Ηταν η σειρά του Αναστασίου για την «έκρηξη». Πριν από περίπου δύο μήνες, πρώτος ο Αγγελος Αναστασιάδης είχε πει (στη Λιβαδειά) «δεν μπορώ να μιλήσω για ποδόσφαιρο, δεν ήταν ποδόσφαιρο αυτό».

Το επανέλαβε στην Ξάνθη ο προπονητής του Παναθηναϊκού, ο οποίος δεν δέχθηκε ερωτήσεις στη συνέντευξη Τύπου! Ποιος;

Ο Αναστασίου, που αν έχεις διάθεση (όπως και ο Αγγελος, όπως και οι περισσότεροι Ελληνες προπονητές) μπορεί να συζητά με τους δημοσιογράφους ώρες ατέλειωτες και στον καφέ και στις συνεντεύξεις Τύπου για ποδοσφαιρικά ζητήματα.

Πριν απ’ αυτή την ατάκα, ο Αναστασίου είχε μιλήσει για τον Παππά και τον… Δούρο (ο Ζωγράφος που είχε δεχθεί την επίθεση – αφορμή για «χαρακώματα» Μελισσανίδη – Μαρινάκη ορίζει πλέον τους διαιτητές). Μετά από το ματς με τον Λεβαδειακό, ο Αγγελος ήθελε να πάρει την ομάδα του και να αποχωρήσει από το γήπεδο της Καλλονής μετά το φάουλ που δεν δόθηκε και την βρισιά – αποβολή του Κάτσε στον Μήτσιο. Πότε στο παρελθόν έχει αντιδράσει έτσι ο Αναστασιάδης; Ποτέ! Γιατί ποτέ δεν διεκδίκησε τίτλο. Πότε στο παρελθόν αντέδρασε έτσι ο Αναστασίου; Ποτέ! Διότι του… έλαχε να αρχίσει την προπονητική καριέρα του στη Σούπερ Λίγκα.

Είδατε τον Αγγελο να διαμαρτύρεται για τη διαιτησία στα τρία ματς Κυπέλλου, στα οποία ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε να νικήσει ούτε μια φορά και λογικά αποκλείστηκε; Τον είδατε να διαμαρτύρεται στο 3-0 από τα Γιάννενα ή ακόμη και στην συντριβή από τον Αστέρα Τρίπολης, όταν η ΠΑΕ ΠΑΟΚ είχε εκδώσει «βαριά» ανακοίνωση κτά της διαιτησίας; Είδατε τον Αναστασίου να διαμαρτύρεται μετά από το 4-2 στην Ξάνθη; Μετά από το 1-1 με τον Λεβαδειακό στην πρεμιέρα και το πέναλτι στον Μπεργκ; Μετά από το 1-0 στην Καλλονή και την ανατροπή του Κλωναρίδη από τον «Λέμαν» Χογκ; Όχι.

Είναι τρελοί; Είναι ποτισμένοι από την εποχή της «Παράγκας»; Θέλουν να δικαιολογήσουν τα κακώς κείμενα των ομάδων τους; Μα, ο Αγγελος έχει διώξει ήδη στα λόγια 4 παίκτες, έχει ξεσπάσει στα αποδυτήρια περισσότερες από πέντε – έξι φορές εναντίον των ποδοσφαιριστών, έχει αναλάβει την ευθύνη για αποτυχίες ουκ ολίγες φορές. Και ο Αναστασίου λέει… εβδομάδα παρά εβδομάδα στις ομιλίες του «αδικούμε τους εαυτούς μας» προς τους παίκτες, έχει μιλήσει πολλάκις για τα προβλήματα στην άμυνα και την τελική προσπάθεια, ξέρει ότι από τις μεταγραφές του καλοκαιριού «βγήκε» μόνο ο Στιλ. Ναι, σπανίως αναλαμβάνει εκείνος την ευθύνη. Ουδείς τέλειος: στη διαχείριση έμψυχου δυναμικού – επί παραδείγματι – παίρνει υψηλότερο βαθμό από τον πολύ πιο έμπειρο Αναστασιάδη.

Κι όμως, ξέρετε κάτι; Οντως «τρελαίνονται» και χάνουν τον έλεγχο και κατ εμέ αυτό επιβαρύνει και τις ομάδες τους! Μπαίνουν πολλά μετά μέσα στο μίξερ του εγκεφάλου. Όταν ασχολείσαι με πολλά, χάνεις τον έλεγχο. Στον ΠΑΟΚ, επί παραδείγματι, είναι σαφές ότι έχει φτάσει στο μεδούλι των παικτών η ρίζα του κακού: η καχυποψία για το «σύστημα». Εξ ου και οι πολλές αποβολές και κάρτες. Στον Παναθηναϊκό δεν έχει συμβεί αυτό, διότι ουδέποτε συσπειρώθηκαν τόσο πολύ εφέτος στα αποδυτήρια και ουδέποτε πίστεψαν ακράδαντα στον «στόχο- τίτλο» για να τους «πονάει» τόσο. Εχουν και μια διοίκηση που δεν σταματά να γκρινιάζει και να πιέζει για «κάθαρση» με όσα μέσα διαθέτει, συνεπώς όλα τα φώτα πέφτουν στον κόουτς. Έναν προπονητή που δεν είναι από εκείνους που θα καθίσουν να βλέπουν την ομάδα τους να «βιάζεται» ποδοσφαιρικά (σε τελικό Κυπέλλου, λέμε τώρα…) και να μην μιλά.

Και να ξέρετε: δεν έχουν χάσει τόοοοσο πολλούς βαθμούς ούτε ο ΠΑΟΚ ούτε ο Παναθηναϊκός εφέτος από τη διαιτησία στη σούμα. Λιγοστοί είναι. Απλώς κάνουν τη σύγκριση: «πώς παίζουν εμένα και πώς τον Ολυμπιακό». Και βλέπουν την ατιμωρησία στις «στραβές» διαιτησίες, οι οποίες άρχισαν κυρίως μετά το τέλος της απίθανης ιστορίας του Χιου Ντάλας. Βλέπουν να σφυρίζει ξανά ο κατά τον Αλέφαντο «κορυφαίος διαιτητής όλων των εποχών», Ηλίας Σπάθας. Να μένουν ατιμώρητοι οι βοηθοί των οργίων. Να βαθμολογούνται με «λίαν καλώς» ή και «άριστα» διαιτησίες που κεντάνε «ψιλοβελονιά»με τη σφυρίχτρα. Και κάπως έτσι «σαλτάρουν». Διότι νιώθουν την πίεση εκείνου που δεν έχει να μανατζάρει μόνο την ομάδα του και να καταπιαστεί μόνο με τα ποδοσφαιρικά προβλήματά της. Βάζουν περισσότερους μπελάδες στον εαυτό τους, διότι καλούνται να αντιμετωπίσουν περισσότερα βάσανα. Και αυτό εν τέλει δεν ωφελεί ούτε τον εαυτό τους, ούτε τις ομάδες τους.

Είναι σαν ένας προϊστάμενος να βλέπει μια ανταγωνιστική εταιρία να «σπρώχνεται» από τα επιχειρηματικά λόμπι και να λέει ο εργοδότης «εσύ ασχολήσου με το προσωπικό και την αύξηση της παραγωγικότητας, άσε εμένα να καθαρίσω τα υπόλοιπα». Όμως μια φορά το μήνα, με «μαγικό» τρόπο βγαίνεις δεύτερος και τρίτος και τέταρτος, χωρίς να το αξίζεις, δεδομένων βεβαίως των προβλημάτων σου. Και μένεις πολύ πίσω στον ετήσιο απολογισμό. Μια – δυο – τρεις – όταν δεν αλλάζει κάτι, εσύ ως προϊστάμενος τι κάνεις;

Εχεις τρεις δρόμους: α) παραιτείσαι γιατί λες «δεν έχει νόημα» να συνεχίσω β) κάθεσαι και δεν βγάζεις άχνα, κοιτάς μόνο τη δουλειά σου, παίρνεις τα χρήματά σου και κάποια στιγμή λόγω των αποτελεσμάτων κρίνεσαι αποτυχημένος και απολύεσαι (έχει συμβεί και με τον Γιάννη Κυράστα και με τον Σέρχιο Μαρκαριάν και με τον Ζεσουάλδο Φερέιρα). γ) πού και πού αντιστέκεσαι με την όποια δύναμη της φωνής σου μπας και αλλάξει κάτι (αν και δεν το πιστεύεις) προσπαθώντας ταυτόχρονα να βελτιώσεις την αποδοτικότητα της ομάδας.

Ο καθένας, ανάλογα με τον χαρακτήρα και την οπτική του, αποφασίζει. Ένα είναι βέβαιο: πως Αναστασιάδης και Αναστασίου δεν «τρελάθηκαν» εφέτος ξαφνικά, στο πρώτο πρωτάθλημα μετά το 2011 που δεν έχει «καθαρίσει» από νωρίς.

Follow me on Twitter: Seretinio