Ένα "κανονάκι" για μια καλύτερη "ζωή"
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τα δεδομένα και τα ζητούμενα της πρόκρισης του Παναθηναϊκού, όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά το 0-0 στη Λιέγη.
Από τη μια πλευρά, υπάρχει το χειροπιαστό δεδομένο της πρόκρισης επί του ΟΦΗ. Ρεβάνς κι αυτή, στη Λεωφόρο. Σύμφωνοι, οι Κρητικοί δεν είναι Σταντάρ Λιέγης. Μα, από την άλλη, ο Παναθηναϊκός είχε κληθεί να διαχειριστεί ήττα, όχι ισοπαλία. Και τα κατάφερε με… αίμα. Αίμα στο σώμα, πόνος στο μυαλό.
«Να μην κάνω λάθος, να μην δεχθώ γκολ». Ηταν τόσο συγκεντρωμένος, ισορροπημένος και ώριμος σε εκείνο το ματς, που σε ολόκληρο το 90λεπτο, δέχθηκε μία ευκαιρία. Το «άδειασμα» του Μπούρμπου στον Αμπεϊντ, η σέντρα από δεξιά, η άστοχη κεφαλιά του Παπάζογλου στο 29’. Η δεύτερη μεγάλη ευκαιρία του ΟΦΗ καταγράφηκε στην παράταση, με την κεφαλιά του Νούνιες στο δοκάρι, αφού οι Πράσινοι είχαν χάσει τρία γκολ κι άλλα τρία μαζεμένα «αχ» του Τάσου Λαγού στις καθυστερήσεις για το 2-0.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η ιστορία. Κάθε ματς συνθέτει ένα μικρό σενάριο και καθένα αποθηκεύεται στην ταινιοθήκη του συλλόγου. Η ιστορία λοιπόν – και όχι η «παράδοση» - λέει ότι ο Παναθηναϊκός εδώ και 11 χρόνια κωλώνει μετά από εκτός έδρας ισοπαλία. Δυο φορές στη Λεωφόρο: Το 2004 με την Οσέρ 0-1 από 0-0 και το 2008 1-1με τους Ρέιντζερς, πάλι από 0-0, στη Σκωτία!
Το 2009, ο πιο επώδυνος αποκλεισμός από τη Βιγιαρεάλ στο ΟΑΚΑ, μετά το 1-1 στην Ισπανία. Τεράστια χαμένη ευκαιρία για τον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Πέρασε το «Κίτρινο Υποβρύχιο» του Αριέλ Ιμπαγάσα με 1-2 στο ΟΑΚΑ και αποκλείστηκε εν συνεχεία από την Αρσεναλ. Τελευταία αποτυχία το 2011, επί Ζεσουάλδο. Η ισοφάριση στο 91’ εκτός έδρας από την Οντένσε, η υποτίμηση των Δανών στην ρεβάνς, το «σκάσιμο» στο τρέξιμο, τα λάθη κόουτς και παικτών, έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα: 3-4.
Είναι παιχνίδι «μυαλού» λοιπόν, η ρεβάνς της Τρίτης. Θέμα εξυπνάδας, υπομονής και επιμονής, συγκέντρωσης, λεπτομερειών και διαχείρισης. Και κερκίδας – γιατί όχι. Στα δύσκολα: αν ο Παναθηναϊκός δεχθεί γκολ. Συμβαίνει κι αυτό και πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για το 0-1 ή για το 1-1 στη ροή της αναμέτρησης. Τότε πρέπει να «μιλήσει» η εξέδρα. Και σε κάθε φάση ξεχωριστά. Με ενθάρρυνση, όχι με πίεση. Με «πάμε», όχι με γκρίνια. Το «καμίνι η Λεωφόρος» και τα «sold out στο ΟΑΚΑ» τα έχουμε ακούσει και το θυμόμαστε αμέτρητες φορές. Και στους τέσσερις τελευταίους αποκλεισμούς. Η κερκίδα, όμως, δεν παίζει μπάλα. Δίνει την ώθηση, το κάτι παραπάνω.
Από τη μια ο Παναθηναϊκός. Ο «δεμένος» και ομοιογενής, χωρίς μεταγραφική ενίσχυση παρούσα. Που έμαθε πέρυσι πρώτα να παίζει επίθεση και μετά άμυνα. Που πιάνει από το λαρύγγι τον αντίπαλο στη Λεωφόρο. Που διδάχθηκε να χτίζει τις επιθέσεις από «πίσω», να παίζει γρήγορα και με ένταση, με δυο εσωτερικούς μέσους, χωρίς κλασικό εξτρέμ, και με δυο επιθετικούς. Που στηρίχθηκε όλη τη σεζόν αφάνταστα στα «οκτάρια» του: τον Ζέκα, τον Πράνιτς και τον Αμπεϊντ. Σ’ αυτούς θεμελιώθηκε όλος ο μηχανισμός, όταν ο Αναστασίου βρήκε τον ρόλο που ταιριάζει στον καθένα. Τώρα, του λείπουν ο… ένας και μισός.
Διότι ο Κροάτης δεν είναι ακόμη στο 100%. Θα είναι, όμως, πιο φρέσκος στη Λεωφόρο, εν αντιθέσει με τον Μέντες που θα παίξει, ακολουθώντας συντηρητικό πρόγραμμα αυτές τις μέρες. Μια ομάδα που συνήθως δέχεται και δημιουργεί ευκαιρίες και γκολ. Όπως και η Σταντάρ. Ενας Παναθηναϊκός που μοιάζει πιο ώριμος πια αμυντικά, που παίζει στην επίθεση 3-5-2 (με τους δυο στόπερ και τον Μέντες στους «3») και άμυνα με 4-5-1 (με τον Πέτριτς και τον Ατζαγκούν ή τον Κλωναρίδη και τον Καρέλη όπως θα ήθελαν πολλοί, πίσω από τον Μπεργκ).
Στη Λιέγη εμφάνισε δύο πρόσωπα. Πρώτο 15λεπτο μαχητικό και αποφασιστικό: «να μην ψαρώσουμε». Μετά, όμως, μέχρι το 45’, παθητικότητα, χαμένες δεύτερες μπάλες, υπερβάλλων σεβασμός στον αντίπαλο, κάτω από τη βάση στην κυκλοφορία της μπάλας και το επιθετικό tranistion, ατομικά λάθη. Το δεύτερο ημίχρονο, «οδηγός» για τη ρεβάνς. Πιο ψηλά οι γραμμές, καλύτερες κινήσεις των μέσων χωρίς τη μπάλα, περισσότερα στηρίγματα στο passing game, λιγότερα λάθη, πείσμα/συγκέντρωση/δεύτερες μπάλες και ως εκ τούτων έλεγχος του ματς και ευκαιρίες. Επιβλήθηκε. Στο πρώτο ημίχρονο παρακολουθούσε υποταγμένος στην αύρα και την επιθετικότητα των Βέλγων.
Η Σταντάρ μπορεί να σκοράρει ανά πάσα στιγμή, ακόμη και ενάντια στη ροή του ματς: φάνηκε στο 91’, με τον Εζέκιελ. Δεν θα έχει τον Νιγηριανό φορ. Θα παίξει πιθανότατα ο νιόφερτος, πρώην συμπαίκτης του Γιώργου Σαμαρά στην Σέλτικ, 20χρονος Τoni Watt. Και για να μην έχουμε «βρετανικά» λεξιπαίγνια τύπου «What the fuck» στα πρωτοσέλιδα της Τετάρτης, έχει «σκαναριστεί» και ο νεαρός που έγινε γνωστός στην προπέρσινη νίκη της Σέλτικ επί της Μπαρτσελόνα, με 2-1.
Μια ομάδα αλλοπρόσαλλη, με ποδοσφαιρική ταυτότητα, αλλά δίχως «χαρακτήρα» η Σταντάρ. Που δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να στάξει ένα «ξερό» 1-3 στις αντεπιθέσεις, αλλά και να ηττηθεί εύκολα 3-0, αν δεχθεί πρώτη γκολ και «λυγίσει». Με επικίνδυνους αλλά και «φρου – φρου με αρώματα» ακραίους (Μπιά – Καρσελά), με τον έμπειρο «κρυφό» Ντε Καμάργκο και με φορ ερωτηματικό. Με πολλά αμυντικά προβλήματα. Η τετράδα της μια χαρά είναι. Ειδικά οι «αθλητικοί» στόπερ της. Αλλά στη συμμετοχική διαδικασία της άμυνας, οι «μπροστινοί» δεν είναι οι πιο… φιλότιμοι και στο κέντρο της απουσιάζουν οι δυο παίκτες που πούλησε και οι δυο τραυματίες. Κάπως έτσι «λύγισε» στο δεύτερο ημίχρονο του πρώτου αγώνα. Με την υπεραριθμία του Παναθηναϊκού στη μεσαία γραμμή. Μια ομάδα «σούπερ μάρκετ».
Ένα κλαμπ στο οποίο εκείνος που υπογράφει, ξέρει ότι παίζει για τη μεταγραφή του. Στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στη Γαλλία, σε μια από τις ομάδες του Ντισατελέ, μέχρι και στο Κατάρ, όπου πάει ο Εζέκιελ αντί οκτώ εκατ. ευρώ. Πιο πειστικό διαβατήριο μεταγραφής από τα «ευρωπαϊκά» ματς δεν υπάρχει και το κίνητρό τους είναι δεδομένο.
Όμως παραμένει νεανικό σύνολο. Με πολλές αλλαγές. Θα έρθει με διαφορετικό φορ και κόπωση. Ματς την Τετάρτη, ματς εκτός έδρας αύριο (Κορτράικ), ταξίδι τη Δευτέρα, ρεβάνς την Τρίτη, εκτός έδρας. Πέρυσι σκόραρε και στα έξι (!) «ευρωπαϊκά» της μακριά από τη Λιέγη και σε 16 από τα 20 ματς πρωταθλήματος + πλέι οφ, με απολογισμό 11 νίκες – 5 ισοπαλίες – 4 ήττες. Δεν το λες και κακό… Μάλλον μοιάζει πιο επικίνδυνη όταν δίνει χώρους, ταυτόχρονα δε και πιο ευάλωτη στην πίεση.
Το ζευγάρι ήταν στο 50%-50% και πήγε απλώς στο 60%-40%, επειδή ο Παναθηναϊκός δεν σκόραρε στη Λιέγη. Ηταν περισσότερο μια «χαμένη ευκαιρία», φάνηκε και από τις δηλώσεις των πιο έμπειρων: του Αναστασίου, του Μπεργκ, του Πέτριτς, του Σίλντενφελντ. Με τον ΟΦΗ ο Παναθηναϊκός είχε διορθώσει το σφάλμα του. «Ημιτελικός» είναι κι αυτός με την Σταντάρ, μην γελιέστε.
Ο «τελικός» είναι ο επόμενος γύρος, για το διαβατήριο στους ομίλους του Europa ή του Champions League. Tότε, το έπαθλο ήταν η κούπα, η δόξα, η ανάταση του παναθηναϊκού φρονήματος. Τώρα είναι το χρήμα, το πρεστίζ, η ενίσχυση. Τα δένει ένας κρίκος. Η προσπάθεια και η δουλειά. Το εφετινό είναι η συνέχεια του περυσινού. Σε ανώτερο επίπεδο. Εξ ου και πιο δύσκολο, χωρίς μεταγραφές. Μα, για να πάει στην επόμενη πίστα, των μεταγραφών και της βελτίωσης/εξέλιξης του συνόλου, ο Αναστασίου και το τιμ του έχουν μόνο ένα «κανονάκι» πια, την Τρίτη. Όπως στον περυσινό ημιτελικό Κυπέλλου.
Follow me on Twitter: Seretinio
