H ηδονή της "καθαρής" άνοιξης

Πέρασαν τα 4/5 του πρωταθλήματος πια. Και στο μυαλό μου έχω μονάχα δυο «καραμπινάτα» σφυρίγματα υπέρ του Παναθηναϊκού. Μόνο δύο! Το ανύπαρκτο οφσάιντ του Βασίλη Κουτσιανικούλη στο 1-0 του πρώτου γύρου επί του ΟΦΗ (είχε ήδη βγει, βεβαίως, ο Καπίνο…) και το οφσάιντ του Μπεργκ στο 3’ εναντίον του ΠΑΟΚ, το οποίο κατέληξε με ένα άψυχο πλασεδάκι στην αγκαλιά του Γλύκου, προτού ο Παναθηναϊκός βγάλει στο γρασίδι το πιο χορταστικό για τους φίλους του εφετινό ματς (τελικό σκορ 2-1 με το γκολ του Στέφανου Αθανασιάδη στο 90’).

Είναι ωραίο για όλα τα μέλη μιας ομάδας να νικάς καθαρά. Όταν νικάς. Διότι δεν νικάς πάντα. Εμπεριέχουν μια άλλου είδους ηδονή οι καθαρές νίκες. Κι ας μην αρκούν για να δώσουν τίτλο. Είναι σπάνιο στην Ελλάδα να έχεις καθαρό κούτελο. Και στη ζωή και πολύ περισσότερο στο ποδόσφαιρο. Κι αυτός ο εφετινός Παναθηναϊκός, το έχει. Στο 90% των αγώνων όπου δεν ήταν ανώτερος από τον αντίπαλό του έχασε. Καθαρά και δίκαια. Και στη Νέα Σμύρνη και στο Αγρίνιο. Και εντός έδρας από τον Ολυμπιακό και εκτός έδρας από τον ΠΑΟΚ. Εχασε βαθμούς λόγω απειρίας ή διαιτησίας ή απίστευτων ατομικών σφαλμάτων και με τον Πλατανιά, με τον Εργοτέλη, με τον Πανθρακικό, τον Ατρόμητο, τον ΟΦΗ, τον Αστέρα Τρίπολης, τη Βέροια όλους! Και όταν λέω όλους, το εννοώ: ο Αρης είναι η πρώτη ομάδα από την οποία πήρε έξι πόντους στο πρωτάθλημα!

Ολες οι νίκες του καθαρές. Μόνο σε μια εξ αυτών, μια σε 28 ματς πρωταθλήματος, αυτή με τον Πανιώνιο στη Λεωφόρο, δεν την άξιζε βάσει απόδοσης και την πήρε λόγω της αστοχίας των Κυανέρυθρων. Και είναι τεράστιο και φανταχτερό παράσημο γι΄ αυτό το νεανικό σύνολο του Αναστασίου, στο οποίο την τεράστια διαφορά κάνει εφέτος ΜΟΝΟ ο Μπεργκ (ίσως, αν έμενε, και ο «Λούτσο»): την «παραδέχονται» - κατά τα κοινώς λεγόμενον – όλοι. «Εχθροί» και φίλοι. Ζορίστηκε πολύ στην αρχή, πιέστηκε, κουράστηκε, δούλεψε, άργησε, μα κατάφερε να φτάσει σ΄ αυτό το ζηλευτό επίπεδο. Να μην κατακτά το πρωτάθλημα, να είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα πάρει το Κύπελλο, να έχει ως πιο πιθανή κατάληξη της σεζόν την τρίτη ή την τέταρτη θέση, αλλά να της βγάζουν το καπέλο.

Κι αυτό το παράσημο- το λέω τώρα, πάνω στην κάψα της… αποθέωσης – δεν έχει κανένας δικαίωμα να της το μουτζουρώσει. Ο,τι κι αν γίνει στο τέλος με την «ευρωπαϊκή» άδεια, τα πλέι οφ και το Κύπελλο, ο Νταμπίζας, ο Αναστασίου, το προπονητικό τιμ στο σύνολό του και οι παίκτες, κατέκτησαν δίκαια αυτό το παράσημο δίπλα στο Τριφύλλι. Χάρη στη δουλειά, την ανοχή της κερκίδας και εξ αντανακλάσεως των media, την οικειοθελή «αποχή» των διοικούντων από τα αποδυτήρια.

Μόνοι τους έφεραν την άνοιξη στην ομάδα τους. Ανοιξη, όχι καλοκαίρι… Χωρίς καμιά βοήθεια από εξωγενείς παράγοντες. Τους αξίζει μπράβο, διότι είναι και μια από τις σπάνιες περιπτώσεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στις οποίες δεν είναι τόσο τα λεφτά όσο η δουλειά που δημιουργούν συνθήκες τέτοιας ταχείας προόδου σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Υ.Γ. Ναι, αυτή είναι η εβδομάδα του Μπεργκ. Ασίστ, γκολ, 0-3 στο Φάληρο την Κυριακή. Επιστροφή στην εθνική Σουηδίας και 45 λεπτά μαζί με τον Ζλάταν την Τετάρτη στην Ελβετία. Χατ τρικ (πρώτο), 4-1, υπέροχο τακουνάκι στο γκολ του Κλωναρίδη, 13 γκολ, φουλ για πρώτος σκόρερ το Σάββατο. Συγκρίσεις με Σισέ. «Είναι τρελός ο Σουηδός» όλη η Λεωφόρος για πρώτη φορά από την εποχή του σπουδαίου Κριστόφ. Πρώτο χατ τρικ σε πρωτάθλημα για τον Παναθηναϊκό από το 2006 του Σαλπιγγίδη. Αναγνώριση ποιότητας – ομαδικότητας - ήθους. Μα, ας κρατήσουμε στο μυαλό μας κάτι. Είναι αυτός ο Παναθηναϊκός που έφτιαξε τον Μπεργκ, όχι ο Μπεργκ αυτόν τον Παναθηναϊκό. Είναι ο ντόκτορ Κουλουμέντας και ο γυμναστής Γιουσέφ Φος. Είναι ο Αναστασίου και ο Ρούτερ που του προετοιμάζουν «χαρτί και καλαμάρι» τα ματς. Είναι ο Ζέκα και ο Νάνο με τις ασίστ τους. Ο Αμπεϊντ, ο Λαγός, ο Πράνιτς, ενίοτε ο Ατζαγκούν και ο Μέντες που τον υποστηρίζουν. Είναι ο Καρέλης, ο Κλωναρίδης, ο Φιγκερόα, έρχεται και ο Πέτριτς: ο κάθε παρτενέρ που τον βοηθά. Δεν είναι ο εφετινός ΠΑΟ «η ομάδα του Μπεργκ». Είναι ο Παναθηναϊκός ΟΜΑΔΑ, με σημαιοφόρο και «σήμα κατατεθέν» του έναν Σουηδό που στα γκολ πανηγυρίζει απλώς με ένα χαμόγελο και ανοιχτά χέρια για να υποδεχθεί η αγκαλιά τους συμπαίκτες του.

Follow me on Τwitter: Seretinio