Τατουάζ και instagram. Βίλες και πισίνες. Clubs και ξενύχτια. Λεφτά, γυναίκες, δόξα, λάμψη. Διασημότητα, περιουσία, άνεση. “Για να κλωτσάνε μια μπάλα”, έτσι δεν λένε όλοι όταν ξεφεύγουν για ελάχιστα δευτερόλεπτα από τον οπαδό που κρύβουν μέσα τους και σκέφτονται το δικό τους μεροκάματο;

Επιστήμονες και μη. Γιατροί και ανειδίκευτοι εργάτες, καθηγητές και οικοδόμοι, επιχειρηματίες και άνεργοι. “Μπάλα” βλέπουν όλοι σ' αυτή τη γη. Πλούσιοι και φτωχοί, μαύροι και άσπροι, κοντοί και ψηλοί.

Ο καθένας με τις δεξιότητες και τα ταλέντα του, τα οποία ανάλογα με τη χώρα του, την παιδεία του, την εργατικότητα και την τύχη του σ΄αυτή τη ζωή, εξελίσσει ή θάβει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ποδοσφαιριστές. Μόνο που αυτοί, περισσότερο από κάθε άλλο τόσο “δημοφιλές” επάγγελμα, κινδυνεύουν κάθε μέρα.

Ο ΜΠΟΥΦΟΝ ΚΑΙ Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Δεν είναι τα δάκρυα του Τζίτζι Μπουφόν για την Ιταλία του και το δικό του έκτο χαμένο Μουντιάλ αυτά που θα πρέπει να μας στενοχωρούν. Να μας αγγίζουν, ναι. Όχι να μας βάζουν σε σκέψεις με αφορμή ένα συγκεκριμένο 90λεπτο. Κάθε μεγάλη αθλητική επιτυχία και αποτυχία έχει τις στιγμές της και τους πρωταγωνιστές της, έτσι κι αυτή της σπουδαίας “Σκουάντρα Ατζούρα”, μιας εκ των πλέον σημαντικών εθνικών ομάδων στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου. Μια σχολής, μιας ομάδας, μιας χώρας η οποία έχει προσφέρει διαχρονικά (και στους παλαιότερους εξ ημών και σε εμάς και στους νεότερους) παικταράδες, ομαδάρες, προπονηταράδες, αθλητίατρους, γυμναστές, αναλυτές, τακτικές, τα πάντα!

Είναι τρομακτική η προσφορά της Ιταλίας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τρο-μα-κτι-κή! Σε όλους τους τομείς. Πρωτοπόροι σε πολλά κι ας βλέπουμε τα τελευταία χρόνια περισσότερο τους Γερμανούς, τους Ισπανούς και τους Γάλλους να προοδεύουν. Σε τεχνογνωσία, σχολές ποδοσφαίρου, σχολές προπονητών, αθλητικά κέντρα, ανάπτυξη των media, οπαδική οργάνωση, στα πάντα. Το σοκ του αποκλεισμού είναι μεγαλύτερο απ' ότι θα ήταν σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Δεν υπάρχει άλλη από τους “ισχυρούς”, της οποίας οι πολίτες να ασχολούνται τόσο πολύ με τις ομάδες τους και με το εθνικό συγκρότημα. Καμία με τόσο πάθος και με τόση τρέλα! Όμως αληθινά, δεν είναι το δάκρυ του Τζίτζι Μπουφόν που θα πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις από αυτή την ποδοσφαιρική ιστορία που γράφτηκε το βράδυ της Τρίτης στο Μιλάνο.

Ο Μπουφόν έχει κερδίσει πρωταθλήματα και Κύπελλα. Έχει σηκώσει Μουντιάλ! Πόσοι το έχουν καταφέρει στην ιστορία του ποδοσφαίρου συγκριτικά με όλους όσους έχουν παίξει επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Ελάχιστοι. Μια σταγόνα στον ωκεανό, μια κουκίδα στον Άτλαντα της ποδοσφαιρικής υφηλίου. Έφτασε στο αθλητικό Έβερεστ ο Μπουφόν, κι ας έχασε πεντακάθαρα δύο Τσάμπιονς Λιγκ από την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ Μαδρίτης τα τρία τελευταία χρόνια. Ο Γιόχανσον όμως;

ΧΙΑΣΤΟΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΟΥΝΤΙΑΛ, ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ, ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ

Αυτούς να σκεφτόμαστε! Τους “Γιόχανσον” της ποδοσφαιρικής καθημερινότητας. Δεν είναι λαμπεροί. Δεν κουβαλούν τόνους χρυσόσκονης, δεν κάνουν “ραμπόνες” και τακουνάκια, σπανίως σκοράρουν, ελάχιστοι θα τους θυμούνται όταν κρεμάσουν τα παπούτσια τους. Αναπληρωματικός στο πρώτο ματς, μπαίνει αλλαγή, σκοράρει, 1-0. Βασικός στη ρεβάνς, χιαστός στο 17΄, νοκ άουτ για έξι μήνες, αγώνας δρόμου μπας και προλάβει το Μουντιάλ, όπου θα ταξιδέψει η ομάδα του χάρη στο δικό του γκολ και στο αποτελεσματικό “κατενάτσιο” των συμπαικτών του στη ρεβάνς. Xιαστός πάνω στο Μουντιάλ. Πάνω στη διεκδίκηση του τίτλου. Πάνω στη λήξη του συμβολαίου! Πόσο πια μεγαλύτερη ατυχής συγκυρία για έναν ποδοσφαιριστή “μικρομεσαίας κλίμακας” στο μεγάλο κάδρο των χιλιάδων συναδέλφων του; Πόσο;

Ίσως πρόκειται για το χειρότερο timing τραυματισμού ποδοσφαιριστή στα “οικεία” μας, της πτωχής Σούπερ Λίγκας σ' αυτά τα τελευταία χρόνια. Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Για έναν αθλητή οου δεν παίρνει δισεκατομμύρια, που μόχθησε με μια μετανάστευση για να παίξει στην Β΄ Εθνική της Ελλάδας από την Γκέτεμποργκ και για να βρει μια θέση να “τρουπώσει” στην εθνική ομάδα της πατρίδας του, που ψάχνει στα 27 του το πρώτο “πολύ καλό” συμβόλαιο της καριέρας του για να εξαργυρώσει τη σταδιακή αλλά σταθερή πρόοδό του στο επάγγελμά του, το οποίο – πολλοί το ξεχνάμε – έχει δεδομένη ημερομηνία λήξης.

Ο,τι συνέβη στον Γιόχανσον χθες, ας το έχουμε όλοι στο μυαλό μας προτού εύκολα, ανέξοδα και ανερυθρίαστα αξιολογούμε τη ζωή και την καριέρα όλων των ποδοσφαιριστών κοιτάζοντας από την κλειδαρότρυπα τη ζωή και την καριέρα μόνο 100 – 200 εξ αυτών. Διότι ο Γιόχανσον δεν είναι ένας ξεχωριστός αθλητής, συνιστά, όμως, την απεικόνιση του “μέσου όρου” ενός κανονικού ποδοσφαιριστή. Δηλαδή της συντριπτικής πλειονότητάς τους, ανεξαρτήτως πατρίδας.