Το γράφουν πλέον αρκετοί στα ξένα media. Κυρίως οι “ουδέτεροι”. Οχι οι Γάλλοι που διαφημίζουν με τρέλα κάθε χρόνο το “Ballon d' Or”. Υποστηρίζουν πως η “Χρυσή Μπάλα” έχει εξελιχθεί σε μια ποδοσφαιρική Eurovision. Οχι σε επίπεδο τηλεθέασης και δημοφιλίας. Στα κριτήρια της ψηφοφορίας. Κυρίως οι Αγγλοι, οι οποίοι παρεμπιμπτόντως δεν έχουν κερδίσει ποτέ τον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού (λέμε τώρα...) από το 1956 που καθιερώθηκε.

Ο Ρονάλντο, σου λένε, δεν ψηφίζει Μέσι ούτε στην τριάδα. Ψηφίζει τους συμπαίκτες του στη Ρεάλ: Ράμος, Μπέιλ, Μπενζεμά. Και το αντίστροφο: ο “κοντός” προτιμά τους συμπαίκτες του στην Αργεντινή Ντι Μαρία, Μασεράνο. Και τρίτο τον “κολλητό” του, τον Ινιέστα, που αν μη τι άλλο με Μπαρτσελόνα και εθνική Ισπανίας δεν διέπρεψε πέρυσι.

Ο Σβαϊνστάιγκερ ψήφισε μόνο Γερμανούς: Νόιερ, Λαμ, Μίλερ. Πρωτάθλημα και Μουντιάλ, σου λέει. Ο Φαλκάο προτίμησε τον συμπατριώτη του, Χαμές Ροντρίγκες ως κορυφαίο, ο Κομπανί ψήφισε Κουρτουά και Αζάρ. Κι ο Μαρτίνο τρεις παίκτες του (Μέσι, Ντι Μαρία, Μασεράνο) και ο Ντούγνκα τον Νεϊμάρ (!) και ο Λεβ τρεις Γερμανούς και ο Χίντινγκ κορυφαίο τον Ρόμπεν.

Είναι έτσι όμως; Είναι η διαδικασία ψηφοφορίας της Χρυσής Μπάλας τόσο “μπλοκαρισμένη” όπως της Eurovision; Είναι τα αποτελέσματά της προϊόν “φιλικών” ή “ταμπού” ψήφων; Οχι βέβαια!

Να επιλέξει ο Μέσι τον περυσινό Ινιέστα στην τριάδα είναι ψήφος “Ελλάδα – Κύπρος”. Η' “Ρουμανία – Μολδαβία”. Να προτιμήσουν οι προπονητές "δικούς" τους παίκτες και όχι κάποιον άλλο που αξίζει μια θέση στην τριάδα, συμβαίνει κάθε χρόνο. Είναι όμως ελάχιστο το ποσοστό των “μπετοναρισμένων” ψήφων. Οχι όπως στη Eurovision, όπου σπανίως σπάνε τα τρία μπλοκ: σκανδιναβικό, γιουγκοσλαβικό, σοβιετικό.

Αυτούς ψήφισαν Κριστιάνο, Μέσι και Τοροσίδης

Για τη “Χρυσή Μπάλα” ψηφίζουν οι προπονητές και οι αρχηγοί των εθνικών ομάδων ΟΛΩΝ των μελών της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας που είναι πλέον 209, ενώ προστίθενται και οι ψήφοι εκπροσώπων των μέσων ενημέρωσης (η πλειονότητα ανταποκριτές του “France Football”), οι οποίες εφέτος ήταν 181. Συνεπώς;

Το ποσοστό των “ουδέτερων”, οι οποίοι ουσιαστικά καθορίζουν πέρα από “χαριστικές” ή “φιλικές” προτιμήσεις το τελικό αποτέλεσμα στη FIFA, είναι πολύ μεγαλύτερο από το αντίστοιχο των “ανεξάρτητων” ψήφων στην Eurovision. Από το αντίστοιχο, δηλαδή, εκείνων οι οποίες κάθε χρόνο καταθέτουν τηλεοπτικά τις προτιμήσεις τους για τους πόσους “πουάν” δίνουν σε κάθε τραγούδι, ανεξάρτητα από φιλίες, συμφέροντα, γεωγραφία, πολιτική, “γραμμή”.

Η τρίτη Χρυσή Μπάλα για Κριστιάνο Ρονάλντο

Σε τελική ανάλυση, η Eurovision είναι ένα τηλεοπτικό πανηγύρι που μάθαμε να γουστάρουμε για μια βραδιά. Τα τελευταία χρόνια, με τους προκριματικούς, για δύο βραδιές. Με μπόλικο χρήμα από πίσω, αλλά χωρίς δεδομένα κριτήρια αξιολόγησης. H “Xρυσή Μπάλα” είναι ένα βραβείο χωρίς εκατομμύρια τηλεθεατών (μέχρι τώρα, διότι... πού ξέρεις στο άμεσο μέλλον;). Με κριτήρια “χειροπιαστά” για κάθε παίκτη και προπονητή.

Αν οι Αγγλοι έλεγαν ότι ο Cristiano είναι ο Sakis του ποδοσφαίρου, ναι, θα το ενστερνιζόμουν. Για χίλιους λόγους! Να παρομοιάζουν, όμως σημαντικά βρετανικά media το “Ballon d' Or” με τη Eurovision θυμίζει το συμπλεγματικό ζηλόφθονο πείσμα τους που απέχει έτη φωτός από το λατρεμένο αυτοσαρκαστικό χιούμορ με το οποίο συνήθως περιβάλλουν σχολιογραφικά την εθνική Αγγλίας.

* Follow me on Twitter: Seretinio