Έγραψε ιστορία λοιπόν ο Αλέξανδρος Τσαμούρης με την εθελεοτυφλία του στη χορευτική φιγούρα τσάμικου χωρίς μαντήλι/άξελ καλλιτεχνικού πατινάζ του Βιεϊρίνια. Κατάφερε να πετάξει στα σκουπίδια την ευκαιρία που του δόθηκε από την ΚΕΔ (όπως και ο Τζοβάρας στον οποίο παρά την απειρία του δόθηκε το πιο ενδιαφέρον ματς της αγωνιστικής) και να υποπέσει στην πιο εσφαλμένη διαιτητική τακτική διαχρονικά εις τους αιώνες των ποδοσφαιρικών αιώνων.

Διότι η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια από τις ομολογουμένως ελάχιστες φορές που συμφωνούμε με τον Ραζβάν Λουτσέσκου σε δήλωση που αναφέρεται σε διαιτητικά θέματα ο ρέφερι στο β΄ μέρος έπαιζε Λαμία. Στα πάντα! Από το 46’ ως το τέλος. Και δεν φάνηκε μόνο στην αυστηρότατη αποβολή του Κάνιας που εξώθησε τον Λουτσέσκου στην αντικατάσταση του Πρίγιοβιτς, ούτε στην απίστευτη "καρατιά" του Μπαράλες στον Πασχαλάκη, που δεν θα έπρεπε να τιμωρηθεί με κόκκινη, αλλά με… μοβ κάρτα. Διότι εκτός από την "αντικανονικότητα" της ενέργειάς του, θέτει σε κίνδυνο και τη σωματική ακεραιότητα ενός κίπερ ο οποίος στα τελευταία 20 λεπτά δεν μπορούσε να πέσει και αριστερά, λόγω των πληγών στα πλευρά του (ο ΠΑΟΚ είχε "κλείσει" τις τρεις αλλαγές του).

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο ο Τσαμούρης πρέπει να τιμωρηθεί με βαριά ποινή: λάθη εναντίον της ομάδας που έχει ευνοήσει με μέγα σφάλμα. Υποβιβασμός στην Football League μου μοιάζει η καλύτερη επιλογή σ΄αυτές τις περιπτώσεις. Όχι «καρατόμηση». Δεν τον αποκλείεις από τα γήπεδα. Του δίνεις ματς σε χαμηλότερη κατηγορία, στέλνοντας το μήνυμα και στον ίδιο και στους υπόλοιπους διαιτητές όταν εκτός από το κραυγαλέο λάθος συνεχίζει στο ματς με σφυρίγματα εναντίον του ευνοημένου, για να... «ισοφαρίσει». Αυτό δεν είναι «ευρωπαϊκή» διαιτησία, είναι τακτική και νοοτροπία της Ψωροκώσταινας.

Ο ΤΖΟΒΑΡΑΣ ΣΦΥΡΙΖΕ Ο,ΤΙ (ΔΕΝ) ΕΒΛΕΠΕ

Αντιθέτως, η διαιτησία του Τζοβάρα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» δεν είναι για «υποβιβασμό», αλλά για τιμωρία. Για ποινή (πέντε – έξι αγωνιστικών, τόσο είθισται να τιμωρούνται σιωπηλά). Διότι μετά το σοβαρό σφάλμα του στο πέναλτι του Γιόχανσον δεν άλλαξε τα σφυρίγματά του υπέρ του Παναθηναϊκού είτε στο α’ μέρος, είτε (πολύ περισσότερο) στο β΄ημίχρονο, προκειμένου να «ισοφαρίσει» το λάθος του. Δεν άρχισε να βγάζει κίτρινες κάρτες στους παίκτες του Άρη, ούτε να δίνει περισσότερα φάουλ υπέρ του Τριφυλλιού, δεν έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του φιλοξενούμενου. Καταλόγισε το πέναλτι στο 92’ γιατί έτσι το είδε (εγώ διαφωνώ, άλλοι συμφωνούν με το πέναλτι, σε κάθε περίπτωση δεν είναι μια «κραυγαλέα», αλλά μια συζητήσιμη φάση) και πάπαλα. Η ποινή που θα του επιβληθεί πρέπει να έχει χροιά παραδειγματισμού και όχι τιμωρητικό χαρακτήρα και στα διαιτητικά σεμινάρια – σαν και το τριήμερο που έλαβε χώρα την προηγούμενη εβδομάδα στο προσφερόμενο «κενό» διάστημα» - η φάση του πέναλτι του Γιόχανσον πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα προς αποφυγή για τη θέση του ρέφερι και το οπτικό πεδίο του στον αγωνιστικό χώρο.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΕΔ ΣΤΟΥΣ ΟΡΙΣΜΟΥΣ ΞΕΝΩΝ-ΕΛΛΗΝΩΝ

Σε κάθε περίπτωση η ΚΕΔ μετά απ’ αυτά τα δύο παιχνίδια της αγωνιστικής καλείται να επανεξετάσει την στρατηγική της στους ορισμούς των αγώνων στους οποίους ορίζει Έλληνες διαιτητές. Δηλαδή σε όλα τα παιχνίδια των «μεγάλων» ή σ΄αυτά που κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον των φιλάθλων και των media πλην του ΠΑΟΚ – Άρη και των ντέρμπι του «Big -4».

Παρά τα αιτήματα του Ατρόμητου, του Άρη, κατά καιρούς κι άλλων ομάδων, η πολιτική της για τους ορισμούς ξένων διαιτητών δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί, κι αυτό αποτελεί συναπόφαση με τους «προϊσταμένους-επιβλέποντες» της UEFA και της FIFA. Ξένοι διαιτητές θα σφυρίζουν μόνο στα ντέρμπι των τεσσάρων «μεγάλων» και στο ΠΑΟΚ – Άρης λόγω «ειδικών συνθηκών». Δίκαιο ή άδικο για ορισμένες ομάδες, αυτό είναι και δεν θα αλλάξει (τουλάχιστον για εφέτος) παρεκτός και φτάσει ο Ατρόμητος επί παραδείγματι να διεκδικεί το πρωτάθλημα στο μέσον του β΄γύρου και να έχει μπροστά του δυο – τρία καθοριστικά ντέρμπι. Η επιλογή αυτή δεν θα αλλάξει για δύο λόγους: α) Για να μην υποτιμηθούν/απαξιωθούν ακόμη περισσότερο οι Έλληνες διαιτητές β) Λόγω εξόδων και δυσκολίας επιλογών ξένων διαιτητών.

ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ…

Η αίσθηση που έχει δημιουργηθεί στην κοινή φίλαθλη γνώμη για τον Έλληνα διαιτητή είναι πλέον δυστυχώς εξίσου απαξιωτική με παλαιότερα. Τώρα πια δεν λέγεται για πολλούς διαιτητές ότι είναι «μιλημένοι» ή μέρος ενός συστήματος. Λέγεται ότι είναι «λίγοι», ότι δεν διαθέτουν τα προσόντα για να σφυρίξουν σε σημαντικά ματς. Και για να αλλάξει αυτό θα πρέπει οι νέοι που έχουν μπει στους ανανεωμένους κατά 70% πίνακες επί Περέιρα να «εκπαιδευτούν» μέσα και από τα λάθη τους. Κάποιοι εξ’ αυτών θα καταφέρουν να παραμείνουν σ΄αυτούς και κάποια στιγμή να σφυρίξουν και σε ντέρμπι. Κάποιοι άλλοι δεν θα τα καταφέρουν και θα υποβιβαστούν.

Μέχρι τότε η Ελλάδα θα παραμένει η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία τα σημαντικά παιχνίδια της Λίγκας θα διευθύνονται από ξένους διαιτητές, παρότι κάποιοι, όπως ο Σιδηρόπουλος και ο Παπαπέτρου, ορίζονται σε ματς ομίλων του Champions League και του Europa League αντίστοιχα. Αν αυτό είναι φυσιολογικό και αν έχει μακρό ορίζοντα, πάω πάσο…