Χημεία - παρέα - δίψα

Δήλωσε, λοιπόν, «αναρμόδιο» το CAS για την υπόθεση του ΠΑΟΚ και ο Παναθηναϊκός από χθες και τυπικά περιμένει την κλήρωση της προσεχούς Παρασκευής. Την αντίστοιχη «Μάδεργουελ» του 2012, ή την αντίστοιχη «Οντένσε» του 2011. Οντας «ανίσχυρος», δεν περιμένει Σκωτσέζους. Κι αν του «κάτσουν» οι Δανοί της Κοπγεχάγης, θα… επιστρέψουν ως γουρλήδες στην Αθήνα από την κλήρωση ο Τουμαζάτος με τον Σωπήλη.

Οι υπόλοιποι; Η Ζενίτ της μισής εθνικής Ρωσίας, η σχετικά άπειρη Λιλ του Ενιεγιάμα, του Βέλγου Οριτζί που μας συστήθηκε στο Μουντιάλ και του Μαβουμπά, η τρίτη στο περυσινό πρωτάθλημα Μπεσίκτας που δεν αποτελεί φόβητρο και η Σταντάρ Λιέγης. Όχι πια του Γιοβάνοβιτς και του Μποκανί που είχε στερήσει από τον Παναθηναϊκό την πρόκριση στους προημιτελικούς του Κυπέλλου UEFA μετά τον θρίαμβο επί της Ρόμα στη σεζόν του πράσινου νταμπλ. Η Σταντάρ του Ντε Καμάργκο και του Φαν Ντάμε και του Νο 1 Γιαπωνέζου γκολκίπερ Καβασίμα, μαζί με την βέλγικη πιτσιρικαρία. Δεν είναι «αχτύπητοι» οι αντίπαλοι. Δεν είναι όμως και… «Μάδεργουελ». Κανείς.

Το θέμα είναι τι κάνει και τι έκανε ο Παναθηναϊκός. Μεταγραφικά, η σεζόν δεν κύλησε όπως θα ήθελε ο Νταμπίζας. Όχι λόγω… Καραγκούνη. Λόγω χρημάτων. Αποδείχθηκε τελικά ότι το μπάτζετ δεν ήταν ελάχιστα υψηλότερο από την περυσινή σεζόν. Ο Παναθηναϊκός λαχταρά τα 2,3 εκατ. ευρώ της Μάιντς από την πώληση του Καπίνο, θα δώσει διετές συμβόλαιο στον Σίλεντενφελντ (το πολύ να επιβαρυνθεί επιπλέον 100.000 ευρώ συγκριτικά με τα περυσινά 250.000 ευρώ που έδινε στον Κροάτη), περιμένει τον δανεισμό του Αμπέντ και θα δώσει μάχη για έναν επιπλέον μέσο (Ρόσι ή άλλος), τον οποίο δεν θα έχει στα δύο πρώτα ματς, στο γ΄ προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ (29/30 Ιουλίου – 5-6 Αυγούστου. Ούτε τον ξένο τερματοφύλακα που θα αντικαταστήσει τον 20χρονο κίπερ θα έχει έτοιμο σ΄ αυτά τα δυο ματς.

Δυο ματς «βάρους» 5,2 εκατ. ευρώ και μπόλικου άγχους. Διότι ο ρεαλιστικός στόχος είναι η συμμετοχή στους ομίλους του Europa League (όπως είπε και ο Αναστασίου σε πρόσφατη συνέντευξή του), η οποία εξασφαλίζεται από την πρόκριση σ’ αυτές τις δυο αναμετρήσεις. Αν τα καταφέρει, φεύγει το άγχος, κάνει 1-2 (το πολύ!) ενισχυτικές κινήσεις εν συνεχεία και πάει για το… θαύμα κόντρα σε Αρσεναλ/Πόρτο/Νάπολι/Μπιλμπάο/Λεβερκούζεν. Αν δεν τα καταφέρει, χάνει 2,2 εκατ. ευρώ και πάει με τόνους πίεσης να παίξει το «μπαράζ» για τους ομίλους του Europa League και τα… υπόλοιπα 3 εκατ. ευρώ, κόντρα στην αντίστοιχη «Μακάμπι».

Οπλα του; Η χημεία, η δίψα και η παρέα. Δεν έχει άλλα. Ούτε τους σταρ, ούτε την πείρα. Αυτός ο Παναθηναϊκός ήταν πέρυσι και θα παραμείνει εφέτος ένα νεανικό σύνολο με ορισμένους έμπειρους ξένους. Στην Πολωνία κάνουν σαν μαθητούδια που ξαναβρέθηκαν στα θρανία μετά τις καλοκαιρινές διακοπές: «δέθηκε» πέρυσι αυτή η παρέα, και ειδικά μετά τις επιτυχίες στο τέλος της σεζόν πίστεψε πολύ ο ένας στον άλλο. Και είναι ομάδα: από τους βασικούς φεύγει μόνο ο Καπίνο, μπαίνει μόνο ο Μπούρμπος προς το παρόν. Η ελάχιστη αλλαγή. Ο καθένας ξέρει τα καλά και τα στραβά του άλλου μέσα και έξω από το γήπεδο. Και οι νέοι και οι μεγαλύτεροι. Ολοι διψασμένοι για την Ευρώπη. Για τους νέους απολύτως κατανοητό. Τ’ αστέρια δεν τα έχει δει κανείς. Μα και από τους πρεσβύτερους ξένους, μόνο δύο έχουν ακούσει το τραγουδάκι του Τσάμπιονς Λιγκ!

Ο Πράνιτς των 21 συμμετοχών με την Μπάγερν από το 2009 ως το 2011 και ο Μέντες με την Αλκμααρ το 2009 (εναντίον Ολυμπιακού, Αρσεναλ και Σταντάρ Λιέγης). Να βάλουμε και τις δύο συμμετοχές του Μπαϊράμι το 2010 με την Τβέντε; Να τις βάλουμε τυπικά, μιας και ο Σουηδός μάλλον δεν θα είναι διαθέσιμος για τα δυο πρώτα ματς. Αυτοί και τέλος. Ο Ζέκα έχει παίξει μόνο στο Europa League και ο Κοτσόλης έχει καθίσει σε πολλά σπουδαία ματς του Παναθηναϊκού στον πάγκο (σεζόν 2001-2003, στις «πορείες» ), μα δεν έχει αγωνιστεί, όπως με τη φανέλα της Λάρισας σε «ευρωπαϊκά» ματς. Οσο για τον Πέτριτς και τον Μπεργκ; Μόνο στο Europa League και τον «πρόγονό» του, το Κύπελλο UEFA! Mε τη Βασιλεία, το Αμβούργο και την Ντόρτμουντ ο πρώτος, με την Γκρόνιγκεν, την PSV και το Αμβούργο ο Σουηδός. Tσάμπιονς Λιγκ; Νο!

Αν χρειαζόταν κάτι παραπάνω; Για μένα, ναι. Ένα καλύτερο από τους Μέντες – Λαγό «εξάρι» για να έχει και επιλογές στο 4-2-3-1 και ένα πιο παραγωγικό από τους Αμπέντ – Ζέκα «οκτάρι», εφόσον Αναστασίου – Νταμπίζας δεν είναι (και… καλά κάνουν) υπέρ του «δεκαριού» που δεν μαρκάρει και έχει το νου του μόνο σε γκολ και ασίστ. Mακάρι να τα καταφέρει με τα «έχοντα και κατέχοντα». Διότι το «επιπλέον», δεν το πήρε ως τώρα στη μεταγραφική σεζόν για την επιπρόσθετη υποχρέωση/πρόκληση της Ευρώπης.

*Follow me on Τwitter: Seretinio