Comeback!
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για την “επιστροφή” Νίνη και Μπεργκ και το τεράστιο πλεονέκτημα του Παναθηναϊκού στα πλέι οφ.
Ακόμη και λίγες ημέρες πριν από το Πάσχα, ο Γιάννης Αναστασίου είχε έντονες αμφιβολίες για την πρόοδο του Σωτήρη Νίνη. Αναγνώριζε ότι είχε χάσει πολύτιμο έδαφος 20 ημερών λόγω του τραυματισμού του, μα δεν ήταν βέβαιος για τον χρόνο που θα τού έδινε στα πλέι οφ.
Αντιθέτως, για τον Χάρη Μαυρία ήταν και παραμένει βέβαιος ως προς τον βαθμό βελτίωσής του, ανάλογα με τον χρόνο συμμετοχής του.
Θα ήταν βασικός στα 4-5 τελευταία ματς της regular season ο εξτρέμ που έφερε 3 εκατ. Ευρώ στο πράσινο ταμείο, αν δεν είχε τραυματιστεί...
Ο Νίνης όμως, κατάφερε σταδιακά να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόουτς. Και στο 1-1 εναντίον της Κέρκυρας με τα 45 “καλά” λεπτά και στο 3-1 επί του ΠΑΣ, όταν ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του. Αυτή η απόδοση τού έδωσε το διαβατήριο της αρχικής ενδεκάδας στο 0-4 επί του Αστέρα, αντί του Αμπντούλ Ατζαγκούν.
Στην Τρίπολη ο Νίνης είχε πολύ δύσκολο έργο. Ηταν ο μοναδικός δημιουργικός μέσος, παίζοντας με τρεις αμυντικούς χαφ (Κουτρουμπή – Λαγό – Ζέκα) πίσω του, σε ματς “αντεπιθέσεων”. Ετρεξε πολύ, έψαξε Κλωναρίδη – Καρέλη, ξεμαρκαρίστηκε σωστά. Εφτασε τα 60 λεπτά καλής απόδοσης. Και χθες με τον Ατρόμητο τα... έσπασε!
Αν μετά από πολλά χρόνια ο Σωτήρης διαψεύσει στο μέλλον όσους τον θεωρούσαν “παλαίμαχο” ή “ex player” όπως αποκαλούν συνήθως οι προπονητές τους παίκτες που δεν ανταποκρίνονται πλέον στις απαιτήσεις του σύγχρονου ποδοσφαίρου, αυτό το ματς με τον Ατρόμητο, αξίζει να το θυμόμαστε, ως το δικό τοτ restart.
Δεν το θεωρώ “φωτοβολίδα”, διότι είναι σαφές πως ο Νίνης είναι παίκτης “ρυθμού” και διότι η βελτίωσή του είναι μικρή και σταθερή από παιχνίδι σε παιχνίδι. Είναι η μεγάλη ευκαιρία του να μπει σε άλλο μοντέλο λειτουργίας και προπόνησης, όπως το θέλει ο Αναστασίου. Με πρέσινγκ, με πίεση στις χαμένες μπάλες, με ένταση, με κάθετες, με τη μπάλα κάτω, όπως λέει ο ίδιος ο πρώην παίκτης της Πάρμα και του ΠΑΟΚ.
Τώρα αχνοφαίνεται και πάλι ο μεγάλος κίνδυνος για το μοναδικό ελληνικό αυθεντικό “δεκάρι” της Σούπερ Λίγκας, μαζί με τον Πέτρο Μάνταλο. Ο κίνδυνος που δημιουργεί ο πήχης των απαιτήσεων που βάζει και πάλι ο Σωτήρης. Οχι ο Σωτηράκης. Οχι το “νινί”. Ο Νίνης που αφήνει “παγωτό” με δεξί – αριστερό τον ποδοσφαιριστή που πιστεύει περισσότερο από κάθε άλλον στο ταλέντο του πρώην συμπαίκτη του (Κατσουράνης), που έχει δει την κίνηση, το υψωμένο χέρι (και σερβίρει το “πάρε – βάλε” βολέ) του Μπεργκ. Ο Νίνης που “κατεβάζει” τη γιόμα του Νάνο στο 38' με την ευκολία που ο Ζιντάν ζωγράφιζε την περίφημη “κουτάλα”, ο Νίνης που οπλίζει την “οβίδα” του Καρέλη στο 49', ο Νίνης που χαίρεται και πάλι το ποδόσφαιρο. Κι αν το χαίρεται ο ίδιος, θα κάνει ευτυχισμένους πολλούς συμπαίκτες του, όπως πολλάκις είχε κάνει τον Τζιμπρίλ Σισέ, που τού είχε τρελή “αδυναμία”.
Δεν πέρασε εύκολα ούτε πρόσφατα ο Σωτήρης. Δεν του έκανε – ούτε πρόκειται να του κάνει – χάρη ο Αναστασίου. Μετά από πέντε χαμένα ματς τον Γενάρη, τον έβαλε τρεις φορές αλλαγή με Πλατανιά – Παναιτωλικό – ΟΦΗ, τον άφησε στον πάγκο στα δύσκολα με ΟΣΦΠ-ΠΑΟΚ, μετά ξανά αλλαγή με Εργοτέλη και Ατρόμητο, τον έστειλε και στην... εξέδρα στο 2-2 με τον Αστέρα, μετά την αποκαρδιωτική εμφάνιση (όλων) στην ήττα από τη Βέροια. Η σούπερ εκκίνηση στα πλέι οφ γεννά προσδοκίες για σωστή προετοιμασία και... ολική επαναφορά από την επόμενη σεζόν.
Κι αν ορισμένοι διατηρούν με βάσιμα επιχειρήματα αμφιβολίες για τον Νίνη, ουδείς έχει για τον Μάρκους Μπεργκ, που κατάφερε να ξεπαρκάρει μέσα σε έξι λεπτά το πούλμαν του Ατρόμητου. Τρία γκολ σε 50 λεπτά. Ενα με τον Αστέρα, δύο χθες. Τεράστια πολυτέλεια για τον Αναστασίου η επιστροφή και η φρεσκάδα του Σουηδού, τεράστια η διαφορά της εξάδας Μπεργκ – Καρέλη – Κλωναρίδη – Μαυρία – Νίνη – Ατζαγκούν (με το rotation της ασφαλώς), συγκριτικά με ΠΑΟΚ και Ατρόμητο. Και, sorry guys, μα χωρίς Πράνιτς και Πέτριτς στην ενδεκάδα, υπηρετείται πολύ πιο πιστά το μοντέλο του κόουτς σε ρυθμό/ένταση/πίεση/passing game. Λείπει η πείρα και η προσωπικότητα, ναι. Αλλά στα πλέι οφ των 6 αγώνων σε 20 ημέρες, μάλλον παίζει μεγαλύτερο ρόλο η αντοχή.
Υ.Γ. 1: Αποκρουστικός ποδοσφαιρικά ο Ατρόμητος. Φοβικός, τόσο όσο ο ΠΑΟ εφέτος στο Φάληρο. “Χύσαμε αίμα για να μπούμε στα πλέι οφ, δεν έχουμε τόσες επιλογές όσες ο Παναθηναϊκός” είπε ο κόουτς Νιόπλιας. Σωστός. Αλλά... 0 τελικές σε ολόκληρο ημίχρονο; Μία ευκαιρία σε 94 λεπτά; Κοντοές – Κυβρακίδης στη δεξιά πτέρυγα; Με Νάνο – Κλωναρίδη έπαιζαν, όχι με Γεωργάτο – Τζόρτζεβιτς, ούτε με Μαρσέλο - Μπέιλ. Πρώτο πάτημα αντίπαλης περιοχής στο 43'; Εννιά αποκρούσεις ο γίγας Γκορμπούνοφ; Ο Νιόπλιας προφανώς ξέρει καλύτερα. Θα φανεί στα δύο προσεχή ματς με τον Αστέρα. Αλλά αν ο Ατρόμητος χωρίς τον Πίτου έχει κατοχή 22% (στο α' μέρος), τότε μάλλον χρειάζεται 3 μεταγραφές μέσων του χρόνου...
Υ.Γ. 2: Σε δεύτερο διαδοχικό ματς των πλέι οφ ο Παναθηναϊκός αδικείται όσο το σκορ είναι 0-0. Μετά το 1-0 και το 2-0, Βοσκάκης και Αρετόπουλος ήταν υβρίδιο Κολίνα – Μερκ – Ροσέτι. Τα χθεσινά του Αρετόπουλου, πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, δεν κρύβουν κατά τη γνώμη μου “πολιτική”, όπως αβίαστα θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει για τα σφυρίγματα του Βοσκάκη στην Τρίπολη μέχρι το 45'. Θεωρώ, μάλιστα, πιο δύσκολη φάση στη ροή του αγώνα το γκολ του Ταυλαρίδη που αρχικά κατακυρώθηκε και εν συνεχεία ακυρώθηκε (δύσκολη, επειδή χρησιμοποιεί το χέρι του έναντι του Λαζαρίδη), συγκριτικά με το πασιφανές πέναλτι του Κοντοέ, που τραβάει τη φανέλα του Καρέλη (σε άλμα, άουτ η κεφαλιά) στο 42'. Αλλά στο Ελλάντα, αντί να επιβραβεύεται ο επιθετικός που δεν βουτάει, ούτε έχει στο ποδοσφαιρικό DNA του τη “μαιευτική μέθοδο” (όχι του Σωκράτη – τι ονομαστική σύμπτωση κι αυτή, μην σκαλίζουμε τώρα τα παλιά - αλλά του πέναλτι), συνήθως επιβραβεύονται οι “πέφτουλες”...
* Follow me o Twitter: Seretinio