Γίνονται της… μόδας τελικά τα «Γκρουπ Β» στις ομάδες της Σούπερ Λίγκας. Αν συνεχίσουν το «βιολί» να στέλνουν στην ατομική προπόνηση τους παίκτες που δεν υπολογίζονται επειδή δεν έχουν βρει ομάδα, ίσως να χρειαστούν έξτρα προσλήψεις γυμναστών και προπονητών από την επόμενη σεζόν. Συμβαίνει και στο εξωτερικό, βέβαια, δεν είναι ελληνικό το… κουσούρι.

Σε πολλές χώρες οι «ανεπιθύμητοι» έχουν δικαίωμα συμμετοχής στα πρωταθλήματα νέων: πρόσφατο φρέσκο παράδειγμα ο Θάνος Πέτσος και η απόφαση της Βέρντερ Βρέμης που αποφάσισε να τον «υποβιβάσει» μόλις έξι μήνες μετά την απόκτησή του από τη Ραπίντ Βιέννης αντί 1,5 εκατ. ευρώ. Από κάτι τέτοια «μικρά» καταλαβαίνεις πολλά «μεγαλύτερα» και για τη διαχείριση έμψυχου δυναμικού από το κλαμπ.

Συνέβαινε και παλαιότερα! Αξέχαστο το «χουνέρι» της ατομικής προπόνησης στον Ιγκόρ Σιπνιέφσκι τον χειμώνα του 2000 στην παγωμένη κάθε πρωί στις 7.00 Παιανία, όταν ο Παναθηναϊκός ήθελε να αποκτήσει τον νεαρό τότε Γκανέζο Ντέρεκ Μπόατενγκ από την Καλαμάτα και δεν είχε κενή θέση μη κοινοτικού. Τελικά είχε βρει την «εύκολη» λύση: ΟΦΗ.

Αξέχαστες και ο περίφημος όρος «προπόνηση με τις μπουλντόζες στον Ρέντη» που καθιερώθηκε την εποχή Κόκκαλη, όταν γίνονταν έργα για το νέο προπονητικό κέντρο του Ολυμπιακού και οι «ανεπιθύμητοι» γυμνάζονταν μόνοι τους παρέα με τα εκσκαφικά οχήματα: Πουρσανίδης, Οφορίκουε, Μπερμούδες, Ρόμενταλ και αρκετοί άλλοι είχαν περάσει τη δοκιμασία προτού φύγουν. Πάντα φεύγουν. Αργά ή γρήγορα. Το θέμα είναι πώς φεύγουν, γιατί δεν βρίσκουν ομάδα, ποιο είναι το πρότζεκτ κάθε κλαμπ για κάθε παίκτη που αποκτά.

Δεν υπάρχουν σταθερές

Κάθε παίκτης είναι ένα διαφορετικό πρότζεκτ. Ετσι (πρέπει να) αντιμετωπίζεται από τον τεχνικό διευθυντή, τον πρόεδρο ή τον προπονητή που τον επιλέγει. Από τον 18χρονο Παναγιώτη Ρέτσο μέχρι τον 37χρονο Νίκο Λαζαρίδη, αν θέλουμε να μιλήσουμε για τον νεότερο και τον πρεσβύτερο της Σούπερ Λίγκας.

Να ξέρει γιατί τον αποκτά, σε τι θα του χρησιμεύσει, ποια είναι τα προσδοκώμενα, με τι κριτήρια θα αξιολογήσει την προσφορά, την απόδοση, τη συμπεριφορά, την πορεία του μέσα στην ομάδα. Και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Ένας, όμως, είναι ο ΝΟΜΟΣ, ο οποίος παραβιάζεται κατ΄ εξακολούθηση από την πλειονότητα των ελληνικών ομάδων. Τις αποφάσεις πρέπει να τις παίρνει το κλαμπ! Όχι ο προπονητής που συνήθως έρχεται και φεύγει (μακροβιότερος στη Σούπερ Λίγκα αυτή την περίοδο ο Γιάννης Πετράκης του ΠΑΣ Γιάννινα).

Το κλαμπ το πρεσβεύει είτε ο πρόεδρος, είτε ΙΔΑΝΙΚΑ ο τεχνικός διευθυντής. Αυτοί οι δύο πρέπει να είναι οι «σταθερές». Ποιες σταθερές όμως; Εδώ ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει τέσσερις τεχνικούς διευθυντές (Νταμπίζας, Φύσσας – Βόκολος, Ζιλμπέρτο, Λυμπερόπουλος) σε τέσσερα χρόνια, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ βαδίζουν στα ίδια χνάρια και ο Ολυμπιακός έχει το δικό του μοντέλο, ουσιαστικά χωρίς football manager: με Μαρινάκη – Βρέτζο και συνεργάτες.

Η ευθύνη αποκλειστικά στην ομάδα

Πέρυσι ήταν ο Ντέιβιντ Μέντες. Εφέτος ο Βέμερ και ο Ταυλαρίδης στον Παναθηναϊκό. Ο Ταυλαρίδης στον οποίο ήθελε να κάνει νέο συμβόλαιο και έκανε νέο συμβόλαιο προσωπικά ο Γιάννης Αλαφούζος! Ο ΠΑΟΚ έχει από την αρχή της σεζόν στα «πιτς» τον μέχρι πρότινος εν ενεργεία διεθνή Αλέξανδρο Τζιόλη. Τώρα έχει και τον πρώην leader και νυν «απείθαρχο», Γιώργο Τζαβέλλα του οποίου η ιστορία μοιάζει με τον επίσης πρώην leader Γιάννη Μανιάτη στον Ολυμπιακό!

Συμβαίνει κι αλλού, όμως, εξαπλώνεται. Στον Ατρόμητο, επί παραδείγματι. Με τον Στόιτσεφ, τον Δημήτρη Παπαδόπουλο και τον Γροντή που πήραν το σχετικό «μπουγιουρντί» από τη διοίκηση πριν από λίγες μέρες. Θα συμβαίνει και σε άλλες ομάδες, στις οποίες τα ρεπορτάζ είναι περιορισμένα λόγω της μικρής απήχησής τους και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι…

Κάποιες φορές πρόκειται για αποφάσεις προέδρων. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις – το συνηθέστερο – για αποφάσεις προπονητών. Ο κανόνας, όμως, παραμένει ο ίδιος. Πίσω από κάθε παίκτη που βλέπετε στην προπονητική «εξορία», υπάρχει ένα αποτυχημένο σχέδιο της ομάδας για τον παίκτη. Τον πήρε και δεν της ταίριαξε; Τον πήρε και δεν πρόσφερε τα αναμενόμενα; Ανέπτυξε προβληματική για το κλαμπ συμπεριφορά; «Κάθισε» στο συμβόλαιό του επειδή ήταν τόσο παράλογα πολλά τα χρήματα που του έδωσε η ομάδα και δεν μπορεί να τα βρει αλλού;

Δεν διαθέτει το κλαμπ τους κατάλληλους ανθρώπους, μηχανισμούς και συμπεριφορές ώστε να φτάσει σε βελούδινο διαζύγιο είτε με πώληση, είτε με αποζημίωση; «Κακοποιήθηκε» ή αδικήθηκε αγωνιστικά ο παίκτης από τον προπονητή, που συνήθως είναι ο… επόμενος από εκείνον που τον έχει επιλέξει ή έχει δώσει τη συγκατάθεσή του για τη μεταγραφή; Πάντα η αποτυχία βαραίνει την ομάδα και τα στελέχη της. Όχι τον αθλητή που επιλέγεται!

Ο προπονητής και ο τεχνικός διευθυντής

Η ομάδα τον παίρνει. Η ομάδα τον διαχειρίζεται. Η ομάδα (δεν) τον αξιοποιεί. Η ομάδα (δεν) μπορεί να βρει συμβιβαστική λύση μαζί του για να αποχωρήσει. Η ομάδα (δεν) μπορεί να συνεργαστεί αρμονικά με τους μάνατζέρς του προκειμένου να βρεθεί το επόμενο κλαμπ του παίκτη. Όλα είναι ευθύνη των clubs. Γι’ αυτό και όσο λιγότερους παίκτες βλέπετε στην «εξορία» των «Γκρουπ Β”, τόσο περισσότερους θετικούς πόντους να δίνετε στους τεχνικούς διευθυντές των ομάδων. Και αντιστρόφως!

Όσο για τους προπονητές; Καλούνται να αποφασίζουν κατά περίπτωση. Με σεβασμό στα χρήματα της ομάδας. Όχι να «καίνε» εύκολα παίκτες, ακόμη κι αν αυτοί δεν ανταποκρίνονται 100% στις απαιτήσεις τους ή δεν θεωρούνται βασικοί. Μην τα ξαναλέμε: άλλο ο Ιμπάρμπο που με το μυαλό του ήδη ταξίδευε σ’ άλλη γη – σ’ άλλα μέρη, άλλο ο Ιβανόφ και ο Λεντέσμα που δεν είχαν δώσει το παραμικρό δικαίωμα για «αντιεπαγγελματική συμπεριφορά», άλλο ο Γουακάσο που έχει πολλά «θέματα», αλλά είναι ένα αξιόλογο ποδοσφαιρικό πρότζεκτ, όντας διεθνής και με πολλές δυνατότητες στα 26 του. Το τσουβάλιασμα στην «απομόνωση» των «Γκρουπ Β" είναι η εύκολη λύση για τους προπονητές. Συνήθως και η πλέον αποτυχημένη και κοστοβόρα για το κλαμπ…

Follow me on Twitter: Seretinio