Eίναι παράξενο καράβι ως αφεντικό ο Αλαφούζος. Ικανός να ακούσει τη γνώμη του καθενός για οτιδήποτε, αλλά ταυτόχρονα αφάνταστα απρόβλεπτος και τελικά απόλυτα συγκεντρωτικός στην τελική απόφαση. Μπορεί να καθίσει να συζητήσει με τον 55άρη περιπτερά του (λέμε τώρα…) για τον Μπούρμπο και τον Τριανταφυλλόπουλο, με έναν μπαμπά – οπαδό ή έναν 70χρονο φίλαθλο του Παναθηναϊκού έξω από τη Λεωφόρο για την «Παναθηναϊκή Συμμαχία», με τα στελέχη της Σταντάρ Λιέγης για την ανάπτυξη και λειτουργία μιας ομάδας της Jupiler League, με τους επικεφαλής των οργανωμένων οπαδών για τα καπνογόνα και την αυτοπροστασία της Λεωφόρου, με τον Αλέξη Τσίπρα για το κονδύλι της Περιφέρειας, με τους πάντες για τα πάντα.

Εχει ανοιχτά αυτιά και «ξερόλας» δεν το παίζει, ούτε καν σε θέματα που γνωρίζει καλά, όχι μόνο στα του ποδοσφαίρου. Όμως «at the end of the day» - που έλεγε και ο Τζίγκερ - την απόφαση την παίρνει εκείνος χωρίς να επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από όσους έχει ακούσει για συγκεκριμένο θέμα. Αναζητεί πάντα τη γνώμη των ειδικών και «αρμόδιων», μα συνήθως κάνει του κεφαλιού του στους τομείς όπου προϊσταται.

Και λατρεύει τις αλλαγές, σιχαίνεται την αίσθηση της «μονιμότητας», γουστάρει να δίνει ευκαιρίες σε νέους (ηλικιακά) ανθρώπους, «ντοπάρεται» με την αίσθηση της δημιουργίας, πολλές φορές θέλει να προκαλεί συνθήκες υγιούς συναγωνισμού μέσα στο «μαγαζί» του και δεν έχει κανένα πρόβλημα στο «ράβε – ξήλωνε» ακόμη και πολύ στενών συνεργατών και στελεχών στις εταιρείες του.

Αυτό δεν συνεπάγεται ότι είναι πάντα βραχύβια η θητεία όλων όσων αμείβονται από τον Αλαφούζο. Ειδικά στον Παναθηναϊκό, θα γκρεμιστούν φούρνοι αν – επί παραδείγματι – ακούσετε ότι με απόφαση του ίδιου, αποχωρεί η Αθηνά Μπαλωμένου ή ο Αγησίλαος Τουμαζάτος. Οι φούρνοι που δεν έπεσαν όταν αποχώρησε από τον ΣΚΑΪ και την ΠΑΕ Παναθηναϊκός ο Χρήστος Παναγόπουλος… Οι φούρνοι που δεν θα πέσουν αν κάποια στιγμή ακούσουμε ότι αποχωρεί ο Νίκος Νταμπίζας ή ο Γιάννης Αναστασίου. Κι ας τα κατάφεραν καταπληκτικά πέρυσι, γράφοντας τη δική τους ιστορία ως δίδυμο στην ιστορία του management ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας.

Ηταν από τις ελάχιστες φορές που η δουλειά και η προσπάθεια δυο στελεχών αναγνωρίστηκε από τα media πολύ πριν από τα αποτελέσματα, προτού ο Παναθηναϊκός κατακτήσει το Κύπελλο και την πρώτη θέση στα πλέι οφ: δείγμα ίσως ελάχιστης ωρίμανσης και των media… Θα αναγνωριστεί, ωστόσο, στο πραγματικό μέγεθός της η επιτυχία του διδύμου όταν κάποια στιγμή χωρίσουν οι δρόμοι τους από το Τριφύλλι και περάσουν χρόνια αρκετά. Τούτη τη στιγμή, αυτό το ενδεχόμενο δείχνει πιο κοντινό για τον τεχνικό διευθυντή, παρά για τον προπονητή. Πέρυσι, εκεί γύρω στον Σεπτέμβριο μετά το 3-0 από τον Πανιώνιο και την ισοπαλία με τον Πλατανιά, ήταν αντίστροφη η κατάσταση…

Για να λέμε τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως φαίνονται, οι ρεπόρτερ Παναθηναϊκού μαζί με την απόφαση πρόσληψης του Τάκη Φύσσα, περίμεναν και περιμένουν την παραίτηση του Νταμπίζα. Ισως και ο ίδιος ο Αλαφούζος, ο οποίος πέρυσι έφτασε στο σημείο να συγκρουστεί σφόδρα και ευθέως με τους επικεφαλής των οργανωμένων οπαδών, μέχρι του «Αν δεν θέλετε τον Νταμπίζα τότε να φύγω και εγώ, ελάτε εσείς στη θέση μου!».

Ηταν η 17 Μαϊου 2013, μια - από πολλές πλευρές- ιστορική συνέντευξη Αλαφούζου στον διαδικτυακό ραδιοσταθμό της «Θύρας 13». Τότε, είχε αναφέρει για πρώτη φορά και το όνομα του Τάκη Φύσσα, εξηγώντας ότι ο Νταμπίζας δεν ήταν η πρώτη επιλογή του: «Πρώτα από όλα είχα δει τον Λεωνίδα Βόκολο. Ήταν στην Εθνική Ελλάδος, είχε τα νέα τα παιδιά, δεν του έκανα πρόταση για να έρθει στον Παναθηναϊκό, αλλά θα ήμουν ευτυχής αν δεχόταν. Συζήτησα με τον Φύσσα, αντιλαμβάνομαι ότι ήταν δύσκολο να φύγει. Ζήτησα και από αυτόν γνώμες και πληροφορίες. Εξετάσαμε την λύση του Λυμπερόπουλου, μας είπε ότι θέλει να είναι μάνατζερ και εμείς ψάχναμε κάτι διαφορετικό. Ήρθαν αρκετοί ξένοι, αλλά δεν θέλαμε να επιλέξουμε κάποιον, γιατί είχα κακές εμπειρίες».

Περίπου έναν χρόνο μετά και αφού έληξε το συμβόλαιο του Φύσσα με την ΕΠΟ, ο 41χρονος (γεννημένος το 1973, όπως και οι Αναστασίου – Νταμπίζας!) είπε, χωρίς πολλά – πολλά, «ναι» στον Αλαφούζο. Είναι τεράστια τύχη τη σήμερον ημέρα να βρίσκεις δουλειά και μάλιστα σε αναγνωρίσιμο σύλλογο και δεδομένο πρόζτεκτ αμέσως μετά από απόλυση! Γιατί σ’ αυτά τα πόστα, οι δουλειές είναι λίγες και οι ευκαιρίες ελάχιστες. Η ελληνική αγορά μικροσκοπική και η τεράστια ξένη… αρνητική/απωθητική για έναν Ελληνα football manager/τεχνικό διευθυντή. Ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη έναν άνθρωπο στη θέση του Φύσσα. Γενικά έχει ανάγκη από περισσότερα στελέχη, σε αρκετά πεδία. Αν είχε ανάγκη, όμως, τον ίδιο τον Φύσσα, θα φανεί στο… χειροκρότημα.

Πέρυσι – το λέγαμε και το γράφαμε οι περισσότεροι στην εποχή της «παντοκρατορίας» του Ζεσουάλδο στην πρώτη σεζόν Αλαφούζου- ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν τεχνικό διευθυντή. Τον πήρε ο Αλαφούζος και δικαιώθηκε απόλυτα, παρότι οι οργανωμένοι του έλεγαν «μην μας πουλάει πνεύμα ότι θα ασχοληθεί με τον Παναθηναϊκό, γιατί δεν παραιτείται και βάζει τον κόσμο σε αντιπαράθεση με τον πρόεδρο;». Τότε, λοιπόν, δεν παραιτήθηκε. Δεν έφυγε ούτε μετά την επίθεση αγνώστων έξω από τη Λεωφόρο. Κάθισε, υπέμεινε, επέμεινε, δικαιώθηκε.

Μπορεί να το κάνει στο εγγύς μέλλον, δεν το γνωρίζουμε. Αλλωστε, ο Νταμπίζας είναι τελείως διαφορετικός χαρακτήρας από τον Φύσσα. Τον Νο 2 σε «επικοινωνία» και PR παίκτη της εθνικής του Euro 2004. Μετά τον Στέλιο Γιαννακόπουλο ασφαλώς. Xαρισματικός σε αυτό ο Τάκης. Ανοιχτός, συζητήσιμος, κοινωνικός. Με αστείρευτο χιούμορ, πηγαίο ταλέντο στις μιμήσεις από πολύ παλιά, «δάσκαλος» στην καλλιέργεια προσωπικών σχέσεων. Ακαταμάχητο όπλο του το «μπλα – μπλα». Τον βοήθησε αφάνταστα αυτή η ικανότητά του στην εθνική Ελλάδας. Αμβλυνε τις δυσκολίες με τον τρόπο του, έβρισκε λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις, πολλές φορές έτρεχε σαν Βέγγος για όλα. Πραγματικά για όλα! Ειδικά μετά την αλλαγή ηγεσίας μεταξύ Πιλάβιου-Σαρρή, υπήρχαν περίοδοι που ακόμη και άνθρωποι οι οποίοι δεν τον συμπαθούσαν ιδιαίτερα στην ΕΠΟ, εκτιμούσαν πως μαζί με επιπλέον 1-2 ανθρώπους στους οποίους εκείνος έδινε κατευθυντήριες γραμμές, κουβαλά όλο το οικοδόμημα. Και έτσι ήταν.

Αντιθέτως, ο «Ντάμπι» είναι κλειστός χαρακτήρας. Τα τυπικά με τους δημοσιογράφους, και τους συνεργάτες στα γραφεία, τα ουσιαστικά με τους παίκτες, τον Αλαφούζο, τον κόουτς και το τιμ στο «Απήλιον». Ταιριάζει περισσότερο προς Ζάετς και Βέλιτς η λειτουργία του και ο τρόπος διαχείρισης της καθημερινότητας, παρά προς Αντωνίου. Αν θα ταιριάξει με τον Φύσσα; Ουδείς γνωρίζει. Το πιο σημαντικό είναι οι ξεκάθαροι ρόλοι και η αποδοχή τους από αμφότερες τις πλευρές. Αν το σχήμα «λειτουργήσει» και προχωρήσει, ωφελημένος θα αναδειχθεί ο Παναθηναϊκός.

Στον Τάκη, όμως, θα είναι υποχρεωμένος να «αναφέρεται» ο Νίκος. Διότι ο Φύσσας ουσιαστικά αναλαμβάνει το πόστο του «εκτελεστικού αντιπροέδρου». Κάτι σαν τον Αγγελο Φιλιππίδη τη σεζόν της «προετοιμασίας» του για να αναλάβει τα ηνία. Τη σεζόν 1999-2000, την τελευταία του Γιώργου Βαρδινογιάννη στην ΠΑΕ. Τότε που μεταξύ των καθηκόντων του ήταν μέχρι και η υποδοχή/παραλαβή του Καρλ Χάιντς Φλίπσεν στο αεροδρόμιο! Τότε, όμως, τις μεταγραφές τις έκανε ο προπονητής και ο πρόεδρος. Τώρα τις κάνει ο τεχνικός διευθυντής. Τουλάχιστον προσώρας. Ο Φύσσας δεν θα γίνει ποτέ… πρόεδρος. Όμως αναλαμβάνει «αντ’ αυτού». Για να αποφορτίσει τον Αλαφούζο, ο οποίος θέλει καθημερινή ενημέρωση σχεδόν για τα πάντα.

Mάντεις δεν είμαστε για να προβλέψουμε αν θα «τσουλήσει» το νέο σχήμα. Δεδομένο είναι ότι για μια σειρά λόγους (μεταξύ των οποίων σίγουρα οι υποθέσεις Καραγκούνη και Φορτούνη), ο Αλαφούζος δεν είναι τόσο ευχαριστημένος από τον Νταμπίζα όσο πέρυσι. Μα το σίγουρο είναι μόνο ένα.

Πως η ζωή τα έφερε έτσι που ο Γιώργος Καραγκούνης παρακολουθεί εξ αποστάσεως τους δυο κουμπάρους του, μαζί στον Παναθηναϊκό! Ηταν Σάββατο, 2 Ιανουαρίου 2010, όταν ο Νίκος Νταμπίζας βάφτισε τον μπέμπη Χριστόφορο και ο Τάκης Φύσσας την μπέμπα Ξένια, παρουσία – μεταξύ άλλων – και του τότε βοηθού τον Χενκ Τεν Κάτε, Γιάννη Αναστασίου! Και επειδή σ’ αυτή τη ζωή τίποτα δεν μπορείς να προβλέψεις, θα έχει όντως γούστο να πάρει ο «Κάρα» τη θέση του Τάκη στην εθνική Ελλάδας.

Υ.Γ. Για τον αποκλεισμό, τη Μίντιλαντ και τις μεταγραφές θα τα πούμε λίαν συντόμως, μετά το live chat της Τετάρτης.

Follow me on Twitter: Seretinio