Εσπασε κάθε ρεκόρ ο Παναθηναϊκός. Μόλις 20 ημέρες μετά τη λήξη της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου στην οποία έχει αποκτήσει εννέα (!) παίκτες, ο ανώνυμος φίλος της ομάδας διαβάζει τις εφημερίδες και σκέφτεται τις μεταγραφές του καλοκαιριού! Από το ένα – αριθμητικό – ρεκόρ, στο άλλο, το ημερολογιακό!

Διαβάζει για αριστερό μπακ, για αμυντικό μέσο, για «οκτάρι» (έχει πάρει Αμπέντ – Λουντ – Εβανζτσελίστα σε επτά μήνες!). Κοντά στις Απόκριες θα διαβάζει και για παρτενέρ του Μπεργκ. Το Πάσχα θα διαβάζει και για πιθανούς αντικαταστάτες του Σουηδού αν αποχωρήσει το καλοκαίρι μετά από μια τριετία στο Τριφύλλι και ένα αξιοπρεπές Euro στα γαλλικά γήπεδα.

Ακούγεται αλλόκοτο, αλλά – να ξέρετε – είναι φυσιολογικά όλα αυτά. Και οι μεταπτώσεις στην απόδοση και τα πάνω – κάτω στα αποτελέσματα, όπως είχαμε αναφέρει ότι επρόκειτο να συμβεί σε μια ομάδα καινούρια ουσιαστικά, που περπατά στην κινούμενη άμμο ενός μεταβατικού σταδίου μέχρι την… επόμενη καινούρια ομάδα, το καλοκαίρι. Φυσιολογικό είναι επίσης να μπαίνει στο γήπεδο για πρώτη φορά ένας 21χρονος Βραζιλιάνος και να δίνει κουτουλιά για αποβολή μόλις 15 λεπτά μετά την είσοδό του.

Τα παράλογα συμπτώματα

Φυσιολογικό είναι να μην συγκρατείται ο Ζέκα. Να κλαδεύει από πίσω στο 87’ τον Τζαβέλλα για «μαρς» αποβολή ο Μπεργκ, χωρίς να σκεφτεί ότι μπορεί να δει από τον καναπέ του το ματς με την ΑΕΚ. Να μένει εκτός 18άδας ο Νάνο και ο Παναθηναϊκός να μην έχει ούτε έναν ακραίο μπακ για αλλαγή κατά τη διάρκεια του ματς, αλλά να διαθέτει τρεις επιθετικογενείς στον πάγκο του (Βιγιαφάνιες, Μαμούτε, Κλωναρίδης). Να παίζει ο Εσιέν τρία 90λεπτα σε 7 μέρες και μετά από δύο εβδομάδες να είναι αναπληρωματικός του Τάσου Λαγού! Να φεύγουν στο εξωτερικό με άδεια από την ΠΑΕ για έξτρα διάγνωση στους τραυματισμούς από παλιούς γιατρούς τους ο Μπεργκ και ο Πέτριτς.

Φυσιολογικό είναι να προπονείται με τους πιτσιρικάδες στο β’ γκρουπ ένας Γερμανός δεξιός μπακ που αποκτήθηκε μόλις πριν από έξι μήνες για να δώσει λύση σε ένα από τα βασικά ποδοσφαιρικά προβλήματα της ομάδας, να μπαίνει στην μαύρη λίστα και να αποχωρεί το βασικό «δεκάρι» στην αρχή της σεζόν.

Nα πληρώνει 41 συμβόλαια, να μην ακούγεται ούτε «κιχ» πλέον για την Ακαδημία, να μην πουλά αντί 3 εκατ. Ευρώ το καλοκαίρι (που θα είχε χρόνο και για επάξιο αντικαταστάτη), αλλά αντί 2,2 εκατ. Ευρώ τον χειμώνα τον καλύτερο «μαθητή» της διετίας. Να κάνει 18 μεταγραφές στην ίδια σεζόν, αλλά ισχυρότερη ποδοσφαιρική προσωπικότητα (όχι κατ΄ όνομα, αλλά μέσα στο γήπεδο) να είναι ένας Πορτογάλος που επέλεξε πριν από πέντε χρόνια ο Ζεσουάλδο Φερέιρα.

Το πάθημα δεν γίνεται μάθημα

Αξιόλογος – αν μη τι άλλο - προπονητής ο Πορτογάλος. Με τίτλους στην Πόρτο, με «εγώ», με ωραίες ιδέες, με πάθος, με πλάνο. Όταν, όμως, του… παραδόθηκε «εν λευκώ» ο Παναθηναϊκός, τα έκανε μαντάρα. Σε έναν Παναθηναϊκό με πρόεδρο τον Γιάννη Αλαφούζο και τεχνικό διευθυντή – μάναζτερ – προπονητή ουσιαστικά τον Ζεσουάλδο. Στον… προθάλαμο αυτής της κατάστασης βρίσκεται και τώρα ο Παναθηναϊκός. Τρία χρόνια αφού η ομάδα που έστησε ο Φερέιρα και έκλεισε τη σεζόν με τον Γιάννη Βονόρτα, τερμάτισε ισόβαθμη με την Ξάνθη στην 6η θέση και τελικά έμεινε εκτός Ευρώπης μετά 16 χρόνια.

Τα έκανε μαντάρα εκείνη τη σεζόν ο Ζεσουάλδο για δύο λόγους. Ο πρώτος, επειδή είχε την υπερεξουσία. Τον απόλυτο έλεγχο. Τη διοίκηση των πάντων. Την αίσθηση ότι δεν αξιολογείται από κανέναν εντός του κλαμπ. Ο δεύτερος, επειδή… έχασε το μυαλό του, όντας υποχρεωμένος (το ήθελε) να ασχολείται με τα πάντα. Τώρα, είναι ακριβώς στο ίδιο σημείο ο Αντρέα Στραματσόνι. Χωρίς, μάλιστα, να διαθέτει και την πείρα του Ζεσουάλδο.

Κάπως έτσι την «πάτησε» ο Γιάννης Αλαφούζος και με τον Αναστασίου. Όταν – ουσιαστικά – και όχι σ’ αυτό που φαινόταν «έξω», είχε ο προπονητής τον πρώτο και τελευταίο λόγο για τα περισσότερα θέματα. Όταν ο πρόεδρος «ακύρωνε» ουσιαστικά τον τεχνικό διευθυντή του τη στιγμή που του είπε ότι έπρεπε να αλλάξει ο κόουτς, μετά την Γκαμπάλα. Αφού την προηγούμενη σεζόν είχε «ακυρώσει» και τον προηγούμενο τεχνικό διευθυντή του που τού έλεγε πέρυσι ότι η ομάδα χρειαζόταν ενίσχυση με παίκτες – προσωπικότητες, αλλά ο Παναθηναϊκός έμενε με Μπούι και Μπερίσα.

Η "big picture" για το μέλλον

Το ματς με τον ΠΑΟΚ είναι μια πινελιά στο «μεγάλο κάδρο». Κάποια – λιγοστά – ματς θα τα «πάρει» ο προπονητής κατά τη διάρκεια μιας σεζόν, κάποια – λιγοστά – θα τα χάσει με τις κινήσεις και τις επιλογές του από τον πάγκο κατά τη διάρκειά τους. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να νικήσει την ΑΕΚ. Μπορεί να κάνει τρεις – τέσσερις σερί νίκες, να πάει καλά στα πλέι οφ με Σάντσεθ και Μπουμάλ. Ποιος ξέρει; Ουδείς. Γιατί όταν λείπουν οι σταθερές δομές και αρχές «πάνω», λείπουν και «κάτω», στην ομάδα.

Στον μεγάλο πίνακα, λοιπόν, σημασία έχει πως στο κλαμπ δεν υπάρχει άνθρωπος για να συζητήσει ποδοσφαιρικά και να κρίνει τον προπονητή, με γνώση και ευθύνη. Σημασία έχει πως η μόνη πίεση που νιώθει ο Στραματσόνι είναι αυτή που βάζει ο ίδιος στον εαυτό του με στόχο τη βελτίωση και τα «Go Italy» που ακούστηκαν νωρίς – νωρίς στη Λεωφόρο. Αυτή, η οπαδική, δεν είναι «υγιής» πίεση. Είναι η πίεση των αποτελεσμάτων, είναι το θυμικό, είναι το πάθος, η αγάπη και ο πόνος για την ομάδα.

Η ωφέλιμη πίεση είναι η ποδοσφαιρική κουβέντα. «Γιατί να πάρουμε τον Μαμούτε;». «Πώς θα κρατήσουμε τον Εβαντζελίστα αν μας κάνει;». «Τι σκέφτεσαι να κάνεις με τον Εσιέν;». «Πώς σκέφτεσαι να διαχειριστείς τον Μπεργκ;». «Τι θα κάνεις με τον Πράνιτς που αποδοκιμάζεται;». «Τι δεν σου αρέσει στον Νάνο;» «Τι θα παίξουμε και πώς σκέφτεσαι να υπηρετήσεις το αγωνιστικό πλάνο σου από τον Γενάρη και μετά;».

Αυτά και πολλά άλλα (ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα αναφέρθηκαν μόνο) είναι ποδοσφαιρικά και εταιρικά ερωτήματα. Είναι ζητήματα που θέτει στον προπονητή ο τεχνικός διευθυντής, πάνω στη συνεργασία τους. Ο τεχνικός διευθυντής του οποίου τον διακριτικό «έλεγχο» πρέπει να αισθάνεται κάθε προπονητής σε κάθε οργανωμένο κλαμπ. Αν δεν είναι ο τεχνικός διευθυντής, ας είναι το Δ.Σ. Αν δεν είναι το Δ.Σ., ας είναι ο πρόεδρος, αν αυτός λέγεται Μπεκενμπάουερ. Πρέπει να υπάρχει έστω ένας με ποδοσφαιρική γνώση, που θα έχει την ευθύνη και της αξιολόγησης του κόουτς και του «ελέγχου» του και των αποφάσεων.

Στον Παναθηναϊκό άνθρωπος που θα συγκεντρώνει ΟΛΑ αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει. Ο Γιάννης Αλαφούζος, ο Χρήστος Παναγόπουλος και η Αθηνά Μπαλωμένου δεν διαθέτουν τις γνώσεις. Ο Δημήτρης Σαραβάκος δεν θέλει την ευθύνη. Ο πρόεδρος της «Συμμαχίας», Τάκης Οικονομόπουλος, έχει άλλο ρόλο. Συνεπώς;

Συνεπώς, ο Παναθηναϊκός προχωράει και… όπου βγει. Με το όποιο ταλέντο του προπονητικού τιμ και των παικτών του, με τον ζήλο και το πάθος των διοικούντων του, με την αγάπη των φίλων του. Όχι, όμως, ως σοβαρό κλαμπ.

Follow me on Twitter: Seretinio