Το πράγμα άρχισε να στραβώνει από πέρυσι. Απλώς, επειδή ο Ολυμπιακός είχε τα χάλια του και τις μεταπτώσεις του και τις αλλαγές προπονητή, επειδή ο Ολυμπιακός δεν ήταν ο εφετινός με τον ίδιο κορμό, σωστές μεταγραφές και τον Μάρκο Σίλβα, δεν φαινόταν ότι είχε στραβώσει για τον Παναθηναϊκό. Για την ακρίβεια, είχε στραβώσει μετά τον χωρισμό με τον Νταμπίζα.

Όταν ο «Ντάμπι» έλεγε μεταξύ πολλών άλλων στοSport24.gr ότι «χάθηκε η ποδοσφαιρική λογική στον Παναθηναϊκό», δεν το έλεγε «εκδικητικά». Το έλεγε με το μάτι και το μυαλό του επαγγελματία. Ως «ουδέτερος παρατηρητής» ο οποίος ήξερε και δέκα πράγματα «από μέσα», διότι ήταν εκείνος ο οποίος είχε σκεφτεί το μοντέλο με το οποίο πρέπει να λειτουργήσει μια ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό στο διηνεκές, έχει πολύ βαριά για τα ελληνικά δεδομένα φανέλα, αλλά δεν διαθέτει χρήματα. Αυτή ήταν η δύσκολη εξίσωση. Και κατάφεραν εκείνος και ο Γιάννης Αναστασίου να τη λύσουν, κάνοντας την πρώτη χρονιά (2013-2014) πάνω – κάτω αυτά που είχαν σχεδιαστεί, αλλά πετυχαίνοντας πολύ περισσότερα από όσα είχαν φανταστεί. Γιατί; Διότι σ’ αυτή τη σπάνια (ειδικά για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπου παίζουν κι άλλοι παράγοντες ρόλο μερικές φορές για το αποτέλεσμα στο γήπεδο της καθημερινής δουλειάς που γίνεται στο προπονητικό κέντρο και στα γραφεία και στα αποδυτήρια), το ποδόσφαιρο ήταν δίκαιο μαζί τους!

Τους ανταπέδωσε με το παραπάνω αυτό για το οποίο μοχθούσαν όλοι, με αρχές, με πλάνο, με συνέπεια, με μεταδοτικότητα στους παίκτες αυτού που ζητούσε το κλαμπ. Αν η κεφαλιά του Νούνιες στον ημιτελικό με τον ΟΦΗ στη Λεωφόρο ήταν «δοκάρι και μέσα» αντί «δοκάρι και έξω», ο Παναθηναϊκός θα είχε αποκλειστεί από τον τελικό με τον ΠΑΟΚ, ποιος ξέρει τι θα είχε γίνει στα πλέι οφ και από τη σεζόν θα είχε μείνει στην ιστορία το 0-3 στο Φάληρο και οι τριαρο-τεσσάρες στον β’ γύρο του πρωταθλήματος.

Το «διαζύγιο» με τον Αναστασίου ήταν η κατάληξη όλων όσων έγιναν μετά το «διαζύγιο» με τον Νταμπίζα. Από τότε χάθηκε ο προσανατολισμός του Παναθηναϊκού που είχε τεθεί την προηγούμενη σεζόν. Για να είμαστε ακριβείς, είχε χαθεί από το καλοκαίρι του 2014, αμέσως μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, αλλά εξαφανίστηκε ολικά μετά τον χωρισμό με τον πρώην τεχνικό διευθυντή της ομάδας.

Ο "Νο 1" Αναστασίου

Ο Αναστασίου έγινε από τότε σταδιακά πιο συγκεντρωτικός, με το πράσινο φως από τον Αλαφούζο, ο οποίος θεωρούσε ότι όλα θα πήγαιναν βάσει προγράμματος, αφού ο Τάκης Φύσσας και ο Λεωνίδας Βόκολος θα αναπλήρωναν το κενό της φυσικής παρουσίας Νταμπίζα. Ηταν ο «καλός» με το καρότο, έγινε και ο κακός με το «μαστίγιο» ο κόουτς. Δεν είχε σταθερές συμπεριφορές. Δεν μοίρασε σωστά τους ρόλους με τον τεχνικό και τον αθλητικό διευθυντή. Ήταν ο «Νο 1» πλέον. Δεν θα έπρεπε. Νο 1 πρέπει να είναι ΠΑΝΤΑ ο τεχνικός διευθυντής μετά το αφεντικό. Θεώρησε ότι το μόνο για το οποίο πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο οι Φύσσας - Βόκολος (άρα και την ευθύνη) είναι οι μεταγραφές, παίρνοντας πάνω του όλο το αγωνιστικό τμήμα. Τα αποτελέσματα της απόλυσης του Νίκου Τζουρούδη, λόγω της στήριξης Φος – Κουλουμέντα, τα είδαμε εφέτος… Για τη σχέση με τους παίκτες, ας μιλήσουν κάποια στιγμή οι ίδιοι.

Το φοβερό ήταν ότι αυτό το «Νο 1» δεν το αξιοποίησε και σωστά ο Αναστασίου! Και τελικά λόγω αυτού έφαγε μόνος του το κεφάλι του. Απέρριψε τις μεταγραφές μετά τον Αλφάρο και τον αποκλεισμό από τη Σταντάρ Λιέγης, λόγω της ανασφάλειας για τη διαχείριση στα αποδυτήρια και τον πήχη που θα έμπαινε πολύ ψηλά στους οπαδούς και ταmedia. Εν συνεχεία, Νίνης και Ταυλαρίδης δεν ήταν δικές του αποφάσεις. Εφέτος, δεν είχε τα κότσια (αν και παρέμενε Νο 1!) να πει στον Αλαφούζο «πρόεδρε, σέβομαι την εισήγηση για τον Εσιέν, αλλά τα πολλά μας λεφτά για το «εξάρι» μας, να μην τα ρισκάρουμε». Τις είχε τις ενστάσεις και την ανασφάλειά του, αλλά βέτο δεν έθεσε. Ε, τότε, πώς «εξαργυρώνεις» σωστά την εξουσία που έχεις;

Το "ξενέρωμα" των παικτών

Σταδιακά, έχασαν και οι παίκτες τη φλόγα που είχαν για την ομάδα. Κάτι τα «ντου» στη Λεωφόρο, κάτι τα ιατρικά θέματα, κάτι η ανισορροπία στις αμοιβές των καινούριων με τους παλιούς που άκουγαν πάντα το «έχουμε προβλήματα, οι δόσεις θα γίνουν 6 από 4» (και άλλα πολλά εκτός απ’ αυτό), κάτι η διαιτησία (πέρυσι), κάτι η εξαφάνιση του «μαστίγιου» με τον ενδεδειγμένο τρόπο, κάτι το ξενέρωμα από τους ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς, τελικά επήλθε η φθορά. Η ψυχική φθορά. Το «κουραστήκαμε να χάνουμε» του αρχηγού Ζέκα στο Μπριζ δεν αποτύπωνε την αλήθεια. Οι «παλιοί» δεν είχαν κουραστεί να χάνουν. Εχουν κουραστεί ψυχικά, γιατί δεν έβρισκαν νέους στόχους και πρότζεκτ επιτυχίας σε μια ομάδα που στον πρώτο της χρόνο είχε ήδη κατακτήσει κύπελλο. Ο παίκτης «μεγάλης» ομάδας τρέφεται με τους στόχους, αν ασφαλώς δεν είναι... κακός «δημόσιος υπάλληλος» (οι περισσότεροι είναι μια χαρά επαγγελματίες). Ο κόουτς πια δεν μπορούσε να τους εμπνεύσει στην καθημερινότητα και καταλάβαιναν (διότι όσα καταλαβαίνει ο παίκτης δεν τα καταλαβαίνει ο κόσμος όλος) πως η απόσταση από τον Ολυμπιακό εφέτος είναι μεγαλύτερη ποιοτικά ακόμη και από την πρώτη σεζόν του πλάνου!

Ναι, εκείνη τη σεζόν με δεξιό μπακ τον «εξεδράτο» πλέον Κώστα Τριανταφυλλόπουλο, βασικό στόπερ τον Κουτρουμπή της υποβιβασμένης ΑΕΚ, τερματοφύλακα τον αναπληρωματικό του Ρομπέρτο, αμυντικό χαφ τον τωρινό βοηθό προπονητή, χωρίς «δεκάρι», αριστερό μπακ έναν Ισπανό που δεν είχε παίξει ούτε στηνPrimera Division, και άλλους πέντε – έξι (Καρέλη, Κλωναρίδη, Μπεργκ, Αμπέντ, Πράνιτς) να προέρχονται από κακές και φτωχές σεζόν στο εξωτερικό. Αυτός ήταν ο Παναθηναϊκός που ξεκίνησε τότε. Αλλά πέτυχε, γιατί είχε σωστά κατανεμημένους ρόλους, πλάνο, συσπείρωση, πειθαρχία, στήριξη από την εξέδρα.

Μετά τι έγινε; Εκείνος που είχε την περισσότερη εξουσία μέσα στην ομάδα έκανε κακόmanagementσε όλους τους τομείς του αγωνιστικού και εκείνοι οι οποίοι είχαν την ευθύνη των μεταγραφών εφέτος δεν κατάφεραν να ανεβάσουν το επίπεδο της ομάδας με παίκτες όχι απλώς «καλούς», αλλά με παίκτες που θα ανεβάσουν το επίπεδο της ομάδας.

Θα μετανιώνει ο Αλαφούζος όταν αποχωρήσει

Και κάπου εδώ καταγράφεται και η ευθύνη τουboss. Του αφεντικού που έδωσε υπερεξουσίες στον Αναστασίου, που τον κράτησε ακόμη και μετά την ήττα με τον Πανιώνιο όταν ο Φύσσας είχε ήδη έτοιμη τη λίστα με τους υποψήφιους διαδόχους, που δεν επιλήφθηκε για τη σωστή κατανομή ρόλων και ευθυνών, που έκανε το ίδιο σφάλμα δεύτερη φορά μετά από τον Ζεσουάλδο Φερέιρα, ο οποίος είχε φτάσει στο σημείο να του πει «αν δεν πάρουμε τον Φορναρόλι, θα παραιτηθώ», όταν ο μάνατζερ του Ουρουγουανού στην Αθήνα είχε μεγαλύτερες από τις αρχικά συμφωνηθείσες απαιτήσεις. Τον Φάλκενμπεργκ και τον μάνατζέρ του, στην ακριβώς ίδια περίπτωση, τους έστειλε σπίτι τους πρόπερσι ο Νταμπίζας, κι ας μην πήρε τελικά «δεκάρι» εκείνη τη σεζόν ο Παναθηναϊκός. Γιατί ορισμένες φορές, οι αρχές και οι κανόνες λειτουργίας που θεσπίζονται στις εταιρείες από τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, είναι σημαντικότερες από όσα συμβαίνουν στο γήπεδο, γιατί μετά αποτυπώνονται σ΄ αυτό. Αποτυπώνονται ίσως σε μικρότερο ποσοστό στην Ελλάδα του Σπάθα, του Βοσκάκη, των πακιστανικών και των κινέζικων κινητών, αποτυπώνεται σε μεγαλύτερο ποσοστό στο εξωτερικό.Η τελική ευθύνη βαραίνει τον Αλαφούζο. Και είναι αυτή η ευθύνη για τη διάλυση αυτού στο οποίο εκείνος επέμενε και έχτισε τη σεζόν 2013 – 2014.

Όταν κάποια στιγμή αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό ένας πρόεδρος με χίλιες καλές προθέσεις που έχει βάλει αρκετό χρήμα (σίγουρα περισσότερα από τον Μελισσανίδη) και έχει αφιερώσει εκατοντάδες εργατο-ώρες για το Τριφύλλι – γιατί κάποια στιγμή νομοτελειακά θα φύγει και εκείνος -και βάλει στοrewindτοdvdτου παναθηναϊκού βίου του, θα μετανιώνει γι’ αυτό το υπέροχο της σεζόν 2013-2014 που καταστράφηκε. Που διαλύθηκε παρότι είχε τόσο γερά θεμέλια ώστε να διεκδικήσει πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό πέρυσι, με μοναδική ουσιαστική προσθήκη τον Ταυλαρίδη και εν μέρει τον Πέτριτς (Στιλ αντί Καπίνο, μικρή διαφορά), χωρίς τον Αμπέντ.

Ηταν η περυσινή η μεγάλη ευκαιρία του «μνημονιακού» Παναθηναϊκού. Τώρα, το τρένο χάθηκε.

Υ.Γ. Για τους νέους στόχους, τ ον Παούνοβιτςκαι την «επόμενη ημέρα» έχουμε χρόνο να τα πούμε στο εγγύς μέλλον…

* Follow me on Twitter:Seretinio