Δεν μπορεί υπό πίεση!

Κατά πρώτο λόγο, αξίζουν πολλά μπράβο στην Ξάνθη και στον ΠΑΣ Γιάννινα. Περισσότερα στην Ξάνθη που κλήθηκε να αντιμετωπίσει έναν Παναθηναϊκό στα… χάι του (και αυτό της έκανε καλό). Αμφότερες, βέβαια, βρήκαν τους αντιπάλους τους με βασικές απουσίες.

Του Μάρκους Μπεργκ από τη μια, των Ρατς, Μακ, στόπερ από την άλλη. Όμως νίκησαν και καθαρά και παίζοντας ποδόσφαιρο! Χωρίς ξύλο και «πούλμαν», τα οποία είναι θεμιτά. Με τακτική, με ευκαιρίες, με τελικές προσπάθειες, με πλάνο, με πάθος.

Επειδή για τον ΠΑΟΚ έχουμε σημειώσει την αδυναμία του να σηκώσει τρία καρπούζια, την έλλειψη «βάθους» και τη λανθασμένη διαχείριση υλικού από τον Αγγελο πριν καν τη νίκη στο Φάληρο (τις συνέπειές της είδαμε απλώς αργότερα…), ας σταθούμε στην πρώτη τεσσάρα του Παναθηναϊκού μετά από έξι χρόνια στο πρωτάθλημα. Τεσσάρα που θα μπορούσε να ήταν και πενταρο-εξάρα αν είχαν ευστοχήσει Σολτάνι – Καπετάνος στα δοκάρια τους. Για να «κάτσει» τέτοιο αποτέλεσμα εναντίον τέτοιας ομάδας πρέπει να συντρέξουν ταυτόχρονα πολλοί λόγοι. Και αυτό συνέβη χθες…

1. Η απουσία του Μπεργκ: είχαμε αναφέρει και στο προηγούμενο κείμενο, αμέσως μετά τα τρία χαμένα τετ α τετ του Σουηδού εναντίον του Πανθρακικού, πόσο και γιατί είναι τόσο σημαντικός για την ομάδα του, ακόμη και όταν αστοχεί ή δεν είναι σε top φόρμα. Ειδικά, δε, σε δύσκολα παιχνίδια όπως το χθεσινό, ο Παναθηναϊκός τον χρειάζεται ακόμη περισσότερο. Και μην πει κάποιος ότι οι Πράσινοι ηττήθηκαν λόγω της αμυντικής λειτουργίας τους. Διότι η παρουσία του Σουηδού προσθέτει πολλά σε αγωνιστικό εγωισμό, winning spirit, αυτοπεποίθηση. Όχι μόνο «ποδοσφαιρικά».

2. Η κάτω του μετρίου ή και κάκιστη απόδοση του 90% της ενδεκάδας. Διακριθέντες μόνο ο Καρέλης και ο Θανάσης Ντίνας που έδωσε δύο ασίστ (μια έγινε γκολ του Καρέλη, μία όχι στο τετ α τετ Πέτριτς – Κυριακίδη στο 67’ για το 4-3). «Επέπλευσε» ο Στιλ που δεν ευθύνεται για τα γκολ και έκανε και μια «χαϊλάιτ» απόκρουση στο 2-0 του 16’.

3. Η υπερτίμηση του momentum της ομάδας του από τον Αναστασίου και το αναποτελεσματικό στήσιμο της ενδεκάδας, με λανθασμένες επιλογές. Το χειρότερο εφετινό ματς για τον ΠΑΟ ήρθε μετά το καλύτερο. Από τεσσάρα σε τεσσάρα! Και ένας κόουτς που έχει δείξει πως λατρεύει το rotation, έβαλε τους 10/11 συγκριτικά με τον αγώνα εναντίον του Πανθρακικού! Αν έπαιζε και ο Μπεργκ (Κλωναρίδης), ίσως να ήταν 11/11 ίδιοι, παρότι στο προηγούμενο ματς έχει κάνει όλες τις αλλαγές μετά το 80’. Εχει τη λογική της η επιλογή. Όμως δεν του βγήκε. Όπως και το σχήμα, εναντίον ομάδας που παίζει με δύο αμυντικούς μέσους και έχει τετράδα πολύ κινητική μεταξύ των γραμμών χωρίς τη μπάλα (Καπετάνος – Κλέιτον – Σολτάνι – Λουσέρο).

4. Τα δύο γρήγορα γκολ στις δύο πρώτες φάσεις της Ξάνθης και οι χαμένες ευκαιρίες του Ζέκα για το 2-2 στην εκπνοή του α΄ μέρους και του Πέτριτς και για το 4-3 από 4-1 μέσα σε τρία λεπτά!

Αυτές ήταν συνοπτικά οι αιτίες για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Όμως το «ειδικό», το «ένα» αποτελεί πάντα μια συνιστώσα. Και πρέπει να μπαίνει μέσα στο «γενικό», το «κάδρο», προκειμένου μια ομάδα να βελτιώνεται από τις «στραβές» και τα λάθη της. Αν θέλαμε να «σκάψουμε» λίγο περισσότερο στον Παναθηναϊκό με αφορμή τη χθεσινή δεύτερη τεράστια ευκαιρία να προσεγγίσει την κορυφή θα λέγαμε ότι…

1. Επειδή δεν έχει πολλές ισχυρές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, αποτυγχάνει στα «must win» παιχνίδια. Τέτοια ήταν εφέτος βασικά τρία: η ρεβάνς με την Σταντάρ Λιέγης, το ματς με τον Αστέρα Τρίπολης και το χθεσινό. Πέρυσι τα κατάφερε με μπόλικο άγχος στην παράταση επί του ΟΦΗ (ρεβάνς ημιτελικών) και στον τελικό Κυπέλλου που του... έκατσαν και όλα (χαμένες ευκαιρίες ΠΑΟΚ για ισοφάριση, 3-0 με δύο φάσεις στην αρχή του β΄ μέρους, άντε γεια). Αυτός ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα που λειτουργεί καλύτερα ως οργανισμός χωρίς συνθήκες πίεσης. Εξ ου και η περυσινή νίκη στο Φάληρο, η εφετινή στην Τούμπα (και η περυσινή εμφάνιση με χαμένο πέναλτι στο ίδιο γήπεδο) όταν κατεβαίνει ως «αουτσάιντερ»! Ακόμη και μετά το Εστορίλ, όταν πήγε στο Κορωπί για «κράξιμο με τακτ» αντιπροσωπεία οπαδών, ήττα ακολούθησε, από τον ΟΦΗ! Την έξτρα πίεση δεν την αντέχει αυτός ο Παναθηναϊκός. Μετά και την ήττα στο Φάληρο, όταν τον είχαν όλοι «ξεγραμμένο» και δεν τον… υπολόγιζαν, πήγε και έσκασε δυο πειστικά τρίποντα με Ατρόμητο και ΠΑΟΚ και ξεκίνησε την «αντεπίθεση», μέχρι χθες…

2. Οσοι (ξένοι) παίκτες υπάρχουν με προσωπικότητα, πλην του Μπεργκ ίσως και του Σίλντενφελντ, δεν αισθάνονται βαριά ευθύνη για πρωταθλητισμό. Και δεν τους την έχει μεταφέρει κάποιος. Ισως επειδή οι απαιτήσεις ήταν από την αρχή της σεζόν διαφορετικές. Ισως επειδή το προπονητικό τιμ έχει αντιληφθεί ότι αυτό το σύνολο πάει καλύτερα με το «καρότο» και όχι με το «μαστίγιο». Άλλο το τραγούδι στην κερκίδα, το όνειρο, η προσδοκία και η βαθμολογία, άλλο η πραγματικότητα. Άλλο το «παίζω τη μπάλα μου», άλλο το «κατεβαίνω για να νικήσω κι ας μην παίξω αυτό που έχω μάθει».
   

3. Χθες, όπως και στην Τρίπολη, παρά τις δεδομένες προβληματικές αμυντικές συνεργασίες/λειτουργίες/ατομικές αδυναμίες, ο Παναθηναϊκός «απλώθηκε». Πήγε να παίξει ανοιχτά. Χωρίς τον Μπεργκ. Όχι όπως στην Τούμπα και στο «Γ. Καραϊσκάκης», όταν προσπάθησε να είναι πιο συμπαγής (σωστή επιλογή, στην Τούμπα τα κατάφερε, στο Φάληρο όχι γιατί ο Μίτσελ πήγε επίσης σωστά απλώς να πάρει το τρίποντο και δεν ανοίχθηκε). Τότε είχε παίξει με τις γραμμές πιο κοντά στο μισό του γηπέδου και προσπάθεια για στοχευμένες αντεπιθέσεις, χωρίς τον Μπεργκ πάλι. Χθες το πλήρωσε ακριβά, όπως έπρεπε βάσει απόδοσης και με τον Αστέρα. Όταν δεν παίζει μαζί η τριάδα Μπεργκ – Καρέλης – Ατζαγκούν που πρεσάρει «ψηλά» και σωστά, ο ΠΑΟ πάντα έχει περισσότερα προβλήματα αμυντικά. Διότι η μπάλα περνά πολύ πιο εύκολα στη δεύτερη και τρίτη ζώνη του γηπέδου. Και όταν φτάνει στην περιοχή του, είναι θέμα συγκέντρωσης, ικανότητας ατομικής και συνεργασίας. Οσο πιο πολλές φορές φτάνει εκεί, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες λάθους (κόρνερ, σουτ, σύγχυση, ταλέντο επιθετικών αντιπάλων) όπως σε όλες τις ομάδες.

Μπορεί να προκαλέσει και ένα όφελος στον Παναθηναϊκό αυτή η βαρύτερη επί Αναστασίου ήττα. Να τον κάνει να… αποφασίσει αν λειτουργεί και αγωνίζεται για να κερδίσει την ευκαιρία για κυνήγι που τού παρουσιάστηκε (βασικά από τις «γκέλες» του Ολυμπιακού) ή θα συνεχίσει στη σεζόν με την κασέτα «κάθε ματς ξεχωριστά - ταμείο στο τέλος». Αν θα αποφασίσει να δοκιμάσει το διαφορετικό, να χορέψει στον ρυθμό της πρόκλησης 100% και να βάλει πίεση στον εαυτό του αλλάζοντας ρότα συγκριτικά με το αρχικό πλάνο ή θα πορευτεί στον «δίχως άγχος» δρόμο, ο οποίος πέρυσι τον οδήγησε σε επιτυχία. Το δίλημμα αφορά και τη διοίκηση (μεταγραφές), μα κυρίως τα αποδυτήρια

Επισημαίνεται ότι οι τρεις πρώτοι έχουν μοιραστεί τους βαθμούς στα μεταξύ τους ματς, συνεπώς η πορεία καθενός ως τώρα ορίζεται από τις επιδόσεις τους στα ματς με θεωρητικά υποδεέστερους αντιπάλους. Και ότι, επιπρόσθετα, ο Παναθηναϊκός καυχιέται για το «ρόστερ 22 παικτών» και δεν θα έχει «ευρωπαϊκό» βάρος στον β’ γύρο, όπως και πέρυσι, όταν είχε διαγράψει πορεία και είχε βαθμοθηρία πρωταθλητισμού στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

• Υ.Γ. Ότι ο Ντάνιελ Πράνιτς έπαιξε χθες 94 λεπτά, ανάγεται στη σφαίρα των ανεξήγητων αυτής της ποδοσφαιρικής ανθρωπότητας.
  

• Follow me on Twitter: Seretinio