Αρχίζει το γλέντι!
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για το Παγκόσμιο Κύπελλο που θα μας κάνει να ξεχαστούμε, την απουσία της εθνικής Ελλάδας, τη διασκέδαση στα social media και έναν υπέροχο μήνα «απόδρασης» από την καταθλιπτική ατμόσφαιρα του ελληνικού ποδοσφαίρου και της πιεστικής καθημερινότητας.
Το 2010 ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο της Εθνικής Ελλάδας. Ήταν το τέλος του Herr Otto, το τουρνουά που όλοι περιμέναμε το πρώτο γκολ, την παρθενική νίκη, ίσως και την πρώτη πρόκριση. Το Μουντιάλ της βουβουζέλας στη Νότιο Αφρική, αν θυμάστε. Ναι, ήταν και το Παγκόσμιο Κύπελλο του Στοιχήματος για τον Έλληνα. Λίγο πριν από το ξέσπασμα της κρίσης που αχνοφαινόταν από μακριά...
Το 2014 ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο των social media. Οι νέες γενιές μπήκαν δυνατά στο χορό, οι παλιές είχαν εξοικειωθεί με το «σπορ», οι haters μπήκαν δυνατά στον αγωνιστικό χώρο και έπαιξαν τη μπαλίτσα τους όπως ξέρουν. Το twitter πήρε φωτιά, η Εθνική Ελλάδας μας επιφύλασσε δυνατές και αλησμόνητες στιγμές, όπως και ο Νεϊμάρ, η Γερμανία, η Ολλανδία, ο Μέσι και ο… Ιγκουαϊν.
Τι μπήκε στη ζωή μας οριστικά τότε; Ο… ξεχασμένος πια «αποκριάτικος» αφρός στην κωλότσεπη των διαιτητών για να μην κερδίζουν μέτρα οι αμυντικοί στα φάουλ, η «Goal Line Technology» για τα έγκυρα γκολ όταν η μπάλα περνά τη γραμμή και η εφαρμογή των «τάιμ άουτ» λόγω υψηλής θερμοκρασίας. Από σήμερα θα μπει και το VAR στον ποδοσφαιρικό σκληρό δίσκο μας.
ΤΟ VAR ΚΑΙ Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣ
Το είδαμε αποσπασματικά όσοι εξ επαγγέλματος ή από περιέργεια και ποδοσφαιρική αγάπη παρακολουθούσαμε highlights ή ολόκληρους αγώνες του Campionato και της Bundseliga, τώρα θα το μάθουν όλοι. Και οι Άγγλοι και οι Ισπανοί και οι Αφρικανοί και οι Ασιάτες και οι Λατινοαμερικάνοι, όλοι! Διότι στο Παγκόσμιο Κύπελλο σπανίως βλέπεις κάτι ποδοσφαιρικά καινοτόμο από παρέες παικτών που βρίσκονται μαζί… αραιά και πού, αλλά η αλήθεια είναι πως ενώνει λαούς, εθνικότητες και οπαδούς ανεξαρτήτως της ηλικίας, της κοινωνικής τάξης, των πολιτικών πεποιθήσεων, του εισοδήματος, του χρώματος, της γλώσσας, της… κοσμοθεωρίας ή της ποδοσφαιροθεωρίας καθενός.
Είναι μαζί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες το αθλητικό γεγονός υπό του οποίου την ομπρέλα κάθε τέσσερα χρόνια συστεγάζονται όλοι! Τεράστιος ο τζίρος με συνήθως «υπεράνθρωπους» καταπονημένους από +60 ματς στη σεζόν αθλητές, με προπονητές συνήθως άνω των 50-55 που δεν έχουν αντοχές στη φθορά της καθημερινής καταπόνησης σε συλλόγους, μια οικοδέσποινα χώρα που αναδομείται ποδοσφαιρικά και επενδύει εκατοντάδες εκατομμύρια για να αναβαθμιστεί αθλητικά (αν αξιοποιήσει τις καινούριες εγκαταστάσεις μελλοντικά και δεν γίνει Ελλάδα…) και όλους εμάς θεατές του γλεντιού! Εκ του μακρόθεν. Για σκεφτείτε όμως και όσους ήδη βρίσκονται και όσους πρόκειται να ταξιδέψουν στη Ρωσία! Υπέροχο!
ΟΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ, ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΑΣ, Η «ΑΠΟΣΤΑΣΗ» ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ
Ναι, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία το Παγκόσμιο Κύπελλο για να «ξεφεύγουμε» μια φορά στα τέσσερα χρόνια! Δεν είναι τόσο «ανταγωνιστικό» στις πρώτες φάσεις όσο το Euro, αλλά το μωσαϊκό των εθνοτήτων είναι καταπληκτικό και παραμένει αναλλοίωτο εις τους αιώνες των μουντιαλικών αιώνων! Γι’ αυτό και αν ρωτήσετε μπαμπάδες, θείους, παππούδες, σίγουρα θα έχουν τρεις – τέσσερις ιστορίες αποθηκευμένες σε μια γωνιά της μνήμης τους να σας διηγηθούν, σχετικές με τα Παγκόσμια Κύπελλα. Συνήθως ιστορίες της νιότης τους. Από τα παιδικά ή τα εφηβικά χρόνια τους. Αυτά είναι που καταγράφονται ανεξίτηλα! Τα επόμενα σιγά - σιγά ξεθωριάζουν στη φθορά του χρόνου.
Μακριά από τη μίζερη πραγματικότητα μιας χρεωκοπημένης χώρας με 25% ανεργία που ανεβαίνει τον Γολγοθά της εδώ και οκτώ χρόνια και έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίζεται ως «success story» (!!!) από κάποια ευρωπαϊκά μεγαλοστελέχη που κοιτάζουν μόνο νούμερα. Για έναν μήνα μια μίνι «διέξοδος» στην πιεστική καθημερινότητα των λογαριασμών, των υποχρεώσεων, του ελαχιστοποιημένου ελεύθερου χρόνου και της… ικανοποίησης για μισθούς των 700-800 ευρώ σε οικογενειάρχες και ικανούς επαγγελματίες.
Μακριά από την καταθλιπτική εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου όπου πανηγυρίζουμε για μεταγραφές με τις οποίες άλλοτε δεν θα ασχολούμασταν καν, όπου περιμένουμε από έναν φιλότιμο Υπουργό να φτιάξει το σχέδιο για την αναδιάρθρωση, την αναβάθμιση και την ανταγωνιστικότητα πιο καθαρών πρωταθλημάτων, όπου το 1/3 των ομάδων της Σούπερ Λίγκας δεν έχουν τηλεοπτικό συμβόλαιο, όπου σε τελική ανάλυση το μοναδικό ενθαρρυντικό είναι η δουλειά στις Ακαδημίες και η ανάδειξη νέων «Ρέτσων» και «Μαυροπάνων».
Εκεί στη Μόσχα, νοητά όλοι μαζί! Στη Μόσχα και στις άλλες ρωσικές πόλεις! Από το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν μαθαίνεις ποδόσφαιρο. Δεν θα δούμε κάτι καινούριο από κάποια εθνική ομάδα. Πέρασαν οι εποχές των 70’s και των 80’, όταν και πάλι οι Άγιαξ, οι Μπάγερν, οι Μπαρτσελόνες, οι Ρεάλ και οι Άγγλοι ποδοσφαιροποιούσαν: όχι οι εθνικές ομάδες. Κι ας έχουμε τον Πελέ, τον Κρόιφ, τον Μαραντόνα και τα άλλα παιδιά συνδεδεμένους περισσότερο με τις εθνικές ομάδες τους παρά με τους συλλόγους τους…
ΤΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ, Η ΠΑΡΕΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΟΜΠΙΡΕΣ
Μαθαίνεις, όμως, γεωγραφία στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Μαθαίνεις ενίοτε και ιστορία. Μαθαίνεις οικονομικά στοιχεία, μαθαίνεις παίκτες και ηλικίες, προπονητές και άγνωστες ομάδες άλλων Ηπείρων. Διασκεδάζεις με τα σκάνδαλα και τα σκανδαλάκια, τρελαίνεσαι με τα οικονομικά δεδομένα, διαβάζεις και ακούς για τις τεράστιες ομάδες επιστημονικής υποστήριξης πίσω από κάθε ομάδα.
Σχολιάζεις τους διαιτητές όπως πάντα, κουτσομπολεύεις για τις φανέλες και τις… κομμώσεις, μαζεύεις χαρτάκια, παίζεις το στοιχηματάκι σου, οργανώνεις την παρέα για φαγοπότι στο βραδινό ματς των 21:00, μπαίνεις στις αθλητικές ιστοσελίδες πιο συχνά, συζητάς για ποδόσφαιρο και για παρα-ποδόσφαιρο, σιχτιρίζεις και πανηγυρίζεις για την ομάδα σου και γι’ αυτούς που αντιπαθείς, «ξεφεύγεις». Αυτό είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο για τους μεγαλύτερους. Ένα ευχάριστο διάλειμμα. Μια σκέψη για το ματς στις 15:00, στις 18:00, το βράδυ, μετά στα νοκ άουτ, στους ημιτελικούς, η γιορτή το βράδυ του τελικού.
Για τους μικρότερους είναι αυτό που δεν θα τους κλέψει ποτέ κανείς! Είναι οι αναμνήσεις τους, οι αναμνήσεις μας! Είναι ο Μέσι, ο Κριστιάνο και ο Νεϊμάρ με τους οποίους παίζουν στις κονσόλες τους, είναι η πρώτη εξοικείωση με έννοιες όπως «υφήλιος», «χώρες», «εθνότητες», είναι τα «πώς», «ποιος», «γιατί» με τον μπαμπά, τον παππού και τους φίλους, είναι ο ποδοσφαιρικός θησαυρός που θα κουβαλούν για πάντα μαζί τους, προτού αρχίσουν τις τσάρκες με τα κορίτσια και με τα «παιδιά της κερκίδας».
Το γλέντι αρχίζει με Ρωσία - Σαουδική Αραβία. Όχι, δεν θα το βρείτε εύκολα αυτό το ζευγάρι σε άλλα σπορ, όσο κι αν ψάξετε! Το πολύ πολύ να βρείτε κάποιου είδους σχέση μεταξύ των δύο χωρών σε κάποια λίστα για πετρέλαια… Μην τα ξαναλέμε: το ποδόσφαιρο ήταν – είναι - και θα είναι εσαεί ο ισχυρότερος κοινός παρονομαστής όλων των λαών και των φυλών. Από 4 έως 104 ετών, είναι ο μοναδικός παντοτινός κοινός «σύντροφος» σχεδόν κάθε αρσενικού σ΄ αυτή τη ζωή. Από σήμερα και για τον επόμενο μήνα ας ευχαριστηθούμε το πανηγύρι. Τι στο καλό, μια φορά στα τέσσερα χρόνια είναι!
AP Photo/Pavel Golovkin