Γιατί να μείνουν Μπεργκ και Αναστασίου;
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για την ήττα του ΠΑΟ στο Περιστέρι και τις συνθήκες συναγωνισμού στη Σούπερ Λίγκα.
Το αποτέλεσμα στο Περιστέρι, έκπληξη δεν προκαλεί. Ηταν ίσως το πιο «1Χ2» ματς της σεζόν. Από τη μια πλευρά, μια ενθουσιώδης ομάδα, που βρίσκεται σε περίοδο ανάκαμψης. Όχι μόνο λόγω Νιόπλια. Λόγω καλύτερων παικτών και βελτιωμένης χημείας: Μαρσελίνιο, Κατσουράνης, Πίτου που έλειπε τόσο πολύ, τόσο πολύ καιρό, όντας τραυματίας.
Ο αήττητος στην έδρα του Ατρόμητος, μια σκληρή ομάδα που έχει μάθει από την περίοδο Παράσχου να παίζει με βάθος στην άμυνα και έχει στο ρόστερ «μεγάλα παιδιά», ψημένα στα ντέρμπι, τους «μεγάλους» δεν τους φοβάται. Όχι τώρα. Από τη διετία του Δώνη.
Δεν τους φοβάται ούτε μέσα, ούτε έξω. Είναι η μοναδική που έχει νικήσει τα τελευταία χρόνια και στο Φάληρο και στη Λεωφόρο και στην Τούμπα.
Το μεγάλο κέρδος του Ατρόμητου με Νιόπλια είναι ότι ξαναέγινε ΟΜΑΔΑ. Όταν βλέπει κάποιος τον Ναπολεόνι να κάνει «χαμαλοδουλειά» και να μην ψάχνει την ντρίμπλα, το γκολ και τον εντυπωσιασμό, αλλά την πίεση, τα κλεψίματα, τις κάθετες, τα ανοίγματα σε «Ούμπι» και Μαρσελίνιο, καταλαβαίνει πολλά… ΑΝ έχει παρακολουθήσει τον Ατρόμητο τα τελευταία χρόνια…
Από την άλλη, μια αξιοθαύμαστη για τις ψυχικές και φυσικές αντοχές της ομάδα, που απέδειξε ότι με αυτό το ρόστερ, στο χαμηλό επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος, αξίζει να διεκδικήσει, γιατί όχι και να κατακτήσει, τον τίτλο. Λόγω της βελτίωσής της όταν έμεινε εκτός Ευρώπης, εκμεταλλευόμενη ασφαλώς και την κακή βάσει ποιότητας ρόστερ εικόνα του Ολυμπιακού. Μια ομάδα για την οποία είχαμε σημειώσει πως έχει 1% πιθανότητες να κατακτήσει το πρωτάθλημα και πως δεν πρέπει να δει μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των επιτυχιών της επί Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ τις ανάγκες της σε έμψυχο δυναμικό ενόψει της μεταγραφικής περιόδου του καλοκαιριού. ΑΝ ασφαλώς θέλει να ανέβει επίπεδο, να είναι πιο ανταγωνιστική με τρία καρπούζια στη μασχάλη και να μην αρκείται στα «μπράβο».
Γιατί 1% πιθανότητες, δεδομένου του σερί, της φόρμας της, των τρίποντων με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ; Λόγω προγράμματος και διαιτησίας. Όπως και με την Καλλονή, με τον Λεβαδειακό, με τον Πανιώνιο, με τα Γιάννενα, έτσι και χθες, συν Παναθηναϊκό και ρέφερι κίνει. Δεν το καθόρισε το ματς ο «Δασκαλό», για τον οποίο οι Πράσινοι δεν είχαν βγάλει μιλιά πριν από το παιχνίδι (σπάνιο, αλλά αληθινό). Θα μπορούσε να δείξει την άσπρη βούλα στη φάση Ζέκα – Ναπολεόνι αντί του «μούφα» πέναλτι, η αποβολή του Δώνη είναι σωστή, τέλος. Αυτά είναι τα «χοντρά»: αυτά στα οποία στέκονται οι περισσότεροι.
Οσοι, δηλαδή, αγνοούν την αποβολή του Κοντοέ με δεύτερη κίτρινη κάρτα, την «απόκρουση» του Δημούτσου στη σέντρα του Νίνη, από την οποία ξετυλίγεται με μία πάσα του «Ούμπι» η αντεπίθεση που οδηγεί στην αποβολή του Δώνη, το στυλ και την πολιτική με την οποία σφύριζε ο «Δασκαλό» στο β΄ μέρος. Όταν ο Παναθηναϊκός δεν έπαιρνε φάουλ ούτε με… αίτηση.
Δεν έχασε ΑΠΟ τον ρέφερι ο ΠΑΟ. Εχασε επειδή πέταξε στα σκουπίδια τις ευκαιρίες του όταν ήταν ανώτερος (20’ – 45’), επειδή εκνευρίστηκε και έχασε τη συγκέντρωσή του στις αρχές του β΄ μέρους, επειδή έλειπε ο ηγέτης της άμυνας, Σίλντενφελντ, επειδή τα ατομικά λάθη ήταν πολλά από πολλούς (Κουτρουμπής, «Τριάντα», Λαγός, Δώνης, Νάνο, Ατζαγκούν). Όλα αυτά – επαναλαμβάνουμε –εναντίον ομάδας η οποία δεν «μασάει» με τους μεγάλους, έχει προσωπικότητα. Είναι αυτή η προσωπικότητα που κάνει τον Ατρόμητο να ξεχωρίζει από τον Παναιτωλικό και την Ξάνθη, αυτή που τον βάζει στην ίδια κλίμακα αξιών της Σούπερ Λίγκας με τον Αστέρα Τρίπολης.
Βλέποντας, όμως, χθες, τον εκνευρισμό (προφανώς συσσωρευμένο από… προηγούμενα «επεισόδια») παικτών και Αναστασίου, γνωρίζοντας και τις συγκρίσεις που κάνουν στο Κορωπί με τις διαιτησίες στα ματς του Ολυμπιακού, αναρωτιέμαι: Γιατί να μείνουν στην Ελλάδα ο Μπεργκ και ο κόουτς αν μπορούν να πάνε σε μια ομάδα του εξωτερικού που θα τους προσφέρει καλά χρήματα, σωστές εργασιακές συνθήκες, ανταγωνιστική λίγκα, κίνητρα και προοπτική; Για τον ήλιο της και την ωραία ζωή της; Πόσο… παραπάνω μπορεί να φτάσει ο Παναθηναϊκός με αυτές τις συνθήκες συναγωνισμού, αν δεν πάρει τρεις – τέσσερις παίκτες που θα τον βελτιώσουν του καθεστώτος στο ελληνικό ποδόσφαιρο;
Το πρώτο μπορεί και να συμβεί. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ως προς την ευστοχία στις μεταγραφικές κινήσεις αλλά ίσως γίνει, διότι έχει ληφθεί απόφαση για ενίσχυση. Για το δεύτερο, όμως, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Θα συνεχίσουμε να έχουμε τους «best officials money can buy» όπως είπε ο Στιβ Ρούτερ, με μια ατάκα βαθιά ειρωνική, καταπληκτικά διφορούμενη, σίγουρα ιστορική: θα την θυμόμαστε πολλά χρόνια. Όχι από αγανακτισμένο παίκτη, θυμωμένο προπονητή, διαμαρτυρόμενο πρόεδρο. Από έναν 60άρη που είναι σύμβουλος της αρχαιότερης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας του αθλήματος που ονομάζεται ποδόσφαιρο.
Follow me on Twitter: Seretinio
