Δεν θα ήταν άδικο ποδοσφαιρικά αν προκρινόταν η Ιταλία. Έκανε πολλά απ΄ αυτά που μπορούσε απέναντι στην ομάδα που δεν είχε δεχθεί ούτε ένα γκολ, που διατηρούσε το μεγαλύτερο ποσοστό κατοχής μπάλας στο Eurο, την πιο βελτιωμένη απ’ όλες τις «μεγάλες» κατά τη διάρκεια του τουρνουά, την ομάδα που μπορεί να βάλει γκολ παντοιοτρόπως, έχει παγκόσμιους πρωταθλητές στη σύνθεσή της και αναδύει μια αλλόκοτη ηρεμία: σαν το χαμόγελο του Ματς Χούμελς στο τελευταίο σφύριγμα της παράτασης.

Έμοιαζε με μια γλυκιά αίσθηση ανακούφισης αυτό το σφύριγμα για τους Γερμανούς. Κράμερ εναντίον Κράμερ: η δική τους απίστευτη παράδοση στα πέναλτι αντιμέτωπη με την δική τους κάκιστη παράδοση απέναντι στους Ιταλούς. Πίστεψε στη δική του Γερμανία ο Χούμελς. Όπως και ο παίκτης – αντικείμενο χλευασμού στα όρια της (social)mediaκής "ανθρωποφαγίας", Τζερόμ Μπόατενγκ. Όπως ο πιτσιρικάς Κίμιχ, τον οποίο έβαλε ο Λεβ να εκτελέσει ένα από τα πιο κρίσιμα πέναλτι μετά τα πρώτα 5 ένθεν – κακείθεν. Πίστεψαν στο «όλα ή τίποτα». Η’ θα ξόρκιζαν την Ιταλία και θα συνέχιζαν το δικό τους «no lose» στα πέναλτι, ή θα επέστρεφαν βλέποντας τη μισή Γιουβέντους με την πιτσιρικαρία, τον Έντερ και Νο 9 τον Πελέ να κάνουν πάρτι. Πότε; Ποτέ! Ήταν «τώρα ή ποτέ».

Πίστεψαν στη δική τους Γερμανία με τους εκατομμύρια haters στην υφήλιο. Και τώρα, πάμε όλοι μαζί αδέλφια! Allez les bleus! Κι αν κάνουν την έκπληξη οι Ισλανδοί εναντίον των Γάλλων, 1000% με τους συμπαθείς ψαράδες – αουτσάιντερ εναντίον των Γερμαναράδων στον ημιτελικό. Κι αν δεν τα καταφέρουν αυτοί οι δύο, θα έχουμε Σάντος ή Κόουλμαν στον τελικό να υποστηρίζουμε! «Ελληνες» και οι δύο! Κάποιος να το πάρει, όχι όμως πάλι αυτοί!

Από το ναδίρ στο ζενίθ σε 15 χρόνια

Έχουν λόγους πολλούς και βάσιμους οι haters των Γερμανών. Να τους αντιπαθούν ως έθνος, λαό, νοοτροπία, στυλ, τρόπο ζωής. Είναι κυριαρχικοί, προγραμματισμένοι, αντιτουριστικοί, «ξυνοί» και «ψυχροί», έτσι δεν είναι; Ακριβώς το αντίθετο από εμάς τους «νότιους»! Τους θερμούς, τους «έξω καρδιά», τους ωραίους, τους άνετους, τους μάγκες, τους παθιασμένους και ενθουσιώδεις! Δεν εδράζονται αυτοί οι λόγοι της αντιπάθειας στο ποδόσφαιρο. Σ’ αυτό το άθλημα, οι Γερμανοί δεν θα είναι ΠΟΤΕ οι καλύτεροι στις ντρίμπλες και το θέαμα. Π-Ο-Τ-Ε. Είναι, όμως έξυπνοι και μεθοδικοί, όπως στους περισσότερους τομείς της ζωής και της κοινωνίας τους. Λαός και χώρα που διαλύεται στα εξ ων συνετέθη, χωρίζεται στα δύο, ζει υπό την επικυριαρχία και τον «ζυγό» Αμερικανών και Σοβιετικών, αλλά ξαναχτίζεται ως Νο 1 στην Ευρώπη από το μηδέν μέσα σε 35-40 χρόνια, είναι λαός και χώρα που σκέφτεται, παράγει, δημιουργεί, χτίζει, προοδεύει.

Στο ποδόσφαιρο, λοιπόν, ξέρουν να μαθαίνουν από τα λάθη τους και προσπαθούν να μπολιάζουν το μυαλό και τον προγραμματισμό τους με τα καλά και τα ωραία άλλων λαών και χωρών. Έχουν αυτιά, μάτια, εγκεφάλους και κεντρικούς υπολογιστές πάντα στο on. Σέβονται τους καλύτερους και μαθαίνουν από εκείνους. Αν θέλετε να καταλάβετε τι έκαναν τα τελευταία 15 χρόνια διαβάστε αυτό το κείμενο. Η, αν θέλετε, κι αυτό το κείμενο το οποίο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τι έκαναν αναλυτικά οι Γερμανοί για να φτάσουν με δάκρυα – αίμα και ιδρώτα από την τριάρα της Κροατίας το 1998 στο σημερινό επίπεδό τους.

Το ταξίδι, όχι το αποτέλεσμα

Ό,τι και να γίνει στο Euro ή στο επόμενο Mundial, αυτές οι ιστορίες που περιγράφονται στα συγκεκριμένα γραπτά, δεν θα αλλάξουν. Και, πιστέψτε με, δεν είναι θέμα ενός πέναλτι, μιας ντρίμπλας, ενός φάουλ, αυτογκόλ, οφσάιντ, μιας αποβολής ή μιας διαιτητικής εύνοιας/αδικίας. Οι Γερμανοί αυτό που έπρεπε να κάνουν για να ανασυνταχθούν, να παράξουν ποδόσφαιρο και ποδοσφαιριστές, να δημιουργήσουν δομές και να εκπαιδεύσουν παιδιά, να αφομοιώσουν τους πιτσιρικάδες άλλων εθνών από μπαμπάδες δεκάδων άλλων χωρών όλων των φυλών που εργάζονται στη χώρα, το έκαναν. Έβαλαν το κεφάλι κάτω, έστυψαν το μυαλό, συνεργάστηκαν, χάραξαν πλάνο, το τήρησαν, δεν κοίταξαν πίσω, δεξιά ή αριστερά. Το τήρησαν και δρέπουν τους καρπούς. Όχι μόνο στο ανώτατο επίπεδο, της εθνικής ομάδας τους. Όχι μόνο στην Bundesliga των κατάμεστων γηπέδων. Αλλά και στις χαημλότερες κατηγορίες και στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Όλα αυτά έχουν μεγαλύτερη σημασία από μια πρόκριση, ένα ματς, έναν αποκλεισμό, ένα Euro, ένα Mundial. Πώς το «γύρισαν» και στο ποδόσφαιρο! Διότι είναι ο μοναδικός λαός στη γη που αν βάλει έναν στόχο – έναν οποιοδήποτε στόχο – αργά ή γρήγορα θα τον πετύχει! Αυτή είναι η πάστα τους, αυτό είναι το DNA τους. Καλός ή κακός, θα τον πετύχουν.

Να μιλήσουμε και για μπαλίτσα…

Τον πέτυχαν και χθες τον στόχο τους. Παρότι λίγο έλειψε πάλι να συνωμοτήσει όλο το σύμπαν για να φάνε πάλι… πίτσα. Πώς; Κάπως έτσι λίγο έλειψε να επιβεβαιωθεί πάλι το Νο 1 σιχαμένο κλισέ του Κοέλιο.

Με την έμπνευση του Λεβ να παίξει 3-4- 2-1 για να πάρει περισσότερο πλάτος στο γήπεδο, θεωρώντας ότι από τον άξονα δεν θα περνούσε ούτε μισή κάθετη και βάζοντας την ομάδα του σε mode «προσεκτικά και χωρίς ρίσκα», με αποτέλεσμα μόνο τρεις ευκαιρίες και έξι τελικές προσπάθειες σε 90 λεπτά αγώνα…

1. Με τον τραυματισμό του Κεντίρα στο 13’ (μικρό το κακό λόγω Σβαϊστάιγκερ, αλλά ξόδεμα μιας αλλαγής), και κυρίως του Μάριο Γκόμες, απώλεια που άλλαξε όλη τη ροή του ματς μετά το 1-0!

2. Με την καταπληκτική απόκρουση του γίγαντα Μπουφόν στην προβολή του Κιελίνι (τακουνάκι Γκόμες) που αποσόβησε το 2-0 και τη λήξη της αναμέτρησης.

3. Με το απιθανο-απίθανο πέναλτι του Τζερόμ Μπόατενγκ σε ανυποψίαστη φάση, χάρη στο οποίο ισοφάρισε η Ιταλία που δημιούργησε μία καθαρή ευκαιρία σε όλο το ματς.

4. Με χαμένο το πέμπτο - winning - πέναλτι του Σβαϊνστάιγκερ, τη στιγμή που όλοι πίστευαν ότι θα τελείωνε το ματς, μετά τη γελοιότητα του αθλητή με το επώνυμο «Πελέ» που ήθελε να πουλήσει και «πνεύμα» στον Νόιερ (ότι θα του κάνει και… «Πανένκα») και την απόκρουση του κορυφαίου κίπερ στον σκόρερ Μπονούτσι. Η παράταση των πέναλτι ξεκίνησε με την Ιταλία φαβορί «ψυχολογίας».

5. Με καθυστερήσεις, «θεατράκια», κλαδεματάκια – κλασικά ιταλικά δηλαδή – από μια ομάδα αξιοθαύμαστη για το τσαγανό και το τεράστιο βάρος της φανέλας της.

6. Mε μια Ιταλία που κλήθηκε να παίξει με τον Στουράρο, λόγω απουσιών Ντε Ρόσι – Μότα, ενώ είχαν χάσει όλο το Euro και οι Βεράτι – Μαρκίζιο, έλειπε και ο τραυματίας παικταράς Αντόνιο Καντρέβα λόγω τραυματισμού!

7. Με τον Κόντε να μην κάνει αλλαγή για να φρεσκάρει την επίθεσή του ούτε τον Πελέ (βάζοντας Ιμόμπιλε), ούτε τον Έντερ, παρά μόνο στο 107’ (έβαλε τον Ινσίνιε). Και να πετάει μέσα τον Ζάζα στο 120΄ μόνο για το πέναλτι, που το έχασε!

8. Με τον Λεβ να βάζει τον νεαρό Κίμιχ για εκτέλεση του έβδομου κρίσιμου πέναλτι, τον Ντε Σίλιο να στέλνει τη μπάλα οριζόντιο δοκάρι και μέσα (και ο Εζίλ κάθετο δοκάρι και έξω) και τα 3/5 του γηπέδου να αποδοκιμάζουν στα γερμανικά πέναλτι μπροστά στην εστία των Ιταλών οπαδών.

Υ.Γ. Hταν ΤΟ ΜΑΤΣ του Euro ως τώρα, μα έχω την εντύπωση πως θα υπάρξει και πιο συναρπαστικό στη συνέχεια.

Follow me on Twitter: Seretinio