαστούμε, υπάρχει μόνο ένας Παναθηναϊκός. Δεν υπάρχουν διαφορετικά μέρη στον Παναθηναϊκό. Εάν εργαστούμε έτσι, με σκληρή δουλειά, με δέσμευση, αφοσίωση και πεποίθηση, θα έρθουν καλύτερες μέρες για όλους». Αν κατορθώσει να μεταδώσει το 50% της δικής του συνέπειας, σοβαρότητας, απόλυτα επαγγελματικής διάθεσης και θετικής ενέργειας στον «οργανισμό» απ’ άκρου εις άκρον, ο Παναθηναϊκός θα κερδίσει πολλά από τη συνεργασία μαζί του. Αρκεί να έχει τον πρώτο και όχι τον τελευταίο λόγο στην «τριανδρία» με Αλαφούζο – Στραματσόνι.

Όσο για τη Λεωφόρο; Διάβασα πολλά πικρόχολα σχόλια στο Twitter του χαβαλέ μετά το χθεσινό event στον ΣΚΑΪ. Δεν είναι κακό αυτό που οργάνωσε ο Αλαφούζος. Καλό είναι για τον Παναθηναϊκό. Σ’ αυτό το επίπεδο, κάνει ό,τι μπορεί. Και από τη στιγμή που… δεν βλέπω Πατέρα, Γιαννακόπουλους, Βαρδινογιάννη (what;), Βγενόπουλο (λέμε τώρα…) ή κάποιον άλλο από τους πάμπολλους ζάπλουτους φίλους του Παναθηναϊκού να «βγαίνουν μπροστά», το κλαμπ θα πορευτεί με τον Αλαφούζο. Με τα καλά του και τα στραβά του.

Από τη στιγμή που χρήμα, διάθεση και πρότζεκτ για νέο - μοντέρνο γήπεδο ή ακόμη περισσότερο για το πλάνο της «παναθηναϊκής πολιτείας» στο Μαρούσι (ΟΑΚΑ) δεν υπάρχει, η ανακαίνιση της απαρχαιωμένης Λεωφόρου ήταν ανάγκη για τον σύλλογο. Είχε εκπονηθεί πριν από ενάμιση χρόνο το αρχικό πλάνο, φαίνεται πως θα υλοποιηθεί εφέτος και το επόμενο καλοκαίρι. Αν τα σχέδια δεν μείνουν επί χάρτου, τα οφέλη θα είναι πολλαπλά για τον σύλλογο.

Κυψέλη για αθλητισμό παιδιών

Όχι μόνο επειδή επιτέλους, αυτό το γήπεδο θα είναι ταυτόχρονα μια σκληρή για τον αντίπαλο αλλά και φιλική προς τον φίλο του Τριφυλλιού έδρα. Αλλά διότι μπορεί να λειτουργήσει συσπειρωτικά για έναν σύλλογο χιλίων προβλημάτων και κυρίως: διότι δεν θα «χαθούν» τα εκατοντάδες παιδάκια που αθλούνται καθημερινά σε όλα τα πλην ποδοσφαίρου τμήματα του Ερασιτέχνη.

Είναι κυψέλη αθλητισμού στο κέντρο μιας από εκ ων πιο απωθητικών μεγαλουπόλεων της Ευρώπης η Λεωφόρος! Κάθε μέρα. Μεσημέρι – απόγευμα – βράδυ. Κάθε μέρα, κορίτσια – αγόρια, μαθητούδια, εκεί. Να αθλούνται. Είτε μείνουν στον Παναθηναϊκό, είτε τα παρατήσουν κάποια στιγμή. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τη λάμψη των Μπεργκ και των Λέτο. Πυγμαχία, τοξοβολία, σκοποβολή, ξιφασκία, μπάσκετ, έρχεται και το κολυμβητήριο. Και αυτός ο χαρακτήρας του «αθλητικού κέντρου», του πολυχώρου για άθληση όπως ήταν παλαιότερα ο Πανελλήνιος στο Πεδίον του Άρεως (και παραμένει εν μέρει με «σημαία» τον στίβο) είναι που διαφοροποιεί τη Λεωφόρο συγκριτικά με την Τούμπα και το «Γ. Καραϊσκάκης». Αυτό πρέπει να κάνει και η ΑΕΚ στην «Αγιά Σοφιά»! Και είναι αυτός ο βασικός λόγος για μένα που αξίζει τον κόπο η προσπάθεια σχεδόν ολικής ανακαίνισής της.

• Follow me on Twitter: Seretinio