Στο φινάλε πάλι. Με πέναλτι πάλι. Στην Τρίπολη το κέρδισε ο Χατζηγιοβάνης, το εκτέλεσε ο Μακέντα. Σήμερα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» το εκμαίευσε ο Μπουζούκης από τον ρέφερι Τζοβάρα, το εκτέλεσε «α λα Πανένκα» (ή α λα Σέρχιο Ράμος αν θέλετε) ο Χατζηγιοβάνης.

Μετά από χρόνια, όταν θα πίνουν μαζί τις μπύρες και τις ρακές τους ο Δώνης με τον Παντελίδη, θα τα θυμούνται αυτά τα δύο ματς εντός δύο μηνών: ποιος σεναριογράφος θα μπορούσε να σκαρφιστεί το ίδιο τέλος; Και τι τέλος!

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΖΟΒΑΡΑ

Το σενάριο του αποψινού πολύ ευχάριστου για τον τηλεθεατή αγώνα δυστυχώς το έγραψε ο άπειρος από μεγάλα ματς, Γιώργος Τζοβάρας. Ήταν το πιο «βαρύ» εφετινό παιχνίδι του και τα έκανε μαντάρα με δύο ανύπαρκτα πέναλτι από των οποίων την εκτέλεση διαμορφώθηκε και το τελικό αποτέλεσμα.

«Μούφα» το χέρι του Γιόχανσον, «μούφα» και η «βουτιά» του Μπουζούκη που πρόλαβε να «τσιμπήσει» τη μπάλα από τον (κορυφαίο του ματς) Μανώλη Σιώπη. Περνά κι αυτός, όπως κι άλλοι Έλληνες διαιτητές, από τη διαδικασία της εκπαίδευσης. Και σ’ αυτή τη διαδικασία επί χόρτου και όχι επί χάρτου, θα υπάρχουν και λάθη. Πρόκειται για τη νέα γενιά των Ελλήνων διαιτητών, την απαίδευτη ακόμα σε ντέρμπι.

Προσωπικά την προτιμώ από Σπάθες και Δημητρόπουλους, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα: οι ξένοι ρέφερι είναι ευχή και κατάρα μαζί. Κάποια στιγμή θα πρέπει να βγει η ΚΕΔ απ΄αυτό το «τριπάκι» στο οποίο μπήκε εξ’ ανάγκης, αρχής γενομένης από τον τελικό Κυπέλλου με τον αλησμόνητο Μπορμπαλάν…

Ο Τζοβάρας, πάντως, είχε μια τύχη απόψε: από δύο άδικες αποφάσεις διαμορφώθηκε δίκαιο αποτέλεσμα! Ο σαφέστατα αλλαγμένος με τον Σάββα Παντελίδη, Άρης, είχε περισσότερες ευκαιρίες εκμεταλλευόμενος τους χώρους που του έδωσε ο εξ αρχής πιεσμένος για την ισοφάριση Παναθηναϊκός. Οι Πράσινοι, όμως, ήταν πιο «ομάδα» στον αγωνιστικό χώρο. Είχαν - με τα καλά και τα στραβά τους - εμφανή ταυτότητα, καλύτερη κυκλοφορία, συντριπτικά ποσοστά κατοχής μπάλας και τέσσερις ευκαιρίες (από δύο σε κάθε ημίχρονο).

Ο ΑΡΗΣ «ΣΚΛΗΡΥΝΕ», ΘΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ο Άρης του Παντελίδη θα καταθέτει δύο θεμελιώδεις διαφορές συγκριτικά με τον Άρη του Ερέρα: α) είναι όλοι συγκεντρωμένοι και στα ανασταλτικά καθήκοντά τους και δεν μοιάζει… σκορποχώρι αν περάσει η μπάλα από τους αμυντικούς μέσους β) θα «σκληρύνει» ως σύνολο, θα είναι πιο «κυνικός», δεν θα δέχεται τόσο εύκολα γκολ όσο παλαιότερα.

Όλα αυτά φάνηκαν στο σημερινό ματς. Κορυφαίοι ήταν οι δύο αμυντικοί χαφ του: ο Μπάσα με τον τσαμπουκά, την πείρα και το καθαρό μυαλό του, ο Σιώπης με την ενέργεια, το πάθος, τα κλεψίματα και το πρέσινγκ του. Πίεσε σωστά ο γηπεδούχος κατά διαστήματα ψηλά τον βελτιωμένο σ’ αυτόν τον τομέα Παναθηναϊκό. Προσπάθησε να «τελειώσει» το ματς στις αντεπιθέσεις, βρήκε τις στιγμές του στο β΄μέρος (Ντιγκινί – Γιουνές – δοκάρι Βέλεθ), δεν κατάφερε να διασφαλίσει το τρίποντο.

Κουράστηκε στο β΄ημίχρονο και ειδικά μετά το 60’ έδωσε πολλά μέτρα στον Παναθηναϊκό. Τού πρόσφερε την ευκαιρία να παίζει με επτά παίκτες κάτω από τη σέντρα! Θα μπορούσε ο Παντελίδης να είχε «φρεσκάρει» νωρίτερα την ενδεκάδα του με τον Ματίγια ή να παίξει με τρεις στόπερ (πρώτη αλλαγή στο 73’), αλλά δεν το έκανε: πιθανώς διότι περίμενε βάσει ροή αγώνα το δεύτερο γκολ.

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΠΟΥΖΟΥΚΗΣ "ΔΕΚΑΡΙ"

Τελικά είδε το 1-1 στο 93’, αφού προηγουμένως ο Δώνης είχε ρίξει τον Καμπετσή στον αγωνιστικό χώρο (επίσης αργοπορημένα) για να «στηρίξει» τον φιλότιμο, αλλά αναποτελεσματικό χωρίς στηρίγματα Μακέντα,ενώ ταυτόχρονα είχε «απελευθερώσει» τον Γιάννη Μπουζούκη. Πολλές φορές ο Δώνης προτιμά να «στέλνει» τον νεαρό στη δεξιά πτέρυγα, προκειμένου να αποφεύγει την… πολυκοσμία στον κεντρικό άξονα. Να του δίνει τον χώρο για το «1 Vs 1» και την ευκαιρία να παίρνει «εσωτερικά» μέτρα στα overlaps του Γιόχανσον. Όμως αυτό το νόμισμα έχει και δεύτερη όψη: πολλά «νεκρά» διαστήματα του πολυσύνθετου νεαρού, όταν η μπάλα παίζεται στην… απέναντι όχθη. Και ο Παναθηναϊκός (ειδικά σήμερα μετά τον τραυματισμό του Γιόχανσον) παίζει πολύ από αριστερά λόγω Ινσούα…

Ο Παναθηναϊκός απόψε κατέθεσε στο «Κλεάνθης Βικελίδης» μέρος της κληρονομιάς που απέκτησε στα ματς με τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό. Δηλαδή εναντίον καλύτερων αντιπάλων. Το πείσμα του, το πάθος του, τον ισχυρότερο πια χαρακτήρα του, το «never give up» και την αυτοπεποίθηση: όλα αυτά θα ίσχυαν ακόμη κι αν δεν είχε ισοφαρίσει. Κατέθεσε τη βελτίωσή του απέναντι στο πρέσινγκ του αντιπάλου, τη δουλειά του στο Κορωπί (τρεις διατάξεις στο ίδιο 90λεπτο!), την ωρίμανσή του.

Εκνευρίστηκε πολύ με τα δύο πέναλτι στο πρώτο τέταρτο, αλλά χρειάστηκαν 15 λεπτά για να μπει ξανά στο ματς: από το 30’ και έπειτα ηρέμησαν όλοι (εκτός από τον τρελο-Ινσούα), συγκεντρώθηκε και πάλι στον αγώνα: κι αυτό κέρδος!

Αμφότεροι θα διεκδικήσουν μια θέση στην πεντάδα ως το τέλος. Δεν ξέρω αν θα αντέξει ο Ατρόμητος, ούτε αν θα μείνουν για πολύ ακόμα η Ξάνθη και ο Πανιώνιος σε απόσταση βολής. Το βέβαιο, όμως, είναι ότι στο τέλος της σεζόν ο Παναθηναϊκός θα είναι «του Δώνη» και ο Αρης «του Παντελίδη». Και δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται να δίνεις τη δική σου ταυτότητα σε μια ομάδα τόσο γρήγορα…

Photo Credits: Eurokinissi