Χωρίς τον αέρα του "μεγάλου"

Να πούμε ότι δεν ταιριάζει «γάντι»; Ταιριάζει το άτιμο: « Τριφυλλάρα παίξε λίγο μπάλα – θα σε περάσει και η Γκαμπάλα». Στην παραλλαγή του συνθήματος – «καζούρα» των ΑΕΚτσήδων πριν από 18 χρόνια, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τελευταίες αγωνιστικές, Απρίλης, με το πρώτο πρωτάθλημα του Κόκκαλη «τελειωμένο».

Ένα μήνα πριν από τον μεταξύ τους τελικό Κυπέλλου, η ΑΕΚ του Πέτρου Ραβούση, εναντίον του καταρρακωμένου στον β΄ γύρο Παναθηναϊκού του Βέλιμιρ Ζάετς, που τελικά, έναν χρόνο μετά την πορεία μέχρι τον ημιτελικό του Champions League, είχε μείνει εκτός Ευρώπης με το γκολ του Κουτσουπιά. Εχασε 3-0, έχασε και το Κύπελλο από την Ενωση, έχασε… γενικώς τ’ αυγά και τα καλάθια, διαλύοντας μια υπέροχη ομάδα μέσα σε μιάμιση σεζόν.

Τότε ακόμη «ευδοκιμούσαν» οι «βαθμολογίες» των παικτών στον έντυπο Τύπο. Τότε άκμαζαν με υπέροχα ένθετα και καταπληκτικά περιοδικά οι «δευτεριάτικες» πολιτικές εφημερίδες. Μια εξ αυτών είχε βαθμολογήσει με «μηδέν» κοτζάμ Στράτο Αποστολάκη: «διότι υπό του μηδενός καταγράφονται μόνο θερμοκρασίες». Τότε ήταν 24 ετών ο Τάκης Φύσσας, 25 ο Γιάννης Αναστασίου, 27 ο Λεωνίδας Βόκολος. Στα «ντουζένια» τους, έψαχναν τη μεταγραφή. Οι δυο εκ των τριών πήγαν στον Παναθηναϊκό έναν χρόνο μετά. Ο κόουτς που ήταν παρών στο 1-1 του «Κουτσουπιά» (προτελευταία αγωνιστική του 1997) «έτρεχε» την πρώτη σεζόν του στο Ηράκλειο, ως μεταγραφή από τον Εθνικό. Παρτενέρ του Πρέντραγκ Μίτιτς στον ΟΦΗ του «Ολλανδού», του Πουρσανίδη, του Νιόπλια, του Πέτρου Μαρινάκη, του Κιάσσου και του Νίκου Παπαδόπουλου. Περασμένα αυτά.

Φρέσκα «κουλούρια»… Η Γκαμπάλα του σήμερα μοιάζει μόνο… συνθηματικά με την Καβάλα του 1997 (του Γιώργου Παράσχου, του Λέσεκ Πις, του Μίτεφ και του Γιώργου Παπανδρέου που πάντα είχα στο μυαλό σαν την αληθινή έκδοση του συνεπώνυμου σέντερ φορ, στη «φανέλα με το 9» με τον Στράτο Τζώρτζογλου). Όλα τα υπόλοιπα είναι διαφορετικά στον Παναθηναϊκό. Όχι μόνο διοικητικά. Κυρίως ποδοσφαιρικά.

Στο «δια ταύτα»: μπόλικη κριτική στον Αναστασίου γιατί επέμεινε στο ολοφάνερα μη λειτουργικό 4-2-2-2 και επειδή άφησε στον πάγκο Μπεργκ και Νίνη. Δεν είναι ασφαλώς ευθύνη του κόουτς ότι οι Πράσινοι έφυγαν από το Μπακού με χατ τρικ χαμένων ευκαιριών από τον Σουηδό, δοκάρι από τον Πέτριτς και δυο χαμένες ευκαιρίες του Νίκου Καρέλη. Ομάδα άπειρη και με εύθραστη ψυχολογία η Γκαμπάλα: το πρώτο γκολ πιθανότατα θα έφερνε το δεύτερο ή και το τρίτο. Το κακό για τον Παναθηναϊκό είναι πως δείχνει και εκείνος «εύθραυστος». Ομάδα «ψυχολογίας». Το ένα καλό αποτέλεσμα θα φέρει κι άλλα. Η μια «στραβή» θα φέρει κι άλλες. Δεν αποτελεί ίδιον μεγάλων ομάδων αυτό το χαρακτηριστικό. Η μεγάλη ομάδα ξεπερνά τις νίκες με τις «Καβάλες» και τις «Γκαμπάλες» την επόμενη ημέρα και σηκώνεται από τις αποτυχίες μέσα σε λίγες μέρες.

Μην βαυκαλιζόμαστε, κι ας μην αρέσει σε πολλούς φίλους της ομάδας. Αυτός ο Παναθηναϊκός ΜΠΟΡΕΙ να ξαναγίνει μεγάλη ομάδα. Δεν είναι ακόμη. Μπορεί με τον Εσιέν, με τον Σάντσεθ, με τον Αμπέντ, με ρολάρισμα, με εύρεση «βασικής» διάταξης και κατανομή συγκεκριμένων ρόλων. Τώρα, τον «αέρα» του «μεγάλου» δεν τον έχει! Ακόμη και με τους Αζέρους, εν μέρει προσαρμόστηκε στον αντίπαλο. Δεν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να τους κατανικήσει, όπως έκανε πέρυσι στη Λεωφόρο με το 15-1-1 στη σεζόν. Εκτός έδρας όμως; Μόνο 5 νίκες, αν εξαιρεθεί το αόρατο τρίποντο επί της Νίκης Βόλου: συγκομιδή ομάδας για Europa League, όχι για τίτλο.

Οι πολλοί λένε «βάλε τον Μπεργκ και τον Νίνη από την αρχή να νικήσουμε, να πάρουμε τα πάνω μας και βλέπουμε μετά». Ο Αναστασίου είδε το μεγάλο «κάδρο», όπου χωρούν ο Παναιτωλικός (κυρίως), η ρεβάνς με τους Αζέρους και η Καλλονή, πριν από τη διακοπή 15 ημερών για «άνω τελεία», ανασύνταξη και «τακτοποίηση». Ξέρει τι έγινε τα δυο προηγούμενα χρόνια. Πέρυσι 8 χαμένοι βαθμοί στις πρώτες έξι αγωνιστικές. Από τον Λεβαδειακό, την Καλλονή, τον ΟΦΗ. Πρόπερσι 7 χαμένοι βαθμοί στην πρώτη τετράδα! Από Πανιώνιο (3-0), Βέροια (1-1), Πλατανιά (1-1). Εχει πάθει και έχει μάθει. Θέλει να προσέχει για να μην έχει απώλειες στην εκκίνηση: όταν πάντα οι ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό ξοδεύουν το μεγαλύτερο ποσοστό βαθμών (συμβαίνει και στον Ολυμπιακό συχνά).

Συνεπώς, το Αγρίνιο θα κρίνει την επιλογή του για τα πρόσωπα της χθεσινής αρχικής ενδεκάδας. Όχι όμως και το 4-2-2-2 που δεν «βγαίνει», όχι και την αυτοπεποίθηση του «ισχυρού» που μπαίνει μέσα και παίζει τη μπάλα του. Όχι με τις «Μπριζ». Με τις «Γκαμπάλες». Οσο για τον αέρα του «μεγάλου»; Αυτός αποκτάται με νίκες και με σωστή νοοτροπία. Τα κατσουφιασμένα πρόσωπα των περισσότερων λιγομίλητων παικτών είναι ένα καλό δείγμα προς αυτή την κατεύθυνση. Δείχνουν πως αντιλαμβάνονται σιγά – σιγά τι έχει αλλάξει εφέτος…

Follow me on Twitter: Seretinio