Για να γυρίσει ο ήλιος…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΕΡΕΤΗΣ 29.07.2016 | 10:12

Για να γυρίσει ο ήλιος… — ACTION IMAGES PRESS AGENCY

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για την εικόνα του Παναθηναϊκού και τα πολλά κέρδη μιας «μικρής» νίκης επί της ΑΙΚ Solna.

Πέρυσι είχε παίξει με 4-4-2 και 4-3-3. Εφέτος δοκίμασε στο μεγαλύτερο διάστημα της προετοιμασίας (κυρίως λόγω Λεντέσμα) το 4-2-3-1 ο Αντρέα Στραματσόνι, αλλά εναντίον της Φενέρμπαχτσε και το 3-4-3. Τι είχε μείνει; Το 3-5-2. Σιγά μην δεν το εφάρμοζε στο πρώτο ματς της σεζόν! Κι ας μην το είχε τεστάρει με τους παίκτες ούτε σε ένα 20λεπτο φιλικού αγώνα, αλλά ούτε και στις προπονήσεις της εβδομάδας με τη χθεσινή ενδεκάδα σε «διπλό».

Η επιφυλακτικότητά του μεταφράστηκε στην κομβική απόφαση να παρατάξει τον Παναθηναϊκό με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, αν και η ΑΪΚ έπαιξε με μοναδικό φορ τον ύψους 1,97 μ. Φινλανδό, Άαρο Μαρκάνεν. Μέσα, λοιπόν, ο Ιβανόφ, έξω ο Λουντ συγκριτικά με τις προβλέψεις των ρεπορτάζ. Ο Ζέκα με τον Λεντέσμα εναλλάσσονταν στο «6» και στο «8» με υποστηρικτή τον Γουακάσο, ο Μέστο και ο Χουλτ στις πτέρυγες, ο Ιμπάρμπο δίπλα στον Μπεργκ: αυτό το τελευταίο ήταν απολύτως σωστό.

Φάνηκε από τις μάχες που έδωσαν οι δυο τους με τα δυνατά και ψηλά κορμιά των τριών αμυντικών της ΑΙΚ Στοκχόλμης ότι ο Μπεργκ χρειαζόταν συμπαραστάτη. Κεφαλιά δύσκολα θα έπαιρνε μέσα από το τείχος, είχε ανάγκη τον όγκο του Κολομβιανού. Βρήκε δυο ευκαιρίες ο Ιμπάρμπο, τις έχασε αμφότερες στο πρώτο μέρος. Αν είχε προηγηθεί ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο, πιθανότατα η πρόκριση θα είχε ήδη σφραγιστεί.

Επειδή, όμως, με τα «αν» δουλειά δεν γίνεται και δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Στιλ αποσόβησε δις το 0-1 (56’ σωστή θέση στο πλασέ του Μπλόμπεργκ που έπιασε στον ύπνο τον Χουλτ, 75’ εκτίναξη στην υπέροχη γυριστή κεφαλιά του Μαρκάνεν από κόρνερ) «πάλι καλά» πρέπει να λέει ο Παναθηναϊκός. Άλλη κλασική ευκαιρία πλην των δύο του Ιμπάρμπο δεν καταγράφηκε και τελικά πήρε τη νίκη από αέρος! Δηλαδή στο Νο 1 πεδίο υπεροχής ενός αντιπάλου με έξι παίκτες πάνω από 1,84 μ.! «Κλασικό» γκολ από «χαλασμένη» μετά από απόκρουση σε κόρνερ αμυντική διάταξη, την οποία εκμεταλλεύτηκε ο κατά τα φαινόμενα ικανότερος στο «πακέτο» στόπερ του Τριφυλλιού από την εποχή του διδύμου Χένρικσεν – Κυργιάκος.

Eκτός από την επαγγελματική στην καθημερινότητα της δουλειάς και ποδοσφαιρική στο γήπεδο ωριμότητά του, ο Ροδρίγκο Μολέδο για ένα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς όλους: να μάθουμε να μην κρίνουμε προτού δούμε τον παίκτη. Σχεδόν δύο χρόνια ήταν στα πιτς! Από τη σεζόν 2012-2013 στην Μέταλιστ, με την οποία παρεμπιπτόντως είχε αποκλείσει και τον ΠΑΟΚ (0-2, 1-1 στον γ΄ προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ).

Ήταν «οφ» στην Ιντερνασιονάλ, ήρθε χωρίς τυμπανοκρουσίες στην Αθήνα, έγινε σωστή διαχείριση από όλους (και στον μίνι τραυματισμό του κατά τη διάρκεια της προηγούμενης σεζόν), και να’ τος, ένας στόπερ επιπέδου περυσινού Ολυμπιακού. Δηλαδή, επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ. Γι’ αυτό, να μην ακυρώνουμε, ούτε να θεοποιούμε τους νέους παίκτες όλων των ομάδων προτού καταθέσουν για 10-15 ματς αυτά που έχουν (και αυτά που δεν έχουν) στο γρασίδι!

ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΝΙΚΗΣ

Τι κέρδισε χθες ο Παναθηναϊκός με αυτό τι ισχνό εκ πρώτης όψεως και δίκαιο βάσει ροής αγώνα αποτέλεσμα;Μεγαλύτερο ποσοστό για την πρόκριση. Η λογική υπαγορεύει πως οι Σουηδοί στη ρεβάνς θα είναι πιο τολμηροί και ίσως να μην παίξουν με 3-6-1, όπως χθες. Αν ανοιχτούν, ευκαιρίες θα βρουν οι Πράσινοι και μετά… «να είμαστε εύστοχοι στην τελική προσπάθεια» όπως λέει σχεδόν πάντα στις δηλώσεις του ως μια από τις βασικές προϋποθέσεις επιτυχίας ο Μπεργκ.
Ηρεμία. 1-0. Λίγα και καλά. Πέρασε πολλά πέρυσι. Ελάχιστες εβδομάδες σε όλη τη σεζόν κύλησαν ήσυχα στον οργανισμό Παναθηναϊκός. Έξι μέρες ησυχίας πολύτιμες. Χωρίς γκρίνια, μιζέρια και πίεση από οπαδούς και media. Τα έχει περάσει και θα τα ξαναπεράσει όπως όλες οι ομάδες, όπως τώρα ο Ολυμπιακός. Μα όταν βγαίνεις στα ανοικτά για καινούριο μπάρκο μετά από φουρτούνες, χρειάζεσαι και λίγη μπουνάτσα. Λίγη άπνοια για να πάρεις ανάσα μέχρι την επόμενη ταραχή.
Χαμόγελο και ελπίδα στον φίλο της ομάδας. Δεν έφυγαν… ενθουσιασμένοι και τρελαμένοι χθες από τη Λεωφόρο. Έφυγαν, όμως, χαρούμενοι. Με τη νίκη, με την διαγραφόμενη πρόκριση, με καλές εντυπώσεις για τον Λεντέσμα, με ενδιαφέρον για ποδοσφαιροchat και επίκεντρο της κουβέντας τον Μολέδο και τους νέους παίκτες. Έφυγαν «κανονικά». Χωρίς να σιχτιρίζουν, να θυμούνται παλιούς παικταράδες για συγκρίσεις, να αναθεματίζουν για τον «Στράμα», να αναμοχλεύουν παλιές ωραίες και ένδοξες ευρωπαϊκές ιστορίες του Panathinaikos. Στοίχημα μεγάλο και σπουδαίο για την ταλαιπωρημένη αυτή ομάδα να ζεστάνει πάλι τον παγωμένο, πικραμένο και ξενερωμένο από πέρυσι φίλο της!
Καλή αύρα στα αποδυτήρια. Υπάρχουν παίκτες που δεν έζησαν τα «Γκαμπαλιανά». Άφθαρτοι. Και είναι οι περισσότεροι πια: Μέστο, Χουλτ, Μολέδο, Ιβανόφ, Λεντέσμα, Γουακάσο, Ιμπάρμπο, Βιγιαφάνιες, Λέτο. Δεν… χρειάζεται να τα περάσουν με άλλη μορφή. Κίνητρα για Ευρώπη, θετική ενέργεια, συσπείρωση, στόχοι. Αυτά κρατούν ζωντανή μια ομάδα. Θα πει κάποιος όμως: «Και πέρυσι είχε νικήσει 2-1 την Μπριζ στο πρώτο ματς και μάλιστα με ανατροπή και παίζοντας με δέκα παίκτες, όλα καλά ήταν, αλλά στη ρεβάνς μετά αποκλείστηκε». Ορθόν!

Και… επειδή είναι «ορθόν» και ο Μπεργκ που τα έζησε τα «Γκαμπαλιανά» και κατιτίς παραπάνω ξέρει από εμάς για την ΑΙΚ Solna είχε πει στο match programme ότι η ρεβάνς θα είναι δύσκολη, ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Παρότι οι Σουηδοί έδειξαν χειρότερο πρόσωπο από το αναμενόμενο, δεν κατέθεσαν ταλέντο μεσοεπιθετικά και έδειξαν προβληματικοί στην άμυνά τους, το ζευγάρι πήγε χθες από το 60%-40% στο 70%-30%. Τίποτα παραπάνω και σωστά όλοι οι παίκτες στις δηλώσεις τους ήταν επιφυλακτικοί και «μετρημένοι».

Τρεξίματα έχουν οι Σουηδοί, αντοχές έχουν, πειθαρχία ποδοσφαιρική και δυο καλούς μέσους (Οφόρι – Κπόζο) έχουν, στην έδρα τους με συνθετικό χλοοτάπητα θα παίζουν, το 1-0 δεν είναι δα και απαγορευτικό για εκείνους και ο κόουτς Νόρλινγκ χαμογελούσε πλατιά χθες. Για να γυρίσει ο πράσινος ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Χημεία ακόμη δεν έχει ο Παναθηναϊκός. Έχει, όμως περισσότερες επιλογές μεσοεπιθετικά και συνολικά πιο ποιοτικό ρόστερ συγκριτικά με την εκκίνηση της προηγούμενης σεζόν.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΩΝ

Όσο για τους νέους; Καλύτερη ήταν η εμφάνιση του Λεντέσμα, ειδικά στο πρώτο μέρος, όταν είχε και περισσότερη βενζίνη. Σοβαρότητα, καλή πάσα, προσωπικότητα, ηρεμία, παίζει περισσότερο με το μυαλό του, λιγότερο με το ταλέντο του πια. Ξέρει πώς να σταθεί στη μεσαία γραμμή, βοήθησε επιθετικά, σημαντικότερο ίσως ότι «κουμπώνει» καλά με τον Ζέκα. Επαναλαμβάνουμε: δεν είναι «εξάρι» και ίσως αυτό να αποτελέσει πρόβλημα εναντίον καλύτερων αντιπάλων.

Ο Ιμπάρμπο βοήθησε «γεμίζοντας» το χώρο έξω από την αντίπαλη περιοχή, αλλά ήταν άστοχος δις και γενικώς… ατσούμπαλος στα λακτίσματα: σουτ, πάσες, ανοίγματα. «Εξαφανίστηκε» στο μικρό χρονικό διάστημα που έπαιξε ως εξτρέμ, στο β’ μέρος, εμφανώς ο Μπεργκ έχει καλύτερη χημεία με τον Λέτο, αλλά ο Κολομβιανός είναι fit και μάλλον ενδείκνυται για ντέρμπι και «ανοιχτά» ματς.

Ο Χουλτ και ο Ιβανόφ ήταν του «6». Καλοί σε γενικές γραμμές, με ένα σοβαρό λάθος έκαστος, σε ματς χωρίς ιδιαίτερη πίεση. Ο Γουακάσο είχε καλές και κακές στιγμές. Πειθαρχημένος γενικά, σε σύνθετο ρόλο (κάτι μεταξύ αριστερού εσωτερικού μέσου και εξτρέμ). Εξάρσεις με την ταχύτητα και την τεχνική του, δοκίμασε το πόδι του σε σουτ, εκτός ρυθμού σε μεγάλα διαστήματα του ματς, ίσως στη ρεβάνς να (πρέπει να) πάρει τη θέση του ο Λουντ, αν ο «Στράμα» επιμείνει στο 3-5-2, όπως είναι πια και το πιο λογικό. Επιμένουμε: αν είναι ο Παναθηναϊκός να κάνει άλλη ΜΙΑ μεταγραφή, δεν χρειάζεται «αναπληρωματικό» φορ. Έχει τον Ιμπάρμπο και τον Λέτο. Χρειάζεται περισσότερο χαφ (αφού έχει απενεργοποιηθεί ο Αμπέντ) ή στόπερ αν δεν υπολογίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα ο άτυχος Ράσμους Τελάντερ.

Υ.Γ. Δεν είδα κάποιον να… στενοχωριέται ή να socialγκρινιάζει επειδή ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε στο β’ μέρος με 11 ξένους παίκτες μετά την αλλαγή του Κουτρουμπή με τον Βιγιαφάνιες στην ανάπαυλα. Δυο Αργεντινοί (Λεντέσμα – «Βίγια») δύο Σουηδοί (Μπεργκ – Χουλτ), ένας Αγγλος, ένας Βούλγαρος, ένας Βραζιλιάνος, ένας Ιταλός, ένας Πορτογάλος, ένας Κολομβιανός και ένας Γκανέζος. Τον «αφελληνισμό» τον ξεχνούν όλοι στις νίκες. Και τον ξαναθυμούνται στις ήττες. Αυτό κι αν είναι… 100% «ελληνικό» χαρακτηριστικό οπαδού!