Πέρασαν μόλις τρεις μήνες από εκείνο το απόγευμα της Τούμπας. Από την ιστορική φωτογραφία των αγκαλιασμένων Σαραβάκου – Λυμπερόπουλου – Ουζουνίδη. Της βραδιάς που ο Γιάννης Αλαφούζος “πατώντας” πάνω στην προσπάθεια της ομάδας του βγήκε και έκανε “πολιτικό διάγγελμα” κατά των "ξενόφερτων στοιχείων", δηλαδή κατά του Ιβάν Σαββίδη.

Τι κέρδισε εκείνη τη βραδιά βαθμολογικά ο Παναθηναϊκός; Τίποτα. Στον δεύτερο προκριματικό γύρο του Europa League θα αγωνιζόταν ούτως ή άλλως. Τι θα μπορούσε να κερδίσει; Τα πάντα! Με θεμέλιο εκείνη τη νίκη, εκείνη τη συσπείρωση, εκείνη την ενότητα και την αγάπη και την ωραία τρέλα της στιγμής. Μα πούλησε τους δυο από τους τρεις πυλώνες του, εξώθησε τον “Λύμπε” σε φυγή, έμεινε χωρίς αθλητικό διευθυντή και με “εκτελεστικό τεχνικό διευθυντή” μόνο για τη μεταγραφική περίοδο, πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων ένα υπέροχο φινάλε σεζόν που θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για πολύ καλύτερο μέλλον. Ακόμη και με τον Αλαφούζο στο τιμόνι, όσο μείνει. Με τον Αλαφούζο που δεν θα μπλεκόταν στα αποδυτήρια, αλλά θα ήταν συνεπής σε όσα έταζε για το μνημονιακό πλάνο σε προπονητή και αθλητικό διευθυντή.

ΕΛΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΜΠΑ ΜΟΛΕΝΤΟ - ΖΕΚΑ - ΜΠΕΡΓΚ...

Έλειπε και εκείνη τη βραδιά στην Τούμπα ο “λιποτάκτης” Μολέντο. Και ο τιμωρημένος Μπεργκ, όπως και ο επίσης τιμωρημένος Ζέκα. Έλειπαν όπως και στην Κέρκυρα που νίκησε σήμερα 1-0 τους Πράσινους. Θέλετε να θυμηθούμε ενδεκάδα και αλλαγές εκείνου του 2-3 με το γκολ του Μολίνς; Βλαχοδήμος, Χουλτ, Κουτρουμπής, Κουρμπέλης, Κουλιμπαλί (43’ Ευαγγέλου), Ρέις (47’ Χατζηγιοβάννης), Μαρινάκης, Βιγιαφάνιες (87’ Πίσπας), Λουντ, Κλωναρίδης, Μολίνς.

Ούτε Τσάβες, ούτε Μουνιέ. Ούτε Χίλιεμαρκ, ούτε Λουτσιάνο, ούτε Καμπέσας, ούτε Γιόχανσον. Ήταν, όμως, ΟΜΑΔΑ. Και άντεξε και μόχθησε και πάλεψε και κέρδισε αυτό που ζήτησε στον αγωνιστικό χώρο με αυταπάρνηση και ενότητα. Όλα αυτά έχουν χαθεί πλέον από τον Παναθηναϊκό. Πολλές αλλαγές, πολλά νέα πρόσωπα. Έλλειψη όχι μόνο χημείας εντός αγωνιστικού χώρου, αλλά και κοινού πνεύματος. Είναι καλοί παίκτες οι περισσότεροι, θα παίξουν καλύτερα μελλοντικά. Όμως το καράβι είναι ακυβέρνητο. Και αυτό μεταφράζεται και εντός αγωνιστικού χώρου!

Ναι, θα μπορούσε να νικήσει την Κέρκυρα, αν ευστοχούσαν ο Λουτσιάνο, ο Χίλιεμαρκ, ο Λουντ. Να έπαιρνε ισοπαλία αν ισοφάριζε ο Καμπέσας στο 88'. Αλλά... “αυτή δεν ήταν εικόνα ομάδας” όπως είπε και ο Ουζουνίδης. Ίσως να έχει παρασυρθεί και εκείνος: μια “παρατημένη” διοικητικά ομάδα δεν μπορεί να “πετάει” εντός γηπέδου. Μπορεί να νικήσει σε κάποια παιχνίδια, αλλά δύσκολα θα γίνει ένα συμπαγές και ομοιογενές σύνολο που θα αποπνέει ατμόσφαιρα ενότητας... “Ταλιμπάν”.

Η Κέρκυρα δεν είναι ούτε Πανιώνιος, ούτε Ξάνθη, ούτε Ατρόμητος, ούτε Πλατανιάς. Το ρόστερ της είναι φτωχότατο, τελευταία χωρίς βαθμό ήταν. Έπαιζε με αμυντικούς χαφ Σιόντη – Μπαλάφα, ακραίους μπακ Σπίνουλα – Σοϊλέδη και στόπερ Ιωάννου – Γρομητσάρη. Και πήρε τη νίκη με Ντουαλά – Επστάιν – Γκομέζ. Γιατί; Διότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν αισθάνονται την επιτήρηση και την ”απειλή” της τιμωρίας, διότι οι περισσότεροι δεν έχουν συναισθηματικό δεσμό με τον Παναθηναϊκό, διότι ο (καλός απόψε) Τσάβες κάνει θαλάσσιο σκι, ο Μουνιέ “ανεβάζει” στο instagram τα “ξημερώματα” του Αργυρού, ο Βιγιαφάνιες είναι τέσσερις μήνες νοκ άουτ με οστικό οίδημα και το καλοκαίρι πήγαινε στο Νυδρί σε διήμερο ρεπό, γιατί, γιατί, γιατί... Μικρά – μικρά εκ πρώτης όψεως. Πολλά μαζί, γίνονται κάτι μεγάλο. Ένα τεράστιο κενό. Που δεν καλύπτεται εύκολα όσες μεταγραφές κι αν γίνουν. Κι ας είναι ποιοτικοί οι περισσότεροι νέοι...

Η ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ, Η ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ

'Οσο για τη διαιτησία; Δύο αμφισβητούμενες φάσεις υπήρχαν στο παιχνίδι. Η πρώτη στο 11', από την εκπληκτική πάσα του Μουνιέ στον κενό χώρο προς τον Τσάβες. Ο Γρομητσάρης τον αγκαλιάζει με το ένα χέρι για εκατοστά του δευτερολέπτου, ο Αργεντινός πέφτει με χρονοκαθυστέρηση. Η δεύτερη στο 88', όταν ο Σοϊλέδης κάνει προβολή στον αέρα προς τον Καμπέσας, ο οποίος προλαβαίνει να σουτάρει άστοχα τη μπάλα στα... αστέρια. Δεν δίνεται εύκολα πέναλτι η δεύτερη φάση και είναι πολύ δύσκολη η πρώτη για τον ρέφερι Παπαδόπουλο. Όμως η ουσία δεν είναι αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να καταλογίσει φάουλ – κίτρινη και πέναλτι.

Η ουσία είναι πως ο Αλαφούζος έδωσε μεγάλο αγώνα για να σμπαραλιαστεί ένα δεδομένο σύστημα στην ΕΠΟ και να πάνε σπίτι τους άνθρωποι που ένιωθαν την ανάγκη να επικοινωνούν με πακιστανικά ονόματα στα κινητά τηλέφωνά τους, αλλά όχι μόνο (από πολλούς αδίκως) δεν του πιστώνεται αυτή η προσπάθεια, βλέπει και τον Παναθηναϊκό πάλι στα “αμφισβητούμενα” να είναι από... κάτω. Και μάλιστα σε μια νέα εποχή, όπου ο (διεθνής!!!) Κύζας που πέρυσι είχε ευνοήσει τον ΠΑΟΚ στον αλησμόνητο ημιτελικό της Τούμπας καρατομείται, ο... “νέος χαλίφης” τρώει επτά αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών και το σότο μοιράζεται τζάμπα και εν αφθονία!

Ας το ξανασκεφτεί ο Αλαφούζος. Αν και όλα δείχνουν πως διανύουμε την τελευταία σεζόν του στον Παναθηναϊκό, ας ξανασκεφτεί τα λάθη που έχει κάνει όχι μόνο για τη δομή και την αγωνιστική παρουσία της ομάδας του, αλλά και τα σφάλματα σε επίπεδο πολιτικής, στρατηγικής, επικοινωνίας και μάνατζμεντ. Εκτός κι αν πλέον ο Παναθηναϊκός, παρότι συνεχίζει να αποτελεί τον μοναδικό που πληρώνει σ' αυτή την ομάδα, είναι εκτός του βασικού πυρήνα της καθημερινής - φορτωμένης με πολιτικά, ναυτιλιακά, οικονομικά και μιντιακά ζητήματα - ατζέντας του.