Η αθλητική αθανασία του "μικρού"
Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τις "υπηρεσίες" που μπορεί να προσφέρει το επίτευγμα της Λέστερ στις καινούριες γενιές αθλητών και πιτσιρικάδων θεατών.
H Ελλάδα και η Δανία, σε Euro. Η Ουρουγουάη μέσα στη Βραζιλία και η Γερμανία (ναι, ναι στο «θαύμα της Βέρνης» το 1954) επί της Ουγγαρίας του Πούσκας, σε Μουντιάλ. Η Βερόνα του Ελκιερ, η Καϊζερσλάουτερν του Οτο Ρεχάγκελ, η Μονπελιέ του Ολιβιέ Ζιρού το 2012 επί της ΠΣΖ.
Η Λα Κορούνια του Ιρουρέτα, του Μακάι, του Τζαλμίνια και του… Φλάβιο Κονσεϊσάο στην Ισπανία το 2000. Η δική μας Λάρισα του Καραπιάλη, του Τσιώλη, του Ζιώγα, του Βουτιρίτσα και του αείμνηστου Γιώργου Μητσιμπόνα. Οσο παλαιότερα, τόσο συχνότερες οι εκπλήξεις.
Οι μικρότεροι – οι κάτω των 30 – δεν έχουν «ζήσει» ποδοσφαιρικά τη δεκαετία του ’80. Γι’ αυτό ίσως οι νεότεροι εντυπωσιάζονται περισσότερο με το επίτευγμα της Λέστερ. «Αθλητική αθανασία»: έτσι το έγραψαν οι Αγγλοι, έτσι το λένε όλοι, ελάχιστοι το κατορθώνουν. Ισως – εδώ που τα λέμε – τώρα βλέποντας τον Ρανιέρι και την παρέα του Βάρντι, να το «χωνεύουν» καλύτερα και οι 40-45άρηδες του 2004…
Χωρίς τον πακτωλό από το Τσάμπιονς Λιγκ, χωρίς δισεκατομμυριούχους ιδιοκτήτες από την Κίνα, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, την Ταϊλάνδη, τα Εμιράτα, οι «εκπλήξεις» ήταν περισσότερες μέχρι και τη δεκαετία του 2000. Η εναλλαγή των τροπαιούχων στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ από το 1993 και έπειτα (ουδείς back to back τρόπαιο) ξεγελά πολλούς. Η Μαρσέιγ το 1993 (το πρώτο), ο Αγιαξ το 1995 και η Πόρτο του Μουρίνιο το 2004 είναι οι τρεις που έχουν «σπάσει» το Big -4: Ισπανία – Αγγλία – Ιταλία – Γερμανία. Μας κάνει εντύπωση πλέον όταν βλέπουμε μια «Σίτι» έστω στον ημιτελικό, συνηθίσαμε ακόμη και την Ατλέτικο Μαδρίτης ή τη Ντόρτμουντ.
Ο συνδυασμός Τηλεόραση – Τσάμπιονς Λιγκ – internet γιγάντωσε το ποδόσφαιρο. Εκτίναξε τη δεδομένη δημοφιλία του, η οποία εστιαζόταν επί πάμπολλες δεκαετίες στο απλό: χρειαζόταν μονάχα μια μπάλα για να παίξει οποιοσδήποτε. Ούτε καλάθια, ούτε φιλέ, ούτε τερέν. Πολλές φορές ούτε τέρμα, ούτε παπούτσια, ούτε… τίποτα! Ούτε καν μπάλα παλαιότερα: έχουμε παίξει ατέλειωτες ώρες ποδόσφαιρο με μπουκάλια από πορτοκαλάδα…
Στην εποχή που στο ποδόσφαιρο και στη ζωή κυβερνά περισσότερο από ποτέ το χρήμα, η Λέστερ έρχεται να υπενθυμίσει το «ρομαντικό» στοιχείο του σπορ. Η διαφορά της; Το κάνει στο ανώτατο επίπεδο, με 38 αγώνες στο τέλος του πρωταθλήματος, σε διάρκεια εννέα μηνών, έχοντας τον 17 χαμηλότερο προϋπολογισμό και Τσέλσι, Γιουνάιτεντ, Σίτι, Αρσεναλ, Τότεναμ να μοχθούν από την αρχή του πρωταθλήματος.
Με «ένα ματς την εβδομάδα». Με τρομερούς (Αγγλους) συνεργάτες του Ρανιέρι στους τομείς της πρόληψης και της αποκατάστασης τραυματισμών. Με αντοχές ζηλευτές μέσα στο γήπεδο. Σε φυσικές και ψυχολογικές δυνάμεις. Με 16 παίκτες. Με επιθετικό ποδόσφαιρο μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, όταν με το 0-1 επί της Τότεναμ στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν» άρχισε να ριζώνει το μικρόβιο του πρωταθλητισμού που έφερε και τα πάμπολλα «1-0» στον δεύτερο γύρο. «Bon appetit, είναι Ιανουάριος, όχι Μάιος» έλεγε εκείνο το βράδυ ο Κλαούντιο Ρανιέρι.
Ηρθε ο Μάιος, ήρθε και η κούπα. Ο πρώτος τίτλος στην ιστορία 132 ετών της Λέστερ που μέχρι χθες είχε κερδίσει τέσσερα Λιγκ Καπ όλα κι όλα, το τελευταίο το 2000, με τον Θοδωρή Ζαγοράκη στον πάγκο του Γουέμπλεϊ, στο 2-1 επί της Τρανμίρ. Ο πρώτος τίτλος στα 64 χρόνια του Ρανιέρι που έκατσε για πρώτη φορά σε πάγκο το 1987.
Δεν το πήρε ούτε μια φορά στην Τσέλσι (2000-2004), ακόμη κι όταν ο Αμπράμοβιτς ξόδεψε 120 εκατ. λίρες στην πρώτη σεζόν του. Δεν το πήρε με τη λατρεμένη του Ρόμα το 2010, λόγω μιας απρόσμενης εντός έδρας ήττας από την Σαμπντόρια στην τελική ευθεία, όταν είχε πάρει κεφάλι έναντι της Ίντερ του Μουρίνιο. Έχασε ένα Τσάμπιονς Λιγκ μέσα από τα χέρια του στους ημιτελικούς με τη Μονακό το 2004. Στη Γαλλία, μετά την αποβολή του Ακη Ζήκου (και αφού είχε αποκλείσει την εκπληκτική τότε Αρσεναλ στον ημιτελικό) δέχθηκε δύο γκολ με παίκτη παραπάνω και ηττήθηκε 3-1 από τον Πρσο και τον Νοντά. Στο «Στάμφορντ Μπριτζ» προηγήθηκε 2-0, έγινε 2-2. Στον τελικό ο Ακης, θριαμβευτής ο Μουρίνιο τότε. "Ο Ρανιέρι έχει τη φιλοσοφία κάποιου που δεν θέλει να κερδίσει. Είναι σχεδόν 70 χρονών, έχει κερδίσει μόνο ένα Super Cup και άλλο ένα μικρό κύπελλο. Είναι γέρος και δεν έχει κερδίσει τίποτα. Έμεινε στην Αγγλία για 4 ολόκληρα χρόνια και ήταν ανίκανος να μάθει να λέει σωστά 'καλημέρα' και 'καλησπέρα'. "Εγώ έκανα ιταλικά πέντε ώρες τη μέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα": λόγια του Ζοσέ πριν από λίγα χρόνια . Εφέτος, ο αλαζών Πορτογάλος ήταν από τους πρώτους που είχαν… δει το μέλλον, δίνοντας συγχαρητήρια στον Κλαούντιο που όσο περισσότερο τον βλέπω στις συνεντεύξεις Τύπου, τόσο πιο πολύ μου θυμίζει το χαμόγελο, την προφορά, τα πάντα του Ρόμπιν Γουίλιαμς.
Στον προπονητή που ηττήθηκε από τις Νήσους Φερόε, που ήρθε στην Ελλάδα μετά από μια διετία στη Μονακό, νομίζοντας ότι θα κάνει πάρτι στα προκριματικά. Που δεν γνώριζε τι εστί εθνικό συγκρότημα, τουρνουά προκριματικών, προετοιμασία τριών – τεσσάρων ημερών, μια φορά το δίμηνο. Που άκουγε τους παρατρεχάμενους αρχικά, που προσπάθησε μάταια να καταλάβει τι γίνεται εν συνεχεία με βοηθό τον Γιώργο Καραγκούνη. Δεν ευδοκιμούν πάντα παντού οι προπονητές…
Και ο Ρανιέρι, πλέον, «immortal». Ο «Τinkerman», όπως τον αποκαλούσε η αγγλική ποδοσφαιρική κοινότητα από την εποχή της θητείας του στην Τσέλσι, επειδή έκανε διαδοχικές αλλαγές στην ενδεκάδα από παιχνίδι σε παιχνίδι, επειδή σπανίως χρησιμοποιούσε το ίδιο σχήμα και τους ίδιους παίκτες. “Nομίζω πως τώρα πια όλοι κάνουν ροτέισον. Τότε υπήρχε ένας Tinkerman, τώρα υπάρχουν πολλοί Tinkermen” είχε πει τον Ιούλιο ο Ρανιέρι , ένας από τους πρώτους Ιταλούς προπονητές που τόλμησαν να βγουν έξω από τα σύνορα και να δοκιμάσουν εκτός Καμπιονάτο το ταλέντο και τις αντοχές τους. Από το 1997, στη Βαλένθια…
Η Αγγλία αφουγκράζεται κάθε ανάσα του Λέστερ. Καταγράφει την ιστορικότητα των στιγμών. Περιμένει αύριο την έκπληξη της Σίτι στο «Μπερναμπέου». Και μεθαύριο την πρόκριση της Λίβερπουλ επί της Βιγιαρεάλ. Μπορεί να έχει 2/2 στους τελικούς του Τσάμπιονς και του Γιουρόπα Λιγκ, μπορεί να έχει μηδέν και να δει τέσσερις ισπανικές στους δύο τελικούς. Σε έναν μήνα θα περιμένει μέσα στη Γαλλία τον Βάρντι, τον Κέιν και τον Ντέλε Αλι: η ελπίδα τους πάντα στα αστέρια που ανατέλλουν, έστω και κι αν κάποια απ΄ αυτά δεν είναι δα και νεούδια.
Μα περισσότερο και από τη δόξα της Σίτι αν καταφέρει το ακατόρθωτο, περισσότερο και από το ταξίδι της Λίβερπουλ του Κλοπ μετά το «έπος» του 4-3 επί της Ντόρτμουντ, αυτή η Λέστερ είναι η σπουδαιότερη διαφήμιση του «δικού» τους ποδοσφαίρου.
Συνέβη τώρα, 1/5000 πιθανότητες! Θα το αξιοποιήσουν τα επόμενα χρόνια. Θα διαφημίσουν τη «δημοκρατικότητα» της Premier League, θα επενδύσουν εμπορικά στον τίτλο της Λέστερ, θα εξαργυρώσουν την έκπληξη ως τα πέρατα της ποδοσφαιρικής γης, θα πολλαπλασιάσουν τα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα.
Μα, actually που λένε και οι Αγγλοι (αγαπημένη λέξη, αγαπημένη βρετανική προφορά) δεν χρειάζονται οι Αγγλοι καμία διαφήμιση για το πρωτάθλημά τους. Τα είχαν σχεδόν όλα, τους «έκατσε» και η Λέστερ. Στην εποχή του Μέσι και του Κριστιάνο, της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ, της Γιουβέντους και της Παρί, της Μπάγερν και της Ντόρτμουντ. Ετσι, βρε αδερφέ, για να καταλαβαίνουν και οι πιτσιρικάδες τι ήταν για εμάς το Αμβούργο, ο Ερυθρός Αστέρας, η PSV και η Στεάουα όταν έπαιρναν το Κύπελλο Πρωταθλητριών στα λατρεμένα 80’s…
Follow me on Twitter: Seretinio
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
