Επιτέλους, το χάρηκαν! Ήταν η πιο «βαριά» νίκη του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα και ήταν νίκη των παικτών. Ναι, με τη σημαντική βοήθεια από τον πάγκο του Στιβ Ρούτερ, ο οποίος αξιοποίησε στο έπακρο το «βάθος» του Παναθηναϊκού έναντι του «φτωχού» (χωρίς Ούμπιδες, Λε Ταλέκ, Φυτανίδη, Κοντοέ) σε εναλλακτικές λύσεις Ατρόμητου. Στον πυρήνα της ξεχωριστής ιστορίας αυτού του συναρπαστικού αγώνα, όμως, ήταν οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού!

Ηταν όλοι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Σε συνθήκες αβεβαιότητας και ρευστότητας. Περιμένοντας τον επόμενο προπονητή, αφού έχει φύγει ο προπονητής που είχαν συνηθίσει (με τα καλά του και τα στραβά του) να βλέπουν κάθε μέρα στη δουλειά επί δυόμισι χρόνια, με υπηρεσιακό προπονητή τον βοηθό του προηγούμενου: τρέλα! Η ατμόσφαιρα μέχρι την Παρασκευή στο Κορωπί ήταν βαριά και ασήκωτη. Στο «διπλό» της Παρασκευής οι «βασικοί» που παρέταξε τελικά ο Ρούτερ είχαν ηττηθεί 0-4 από τους αναπληρωματικούς. Οι διοικούντες ήξεραν τι συμβαίνει. Ο Λεωνίδας Βόκολος πήγε αεροδρόμιο – Κορωπί – ξενοδοχείο – Περιστέρι στον πάγκο. Μαζί με τον Δημήτρη Σαραβάκο, προσπάθησε όσο μπορούσε να «συμμαζέψει» στο 90’ την κατάσταση.

Ο «ρόμβος» ήταν πάλι δυσλειτουργικός στο α’ μέρος, ο Ατρόμητος πέτυχε το 1-0 και μπορούσε εύκολα το 2-0 στο επόμενο δεκάλεπτο (δοκάρι Ναπολεόνι), όλα ήταν εναντίον τους. Και ο Γκορμπούνοφ, βεβαίως, ο δεύτερος καλύτερος κίπερ του πρωταθλήματος μετά τον Ρομπέρτο.

Όλα άλλαξαν από το 60’ και έπειτα.

Αρχικά με την αλλαγή του Ατζαγκούν αντί του νωχελικού Αμπέντ (από του οποίου την πάσα στον Πίτου «γεννήθηκε» το 1-0 του «Νάπο»). Εν συνεχεία με το «ξεφούσκωμα» των μέσων του Ατρόμητου, τον τραυματισμό του Κυβρακίδη και το ρίσκο του Δέλλα που προτίμησε (πάλι) να μην διαχειριστεί "προστατευτικά" το ματς - ίσως με τρίτο στόπερ και αντεπιθέσεις. Στο «ροντέο», λοιπόν, νίκησε ο… Πέτριτς!

Η είσοδος του Κροάτη στο ματς, το 4-3-3 του Ρούτερ (με Καρέλη – Μπεργκ «παραστάτες» του Πέτριτς που μπήκε ως «κολώνα» - σημαιοφόρος στη επίθεση αντί του περιορισμένου Νίνη) και η πίστη στην ανατροπή μετά το 1-1, έφεραν στον Παναθηναϊκό τις σφιγμένες γροθιές, τις αγκαλιές, τα χάι φάιβ, τον πανηγυρισμό όλων στην κερκίδα. Τη χαρά, την ποδοσφαιρική πώρωση και την αυτοπεποίθηση μιας σπουδαίας νίκης. Πιο «βαριάς» από εκείνη στην Ξάνθη. Νίκη με ανατροπή εκτός έδρας, εναντίον μιας ομάδας που σχεδόν κάθε χρόνο (εκτός από… εφέτος) παίρνει βαθμούς από Ολυμπιακό – Παναθηναϊκό – ΠΑΟΚ. Νίκη – «οξυγόνο» για ένα restart με τον καινούριο allenatore.

Oχι, δεν αλλάζουν πολλά στον Παναθηναϊκό με αυτό το ρόστερ έναντι αυτού του Ολυμπιακού. Το πολύ – πολύ να του «κόψει» το αήττητο πρωτάθλημα, άλλωστε είναι ο μόνος που τον έχει νικήσει δύο φορές τα δύο τελευταία χρόνια. Πρωτάθλημα δεν θα κατακτήσουν εφέτος οι Πράσινοι. Όμως μπορούν με αυτό το ίδιο ρόστερ να παίξουν πολύ πιο ελκυστικό και παραγωγικό ποδόσφαιρο συγκριτικά με αυτό που έχουν δείξει ως τώρα σε πρωτάθλημα και Ευρώπη. Χθες, ήταν ίσως ένα πρώτο βήμα, καθώς για πρώτη φορά χωρίς τον Νίνη (που είχε αντικατασταθεί) δημιούργησαν τόσες ευκαιρίες. Κι ας νίκησαν τελικά από ένα απίστευτο λάθος, μια ερασιτεχνικού επιπέδου αβλεψία του Στόιτσεφ, ο οποίος δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του στο γήπεδο «ξεχάστηκε» εντός της περιοχής, «επέτρεψε» τη… νομιμότητα του οφσάιντ σε Μπεργκ – Καρέλη – Πέτριτς και είδε τη μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του από το πόδι του Σουηδού που σκόραρε μετά από 12 ώρες (!) ποδοσφαίρου στο πρωτάθλημα!

Η αντικατάσταση του Γιάννη Αναστασίου έπρεπε να γίνει (και νωρίτερα, μετά την Γκαμπάλα). Όμως το σημαντικότερο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι ο προπονητής, μα το σχέδιο και ο προσανατολισμός του κλαμπ με τον καινούριο κόουτς. Sorry, αλλά για εφέτος πυξίδα δεν υπάρχει προς το παρόν αυτή τη στιγμή μετά το νοκ – άουτ από την Ευρώπη και από τη διεκδίκηση του τίτλου.

Το Κύπελλο, ναι. Η Ευρώπη για την επόμενη σεζόν, ναι. Μα το κεφαλαιώδες είναι να γίνει με τον Στραματσόνι η επαναξιολόγηση του ρόστερ κατά τη διάρκεια της σεζόν μέσα από τα παιχνίδια και να χαραχθεί εκ νέου το πρότζεκτ για το προσεχές καλοκαίρι, με μια ομάδα που πλέον θα έχει και τη σφραγίδα του Ιταλού. Τώρα, ο «Strama» θα είναι απλώς «διαχειριστής», όπως ήταν την πρώτη του σεζόν στην Ιντερ, την οποία είχε παραλάβει από τον Κλάουντιο Ρανιέρι στην ένατη θέση. Θα ήταν ευχής έργο για τον Παναθηναϊκό αν κατορθώσει να μεταδώσει τις βασικές ποδοσφαιρικές και «αποδυτηριακές» αρχές του στους παίκτες. Από την επόμενη σεζόν που θα είναι και «δημιουργός» με τις δικές του επιλογές στο έμψυχο δυναμικό, θα κριθεί και πιο αξιόπιστα.

Y.Γ. Η διαιτησία του Κύζα δεν μου έκανε άσχημη εντύπωση και εκτιμώ ότι με ανακοινώσεις σαν τη χθεσινή ο Παναθηναϊκός θα χάνει το δίκιο του, όταν πράγματι έχει δίκιο και πρέπει όντως να στηλιτεύει τα κακώς διαιτητικά κείμενα σε ένα ματς. Θα μπορούσε να καταλογίσει και τα δύο πέναλτι υπέρ του Πέτριτς και του Λαζαρίδη, ήταν λάθη του, αλλά δεν μπήκε στο παιχνίδι για να σφυρίξει με «πολιτική». Ούτε κάρτες, ούτε φάουλ μοίρασε προς μόνο μια πλευρά και σε όλες τις υπόλοιπες υποδείξεις του ήταν σωστός. Αρχής γενομένης από το ντέρμπι Ολυμπιακός – ΑΕΚ (στο οποίο πάλι είχε «προδοθεί» κυρίως από τον πρώτο βοηθό του), ο Κύζας φαίνεται ένας εξελίξιμος διαιτητής και ελπίζω να μην μας διαψεύσει στο μέλλον. Για τον βοηθό Σίπκα έχει δίκιο ο Παναθηναϊκός, λόγω των δύο οφσάιντ του Καρέλη και του Μπεργκ (κυρίως, διότι ήταν μπροστά του!). Κι αν θέλετε να το πάμε παρακάτω για εκείνον: είναι ο ένας από τους δύο βοηθούς του Κύζα στο «Γ. Καραϊσκάκης». Όχι ο πρώτος (Αλεξέας), με τα τρία σφάλματα κατά της Ενωσης στο α’ ημίχρονο. Ο δεύτερος, που σταματά στο β΄ μέρος τον Αραβίδη σε οφσάιντ «ανώδυνο» (εξέλιξη επίθεσης), στο οποίο ο επιθετικός της ΑΕΚ καλύπτεται πασιφανώς, πιθανότατα και από δύο αμυντικούς του πρωταθλητή.

Αντιθέτως, ο Αρετόπουλος έδωσε πάλι ρε-σι-τάλ. Στη Λέσβο, στη Μυτιλήνη και στα άλλα νησιά που θα έλεγε και ο πρωθυπουργός μας. Αλλά επειδή το ματς ήταν Καλλονή – Ξάνθη και δεν αγωνιζόταν κάποιος από τους «μεγάλους» για να δοθεί έμφαση στις φάσεις, ελάχιστοι ασχολούνται. Νομίζω πως δεν θα λείψει από τα ευρωπαϊκά γήπεδα αν δεν χριστεί διεθνής.

· Follow me on Twitter: Seretinio